Jako widzowie mamy do czynienia nie tylko z aktorami grającymi w spektaklach, lecz także z efektami tzw. decyzji repertuarowych. Dlaczego ten, a nie inny tytuł, autor? Co dyrekcja i reżyser ze swoją ekipą mieli albo nie mieli na myśli? Podjęli decyzję, żeby się oglądało, żeby się podobało, żeby się grało? A może chcą sobie za pomocą tytułu pofilozofować albo zabrać głos w tej słynnej, mitycznej „debacie społecznej”? Tego rodzaju myśli towarzyszyły mi w drodze do domu po obejrzeniu „Dekalogu”, najnowszej premiery w warszawskim Teatrze Narodowym. Do konkluzji nie dotarłem, dokładnie tak samo jak reżyser Wojciech Faruga, który śmiało sięgnął po narodowy skarb – scenariusze Krzysztofa Kieślowskiego i Krzysztofa Piesiewicza składające się na cykl 10 filmów fabularnych.
Dekalog, ten biblijny, a także filmowy, jak wiadomo, jest na 10 różnych tematów. Teatralny „Dekalog” Farugi opowiada je wszystkie naraz, w skondensowanej formie spektaklu długachnego, gęstego od przeplatających się wątków. Ambitne to przedsięwzięcie, wszechogarniające, niczym misterium rozpoczynające się od Adama i Ewy, a zakończone Męką Pańską i jeźdźcami Apokalipsy.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS