Dług zdrowotny i co dalej?

Dariusz Dziełak: Trwają badania nad tym zjawiskiem. Konieczne jest zbadanie struktury tego długu. Także NFZ stara się określić skalę zjawisk, które negatywnie odbiły się na zdrowiu Polaków, w celu ustalenia priorytetów działań. Zaczęliśmy analizę długu od danych o udzielanych świadczeniach. To, co widać, to istotna różnica między tym, co się wydarzyło w 2020 r., a w 2021 r. W 2020 r. sytuacja była gorsza. U lekarza rodzinnego, w pierwszym półroczu 2021 r., nawet jedna trzecia wizyt była realizowana w postaci teleporady. Co istotne, nie odnotowano istotnego zmniejszenia liczby kart DILO wystawianych pacjentom z podejrzeniem choroby onkologicznej, a w 2021 r. ta liczba się wręcz zwiększyła w stosunku do okresu sprzed pandemii. Nie zmniejszyła się też liczba pacjentów objętych chemioterapią oraz programami lekowymi. Również refundacja leków była na podobnym poziomie jak przed pandemią. Największa redukcja dotyczyła świadczeń planowych oraz w lecznictwie uzdrowiskowym.

Małgorzata Gałązka-Sobotka: Już w pandemię wchodziliśmy z długiem zdrowotnym. Przeżywalność w chorobach, śmiertelność w chorobach sercowo-naczyniowych, nowotworowych, średnia długość życia oraz długość życia w zdrowiu – to tylko wybrane wskaźniki, które są u nas poniżej średniej unijnej. Mieliśmy nadzieję spłacać ten dług przez wdrożenie reformy w zakresie profilaktyki, bezlimitowego dostępu do diagnostyki, ambulatoryjnej opieki specjalistycznej czy koordynowanej opieki np. w POZ i onkologii. To zostało przerwane lub mocno zahamowane przez pandemię. Zaległości jeszcze się pogłębiły. Pełen wymiar konsekwencji nie jest jeszcze zbadany, ale znamy już jeden najbardziej dramatyczny wskaźnik – liczbę ponadmiarowych zgonów, która była w Polsce bardzo wysoka.