Zadzwonił telefon, a zaledwie parę minut wcześniej wyświetliła się wiadomość o śmierci jednego z najwybitniejszych polskich aktorów przełomu wieków. Wspomnienie o spotkaniu i naszej rozmowie pojawiło się w mgnieniu oka. Ojej, ale ile to było lat temu? – pisze Jarosław Wanecki*. Oto jego wspomnienie-pożegnanie Jerzego Stuhra.
Czytajcie też: Jerzy Stuhr nie żyje. Żegna go Płock, w którym zaczął kręcić filmy. “Prosimy pozdrowić Siarę, komisarzu Ryba!” >>
W 1995 roku po raz ostatni byłem widzem Przeglądu Szkół Teatralnych w Łodzi. Kończyłem studia na wydziale lekarskim i przed końcowymi egzaminami, w marcowe wieczory, wymykałem się na dyplomowe spektakle do Teatru Powszechnego. Mieszkałem dwie ulice dalej. Gwar, tłok, znane twarze twórców, kamery TVP i reporterzy radiowi.
Atmosfera festiwalowa. Fantastyczne debiuty. Mistrzowie reżyserii i profesorowie aktorstwa. Co krok rozmarzeni adepci sztuk teatralnych, filmowych i telewizyjnych, a wśród nich kilkoro zaledwie studentów medycyny i prawa.
Naturalną rzeczą podczas przeglądów była obecność rektorów akademii teatralnych z Warszawy, Wrocławia, Krakowa i oczywiście Łodzi. Tego marcowego dnia, podczas gali finałowej, pojawił się także Jerzy Stuhr, który przygotował ze swoimi uczniami “Pokojówki” Jeana Geneta. Po zakończeniu, nieśmiało i z dużą rozterką czy tak wypada, podszedłem do rektora krakowskiej szkoły, prosząc nie tylko o autograf, ale także zdjęcie grupowe.
Mieliśmy ze sobą pierwszy automatyczny aparat japońskiej firmy Fuji. Profesor zapytał, skąd jesteśmy, a ja szybko przedstawiłem przyszłych lekarzy i moją żonę, kończącą w tym samym roku prawo w Toruniu. I wtedy kazał nam zaczekać i nie ruszać się z miejsca. Kilka minut później wrócił, zamykając dokładnie drzwi na widownię. Podpisując się na przygodnych kartkach i patrząc w obiektyw, pytał mniej więcej tak: “Ale dlaczego przyszliście do teatru? Skąd taki pomysł?”.
To nie była rozmowa o Nim. To była rozmowa o nas – widzach i naszych teatrach, oczekiwaniach.
Od tamtego marca minęło prawie 30 lat. Nigdy więcej się nie spotkaliśmy. Tylko raz widziałem Pana Jerzego na scenie Teatru Polonia w “32 omdleniach” wedug Antoniego Czechowa.
Przed pandemią obejrzałem „Szewców” Witkacego w jego reżyserii w Teatrze Nowym w Łodzi. Tydzień temu nieskutecznie próbowałem obejrzeć “Geniusza” Tadeusza Słobodzianka, gdzie kreował swoją, jak się dzisiaj okazało, ostatnią rolę Konstantina Stanisławskiego – ojca nowoczesnego teatru i twórcy kanonicznej Metody, czyli systemu reguł gry aktorskiej.
Skąd jesteśmy? Ze Stuhrów. Z fascynacji kinem Kieślowskiego, Falka i Machulskiego. Z literatury Pilcha. Z zapatrzenia na Stary Teatr w Krakowie. Z wierności Teatrowi Telewizji. Z zasłuchania w głos Kontrabasisty, który przepytał nas, jak profesor studentów i zaraził fascynacją aktorskiej sztuki. A dziś przyszedł czas spóźnionych podziękowań…
- Jarosław Wanecki, prezes Płockiego Towarzystwa Przyjaciół Teatru
Fot. na górze strony: 1995 r. Renata i Jarosław Waneccy podczas spotkania z Jerzym Stuhrem w Teatrze Powszechnym w Łodzi
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS