Danuta Szyksznian “Sarenka” spoczęła na Cmentarzu Centralnym

Danuta Szyksznian została pośmiertnie odznaczona Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Podczas pogrzebu sekretarz stanu w Kancelarii Prezydenta RP Andrzeja Dera przekazał odznaczenie synowi kombatantki. “Sarenka” została pośmiertnie awansowana do stopnia pułkownika.

Prezydent RP Andrzej Duda w  liście odczytanym podczas uroczystości pogrzebowych przypomniał, że Danuta Szyksznian po wojnie zaangażowała się w działalność na rzecz środowiska kombatanckiego i pracę w Światowym Związku Żołnierzy AK. “Spotykając się z młodzieżą i mieszkańcami regionu na powrót stała się łączniczką – tym razem między pokoleniami” – napisał prezydent. Kombatantka została matką chrzestną sztandaru dowództwa 12. Szczecińskiej Dywizji Zmechanizowanej i patronką Szkoły Podstawowej nr 14 w Szczecinie. “Młodzież uczyła: trzeba kochać ojczyznę, trzeba kochać ludzi” – napisał Andrzej Duda.

Premier Mateusz Morawiecki w liście do uczestników pogrzebu wskazał, że “życie Danuty Szyksznian jest wielką lekcją, a zarazem dowodem na to, że nawet w czasach mroku można pozostać wierną sobie, wierną ojczyźnie, wierną wartościom, które czynią człowieka szlachetnym“. 

“Sarenka” spoczęła w kwaterze kombatanckiej na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie, żegnana przez rodzinę, przyjaciół, a także m.in. uczniów, harcerzy, członków stowarzyszeń kombatanckich i przedstawicieli władz.

Danuta Szyksznian-Ossowska urodziła się 7 czerwca 1925 r. w Krakowie. Dzieciństwo i wczesną młodość spędziła w Wilnie. W wieku 14 lat została łączniczką Związku Walki Zbrojnej, zajmowała się przerzutem prasy na punkty kolporterskie, a także przerzutem broni.

Podczas rozbrojenia oddziałów AK przez NKWD uniknęła zatrzymania i dostała powołanie do dalszej służby w komendzie okręgu AK w oddziale dywersyjnym dowodzonym przez rtm. Zygmunta Augustowskiego ps. “Hubert”. W Wigilię Bożego Narodzenia 1944 r. została aresztowana przez NKWD i po brutalnych przesłuchaniach skazana zaocznie na dziesięć lat łagrów.

Ciężka praca i brutalne śledztwo spowodowały, że jej stan zdrowia bardzo się pogorszył i w stanie krytycznym została zwolniona z łagru we wrześniu 1945 r. Z ojcem i rodzeństwem zamieszkała wówczas w Drawnie w dawnym województwie szczecińskim. Później wraz z mężem przeniosła się do Darłowa i rozpoczęła pracę w średniej szkole zawodowej. Jej przeszłość związana z działalnością w AK i pobytem w łagrze była powodem szykan i zwolnienia ze szkoły oraz pozbawienia prawa do nauczania.

Po przejściu na emeryturę pełniła funkcje wiceprezesa Zarządu Okręgu Światowego Związku Żołnierzy AK i wiceprezesa Koła Kresowych Żołnierzy AK w Szczecinie. Została odznaczona m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Kawalerskim OOP, Krzyżem Armii Krajowej i Krzyżem Partyzanckim. Zmarła 1 grudnia.