Przede wszystkim różnią się tym, że Klaudia Jachira raczej nie zostanie modelką, a Anja Rubik może w przyszłości zostać posłanką, jeśli Opatrzność nas przed tym nie ustrzeże. Jednak jeśli walka o parytety przybierze swoje apogeum, to może się okazać, że modeling nie jest dla Jachiry sferą niedostępną.
Jeżeli w Niemczech liberalne partie chcą, aby obowiązkowo w zarządach prywatnych firm wprowadzić parytet, by zasiadały tam kobiety, czyli aby wymóg kompetencji, dorobku zawodowego i przydatności dla firmy był zastąpiony płcią, to czyż trudno sobie wyobrazić, że może się pojawić postulat, aby na wybiegach pokazów mody i okładkach kobiecych czasopism pojawiały się kobiety niekoniecznie odpowiadające dzisiejszym gustom kreatorów mody, a więc bez względu na wiek, gabaryty i tak zwane ogólne wrażenie estetyczne? Nawiasem mówiąc już są tego pierwsze jaskółki w postaci modelek „plus size”. Jak równość, to równość i jeśli Matka Natura kobiety dyskryminuje, nie wszystkie obdarzając wyglądem Anji Rubik, to czemuż tego nie wyrównać parytetem?
Poza tym obie panie walczą o prawa kobiet, które pisowski reżim chce zamienić w kobietony, czerpiąc wzorzec z powieści Stanisława Ignacego Witkiewicza „Gyubal Wahazar”. Dzieło owe to opowieść o kobietach, które są pod władzą mężczyzn, narzucających im kolejne role – praczki, sprzątaczki, narzędzia, którym można się wysługiwać, całkowicie im podporządkowanych. Mają być robotem, który pierze, sprząta, rodzi dzieci i usługuje swojemu panu i władcy. I dopiero mała niewinna dziewczynka Świntusia, dzięki swojej wewnętrznej czystości i niewinności burzy porządek tego świata.
Rolę takiej Świntusi chciałaby odegrać i Klaudia Jachira, i Anja Rubik, bo według nich kobiety w dzisiejszej Polsce są takimi kobietonami, a kto jest Gyubalem Wahazarem, to chyba wszyscy wiedzą. Pierwsza, szarpiąc się na demonstracjach strajku kobiet z policjantami, druga oferując swoje ciało na ołtarzu tej walki, czyli okładce luksusowego tygodnika, pokazując niczym nie przysłoniętą minimalistyczną formę kobiecości (maksymalistyczną pokazywał Rubens).
Klaudia Jachira chciałaby zapewne, by były także parytety w dostępie do sejmowej mównicy i mediów, bo los parlamentarzysty, który jest częścią anonimowej masy tych, którzy w obu izbach parlamentu głównie podnoszą rękę i naciskają guzik do głosowania nie jest do pozazdroszczenia. Anonimowość zabija polityka i znacznie obniża jego szanse nie tyle na karierę – bo przykłady Pań i Panów NIKT, którzy nagle wystrzeliwali niczym rakieta z przylądka Canaveral i robili oszałamiającą karierę, nie były i nie są czymś wyjątkowym – ale na wychodzenie dobrego miejsca na liście wyborczej i zyskania rozpoznawalności u wyborców.
Stara się więc biedna Klaudia Jachira jak może, ostatnio plagiatując swoją klubową koleżankę, Agnieszkę Pomaskę, która cztery lata temu podarła na sejmowej mównicy projekt uchwały w sprawie suwerenności Polski. Co tam dla Jachiry projekt uchwały – ona postanowiła podrzeć Konstytucję i ten bohaterski czyn znacznie przewyższa nawet odwagę Nergala, który też podarł publicznie, ale „tylko” Biblię.
Gdybym chciała traktować z powagą postać posłanki Jachiry, rozdarłabym szaty nad tym wyczynem. Przypomniała niedawne demonstracje w obronie Konstytucji. Zacytowała poselskie ślubowanie, które w tejże Konstytucji jest zapisane, a które w dniu inauguracji posiedzenia Sejmu posłanka Jachira składała, przyrzekając uroczyście „przestrzegać porządku prawnego Rzeczypospolitej Polskiej.” Roniłabym łzy i załamywała ręce, że matka wszystkich praw w naszym państwie, ustawa zasadnicza, doznała takiego zbezczeszczenia na oczach nie tylko obecnych na sali posłów czy też śledzących obrady widzów, ale także w obecności prowadzącej posiedzenie Małgorzaty Kidawa- Błońskiej, prawnuczce premierów i prezydentów II Rzeczypospolitej, byłej kandydatce Koalicji Obywatelskiej na prezydenta Polski, czyli strażnika Konstytucji. Oburzyłabym się, że wicemarszałek Kidawa-Błońska nie wyrzuciła Jachiry z obrad i nie wniosła o jej ukaranie, tylko uznała, że posłanka „wyrażała swoje poglądy”.
A może popełniam błąd, nie traktując poważnie Klaudii Jachiry i podobnych jej „polityczek”, których zachowanie pradziadkowie wicemarszałek Kidawy-Błońskiej uznaliby za niegodne nawet plebsu, że o tak zwanym marginesie nawet nie wspomnę? Może dożyję takich czasów, kiedy Jachira ponownie, a Lempart, Suchanow, Margot i Bart Staszewski po raz pierwszy zasiądą w polskim parlamencie? I jeśli będą w opozycji (czego szczerze im życzę) to może kolejnym krokiem będzie rozebranie się któregoś z nich na sejmowej mównicy, a prowadząca obrady wicemarszałek z ich frakcji przymknie oko, bowiem tylko w stosunku do znienawidzonych konserwatywnych posłów będzie używała swoich uprawnień, krzycząc do nich „wypier…j i wykluczając z obrad, jeśli w ich wystąpieniu coś jej się nie spodoba?
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS