Za nami jeden z etapów postępowania rekrutacyjnego do klas pierwszych i oddziałów Montessori świdnickich placówek edukacyjnych. W chwili obecnej placówki weryfikują zgłoszenia i wnioski, aby 15 kwietnia ogłosić listę dzieci zakwalifikowanych do klas pierwszych. W przypadku jednej ze świdnickich szkół, popularnej „Siódemki”, rekrutacja obejmuje również nabór do oddziałów Montessori. W rozmowie z nauczycielami edukacji wczesnoszkolnej w systemie Marii Montessori Szkoły Podstawowej nr 7 w Zespole Szkolno–Przedszkolnym nr 1 w Świdniku, paniami Danutą Wójcik i Beatą Hofman chcemy przybliżyć jeden z wyróżników świdnickiej edukacji.
– Czym jest nauczanie metodą Marii Montessori, tak popularne w świdnickich przedszkolach i obecne w Szkole Podstawowej nr 7 w Zespole Szkolno – Przedszkolnym nr 1?
DW: Nauczanie metodą Marii Montessori rozpoczęło w Świdniku w Przedszkolu nr 4, po dwóch latach Szkoła Podstawowa nr 7 otworzyła jeden oddział. W kolejnych latach Przedszkola nr 3 i 5 tworzyły oddziały w swoich placówkach. Całkiem niedawno w Szkole Podstawowej nr 5 powstały klasy z elementami Montessori. Jak widać – jest bardzo popularna w naszym środowisku. A dlaczego? Ponieważ metoda wychodzi naprzeciw potrzebom dziecka, jego zainteresowaniom i indywidualnościom.
BH: Proces nauczania przebiega w sposób twórczy, aktywny i bardzo efektywny. To podoba się zarówno dzieciom, jak i rodzicom. W tradycyjnym systemie dominuje tablica, podręcznik i karty ćwiczeń, a pomoce dydaktyczne są raczej dla ogółu. Natomiast w systemie Montessori odchodzimy od ławek. Tak na pierwszy rzut oka, to dywanik jest miejscem pracy, a na nim porozkładane różnorodne drewniane pomoce dydaktyczne z edukacji matematycznej, językowej, kosmicznej, czyli przyrodniczej, geograficznej, historycznej czy artystycznej. To niewątpliwie jeden z wyróżników.
DW: Kolejny plus dla tej metody to grupa dzieci różnorodna pod względem wiekowym. Są dzieci zarówno 6-letnie jak i 7-,8- oraz 9-letnie, co sprzyja uczeniu się od siebie nawzajem. Jeśli taki maluch zapragnie pracować tak jak jego starszy kolega np. z tabliczką mnożenia lub ułamkami, to nic nie stoi na przeszkodzie. Tak to się dzieje. Dostaje odpowiednią pomoc edukacyjną i samo zdobywa wiedzę. Osiąga sukces, bo tak skonstruowane są pomoce, że wystarczy być starannym i cierpliwym, a wysiłek zostaje nagrodzony. Taki uczeń biegnie do domu i woła od progu: „Mamo, tato już umiem liczyć! Dodaję duże liczby.” I tak faktycznie jest. Jego ciekawość zostaje zaspokojona. Można by powiedzieć: został „zaszczepiony” do działania. Przez kolejne dni wykonuje wielokrotnie te same zadania i podczas tej zabawy, uczy się samoistnie bez większego wysiłku. Ma do dyspozycji materiały przeznaczone do kontrolowania błędów, czyli pokazywania dziecku “błędu”. Dziecko uczy się samo naprawiać swoje błędy. Robi to z własnej woli i chęci. Dopiero wtedy samo odkrywa przyjemność w zdobywaniu wiedzy i umiejętności. To zainteresowanie metodą wynika z poszukiwania najwłaściwszej oferty dla ucznia, a nasze świdnickie placówki ją mają.
– Od kiedy “Siódemka” uczy metodą Montessori?
