Dla segregacji śmieci brązowy kubeł jest kluczowy. Ale kompletnie sobie z nim nie radzimy

Lepiej bez folii. Jakiejkolwiek

Wiele zamieszania w temacie wprowadził też marketing nowego typu opakowań reklamowanych jako biodegradowalne. Część mieszkańców chcących zachować zasady segregacji a jednocześnie nie narażać się na uciążliwości bioodpadków właśnie w takich opakowaniach wyrzuca nawet dobrze wysegregowane bioodpady. – Jeżeli chodzi o opakowania biodegradowalne (w tym kompostowalne), to ich rozkład wymaga pewnych czynników fizycznych, chemicznych lub mikrobiologicznych, np. wysokiej temperatury, wilgotności czy odpowiednich mikroorganizmów. Nie na wszystkich instalacjach do przetwarzania odpadów biodegradowanych takie warunki są zapewnione. Jeżeli w trakcie procesu kompostowania takie opakowania nie rozłożą się całkowicie, nadal będą stanowić zanieczyszczenie finalnego produktu  procesu kompostowania – mówi Kowalczuk.

Mamy problem z brązowym kubełkiem

Finał jest taki, że z ogromną częścią pieczołowicie segregowanych w domach bioodpadów po prostu nie mamy co zrobić. Korzyść z ich segregacji jest taka, że nie zanieczyszczają innych frakcji, ale zamysłu, by kompost produkowany na miejscu z odpadów organicznych przywrócić glebie, jeszcze długo nie urzeczywistnimy. Ta frakcja będzie po prostu zagospodarowywana na wysypisku. – Z bioodpadami mamy największy problem jeśli idzie o segregację, jednocześnie w czarnych pojemnikach na odpady zmieszane w dalszym ciągu znajdujemy zawartość, która powinna się znaleźć w brązowym kuble. Stąd wniosek, że jeszcze nie nauczyliśmy się prawidłowo segregować tej frakcji. Z tego względu można powiedzieć, że jest ona dla nas kluczowa, jednak nie jest tak, że to jedyna frakcja wrażliwa na zanieczyszczenia. W innych pojemnikach na odpady także można znaleźć rzeczy, które uniemożliwiają przetworzenie ich całej zawartości – mówi Kowalczuk.

Jak to się robi na świecie?

Przy okazji bioodpadów najczęściej jako wzór podaje się San Francisco, gdzie ponad 10 lat temu wprowadzono przepisy nakazujące mieszkańcom  osobną segregację odpadów nadających się do kompostowania. Ta decyzja okazała się „game changerem”, po niecałych 10 latach w metropolii odzyskiwano już ok. 80 proc. śmieci. Na obrzeżach miasta powstał zakład utylizacyjny, gdzie dodatkowo sprawdzano zawartość masy odpadków, a potem dbano o jakość kompostu. Nawożono nim ok 300 okalających miasto winnic i gospodarstw rolnych, przez co węgiel z odpadów zamiast trafić do atmosfery i dodatkowo ogrzewać planetę, trafił do gleby, zasilając wzrost roślin. Śladem San Francisco poszły zresztą także inne miasta, szukając swoich sposobów na poradzenie sobie z zagospodarowaniem bioodpadów. Nowy Jork rozwinął system edukacji mieszkańców i zapewnił sprawną informację na temat miejsc wytwarzania jakościowego kompostu, w Wielkiej Brytanii i Francji próbowano tworzyć system minikompostowni na wybranych dużych osiedlach, Japończycy zaproponowali mieszkańcom bezpłatne kompostowniki, bazę do wytwarzania kompostu, a także regularny jego odbiór z gospodarstw i zagospodarowanie na miejskich terenach zielonych.