Diagnoza: insulinooporność i stan przedcukrzycowy. Udało mi się zawrócić z tej drogi

Lubiłam zaczynać dzień od kawy, a najczęściej od dwóch. Rano nie miałam apetytu, głód dopadał mnie zazwyczaj około południa. Wtedy zjadałam cokolwiek, na przykład musli albo parę kanapek, i biegłam do różnych zajęć. Na celebrację posiłku miałam czas tylko wieczorem. To moja ulubiona pora dnia – dobra kolacja, potem jakieś przekąski do filmu na Netfliksie albo kieliszek wina. Siedzę zazwyczaj długo w nocy, często pracuję, bo wtedy w domu jest najspokojniej. Zdarzało się więc, że ostatni posiłek zjadałam o pierwszej w nocy, a czasem nawet budziłam się na wycieczki do lodówki po coś słodkiego. Nic dziwnego, że rano nie chciało mi się jeść.