DW: Pamiętam jak dziś – październik 2005 r., piękna uroczystość, zacni goście – władze UMCS, gromadka uczniów, bardzo mocno zaangażowani rodzice, podbudowana dyrekcja…. Tak, tak, to już prawie dwadzieścia lat i ta innowacja pedagogiczna w Szkole Podstawowej nr 7 w Świdniku nadal cieszy się popularnością. Miała tylko wprowadzić do świdnickich szkół świeżość, a okazała się najlepszą metodą dostosowaną do potrzeb dzieci. Wyróżnia się nie tylko alternatywną formą uczenia się ucznia, ale wynikami osiąganymi przez samych uczniów. Teraz w SP 7 ilość oddziałów została zmniejszona, ale to nie przeszkadza w świetnym prosperowaniu na poziomie klas I-III, nie mówiąc już o klasach wyższych.
– Rodzice rozważający zapisanie dziecka do oddziału Montessori w SP7 często pytają jak uczniowie radzą sobie po klasie trzeciej kiedy dołączają do oddziałów tradycyjnych?
BH: „Dziecko jest twórcą samego siebie” – lubi się uczyć, a nie lubi być nauczane. Dziecko po edukacji Montessori jest przyzwyczajone do pracy, bo jest od małego oswajane z nauką. Na etapie klas niższych ma wiele możliwości doświadczania zjawisk fizycznych, przyrodniczych czy chemicznych w centrach nauki, muzeach, komputerze, telewizyjnych programach edukacyjnych. Dla ucznia, który ma ochotę zgłębiać swoją wiedzę, poszukiwać, zabawiać się w naukowca, miejsce pracy musi być atrakcyjne, a jednocześnie wyzwalające twórcze, aktywne uczenie się, które będzie stwarzało możliwość refleksyjnego rozwoju myślenia. Dobry start w szkole to podwaliny na dalsze lata edukacji.
– Czy konieczne jest, aby dziecko rozpoczynające naukę w szkole podstawowej uczęszczało wcześniej do grupy Montessori w przedszkolu?
DW: Metoda Marii Montessori jest efektywna i najskuteczniejsza, gdy wprowadza się ją już od urodzenia lub od 3- 6 roku życia, a dziecko przyjmuje wskazane zasady w sposób naturalny. Taki malec nie ma żadnych problemów z uspołecznieniem. Jego emocje są stabilne, a ciekawość poznawcza zaspokojona. Takie dziecko śmiało idzie do przedszkola, szkoły. Przyjmuje zasady za oczywiste i normalne. Nie ma problemów z motywacją do nauki i pracy.
BH: Psychikę dziecka w wieku przedszkolnym i szkolnym można porównać do gąbki, która chłonie wodę lub do kliszy fotograficznej rejestrującej otoczenie. Bardzo ważną rolę w tym czasie odgrywają stworzone przez najbliższych warunki otoczenia. Takie są stworzone m.in. w Szkole Podstawowej nr 7 w Świdniku. W oddziałach tego typu przebywają uczniowie w grupach różnorodnych wiekowo. Uczą się od siebie nawzajem. Duże efekty przynosi praca systematyczna i z udziałem rodziców. Progres następuje po krótkim pobycie w szkole. Ucznia traktuje się podmiotowo w sposób indywidualny. Nauczyciel podąża za uczniem. Pedagogika Montessori wychodząca naprzeciw predyspozycjom, zdolnościom, zainteresowaniom, trudnościom każdego dziecka z osobna. A wszystkie te założenia pedagogiki Montessori są ujęte w reformie oświatowej.
DW: Dziecko tak „prowadzone” jest mocno osadzone w realiach świata. Tak jak ślimak (symbol montessoriański) stąpa twardo po ziemi – bo zna swoją wartość, do wiedzy podąża swoim tempem – wykształcony charakter, ma swoje bezpieczne schronienie – w kochających i wspierających mądrze rodziców i wychowawców, wolny i samodzielny – znaczy teren na tak zwanym dywaniku, zajmuje mało miejsca – cichy, zna ograniczenia i zasady.
Dobre relacje uczeń – nauczyciel – rodzic są niezbędne. Większość z rodziców rozumie istotę współpracy z poszczególnymi placówkami. Przyjmuje każdy sygnał nauczyciela za dobrą monetę. Toczą się wówczas konstruktywne rozmowy. Jeśli będą rozmijały się zasady w domu z tymi w szkole, praca wówczas bywa długa i żmudna, a przecież każdemu rodzicowi zależy na rozwoju własnego dziecka. Zaś nauczycielowi – na rozwoju wszystkich uczniów.
Mat. SP nr 7
Last modified: 2 kwietnia, 2024
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS