Około 700 osób wyruszyło wczoraj z katedry na pielgrzymi szlak, który prowadził przez most na Wiśle, płockie Radziwie, potem malowniczą trasą gostynińskich lasów m.in. przez Rezerwat przyrody Jastrząbek, do Gostynina, na ciepły posiłek i wreszcie – na Apel Jasnogórski w Sokołowie. Był to dzień wdzięczności za jubileusz pielgrzymki, dlatego uczestniczyli w nim wszyscy chętni, z różnych stron diecezji płockiej, świeccy i księża.
– Potrzebujemy, by nieustannie odkrywać różne znaki czasu, które dzieją się w naszym życiu i na świecie, takie jak chociażby ta pandemia, z którą zmagamy się od ponad roku. Ten czas wędrówki, to czas, by przyjrzeć się ważnym sprawom naszego życia, docenić to, co mamy na co dzień i podziękować za to Bogu. W tym roku, otrzymaliśmy też szczególnego patrona, świętego Józefa, Opiekuna Jezusa, na którego warto spojrzeć ze świeżością – usłyszeli w czasie rozważania na początku drogi pielgrzymi, w jednej z trzech grup, na którą podzielona była cała kolumna.
Wędrówka w nieustannym, nasilającym się deszczu i przy wzmagającym się wietrze była dużym wyzwaniem, szczególnie, kiedy trasa prowadziła po leśnych ścieżkach pełnych wody, ale jak zauważył jeden z kapłanów, idących w tym dniu, wdzięczność to nie tylko radość, ona wymaga też poświęcenia. A co mówili świeccy pątnicy? – Idę w pielgrzymce, bo tu znajduję dystans do codziennego życia, do trudnych spraw i tu mogę najbardziej spotkać Boga. Nawet w tym deszczu i wietrze… – mówiła z uśmiechem pani Agnieszka z Płocka. Cieszyła się, że idąc w pielgrzymce może śpiewać, bo dla niej śpiew jest formą modlitwy.
– Byłam na pielgrzymce już 24 razy. Tak zawsze wyglądał mój urlop, czas wolny mój i mojej rodziny. Nie wyobrażam sobie inaczej, bo tu ładuję swoje akumulatory. Nie raz szliśmy w deszczu, pamiętam pielgrzymkę, gdy padało non stop, i rodzina dowoziła mi suche rzeczy – dzieliła się pani Kasia, która chodzi zwykle z grupą brązową.
Sztafetowa forma pielgrzymki po raz drugi przyciągnęła na szlak pana Krzysztofa z Makowa. – Nie znam pielgrzymki w takiej tradycyjnej formie, ale idąc w ubiegłym roku, coś “zaskoczyło”. Chcę wracać i chcę pielgrzymować, bo trzeba przezwyciężać swoje słabości, wychodzić ze swojej strefy komfortu i dawać przykład innym – opowiadał w drodze.
– Jest niewdzięczna pogoda, ale my niesiemy pielgrzymią wdzięczność – zauważyła pani Marzena. – Ja już nie liczę, ile razy byłam. Idzie mi się dobrze, chociaż nie można się przyzwyczaić do takiej pogody i jest trochę przykro. Deszcze jest ciężki, jest niemiło, ale się idzie, bo ważne są intencje, nad którymi trzeba się poważnie zastanowić. Dla mnie ta pielgrzymka jest trudna zewnętrznie, ale i wewnętrznie, bo spadło na mnie pewne doświadczenie nie wiadomo skąd, dlaczego, i po co… Myślę, że muszę tak głęboko zaufać Bogu, że On to rozwiąże. Mimo wszystko jest radość i wdzięczność. Ja dziękuję, że żyję, że mam rodzinę, dzieci, wnuczka, że są zdrowi, że sobie radzą w życiu. Bóg jednak z nami cały czas jest, ale to my czasem chcemy liczyć tylko na siebie – mówiła pani Marzena, którą spotkaliśmy na obiedzie pielgrzymim w Gostyninie. Dodała z uśmiechem – Teraz to jestem szczęśliwa, że zjadłam ciepłą zupę, i że od kogoś dostałam chusteczkę, bo moje przemokły…
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS