Czas płynie szybko, co? Właściwie czasem łapię się na tym, że im jestem starszy, tym bardziej upływam czas. Swego czasu czytałem o tym nawet jakiś ciekawy artykuł na poły naukowy, a na poły samorozwojowy. Jego autor, którego niestety już nie pamiętam, wspominał, że wynika to po prostu z faktu, iż się starzejemy. Wyjaśniając – dla dziesięciolatka rok jest większą częścią życia, niż dla trzydziestolatka. Sprawia to, że taki okres zdaje nam się także po prostu krótszy.
Ale, ale – czemu właściwie ma służyć ten wstęp? Wszak faktem jest, iż przecież dorastając, mamy coraz mniej czasu na beztroskie oddawanie się przyjemnościom. Chwała, jeśli nieustannie o nich pamiętamy i potrafimy wygospodarować konkretny czas, ale wraz ze wzrostem liczby obowiązków dnia codziennego, zmniejsza nam się liczba opcji na odrywanie się od świata rzeczywistego i spędzanie długich godzin w grach wideo.
Z tego względu dziś coraz częściej pojawiają się kwestie długości gier i jest to temat poddawany żywym dyskusjom i właściwie nieustannie debatuje się w tej kwestii wśród fanów właśnie tej branży popkultury. Wynika to z prostego faktu – podzieliliśmy się na dwa ugrupowania. Jedni to ci, którzy wolą niezwykle długie i rozbudowane produkcje, a drudzy to tacy, którzy preferują te nieco bardziej skondensowane.
Druga grupa
Ja sam, czego zapewne domyślacie się już po tytule, jestem w tej drugiej drugie. Choć od czasu do czasu lubię sięgnąć po nieco dłuższe tytuły, to bardzo mocno odpychają mnie takie, które ciągną się przez ponad 50-60 godzin. Właściwie wciąż nie skończyłem Assassin’s Creed Valhalla i nie sądzę, abym kiedykolwiek to zrobił. A przecież wcześniejsze części chłonąłem jak odkurzacz. I potrafiłem długo przy nich wytrwać.
No, będąc szczerym, już przy Assassin’s Creed Odyssey zaczynałem odczuwać nieco znużenia. Albo nie… Bliżej prawdy będzie, że zaczynałem się irytować i niecierpliwić. Podobnie było w przypadku serii Far Cry, gdzie trzecia czy czwarta część smakowały wyśmienicie, piąta mocno mi się dłużyła, a szósta… Cóż, po tę wcale nie sięgnąłem, choć niesamowicie jarałem się już na etapie zapowiedzi.
Powód był dość prosty – odpycha mnie wymóg angażowania się w jedną grę na tak długo w obecnych czasach. Jak wspomniałem, są wyjątki, ale muszą być to wyjątki niebywale jakościowe. W przypadku gier Ubisoftu, choć nie można im odmówić polotu, wiele aktywności jest po prostu naciąganych i powtarzalnych. Umówmy się, gdyby zrobić bingo z budową misji pobocznych do Far Cry 7 czy Assassin’s Creed Mirage, to pewnie większość z nas odniosłaby zwycięstwo.
A niestety często gry są dziś sztucznie wydłużane właśnie poprzez generyczne questy. Obecnie wiele osób powiedziałoby wręcz, że za część z nich odpowiada AI i w zasadzie nie zdziwiłbym się, gdyby nawet największe korporacje zdecydowały się korzystać właśnie z takiej formy generowania zadań i misji. Niewielki koszt, stosunkowo mały nakład pracy, a 20 czy 30 takich wyzwań i cyk, przynajmniej 2-3 godzinki więcej do statystyk na How Long to Beat.
To fully complete Dying Light 2 Stay Human, you’ll need at least 500 hours—almost as long as it would take to walk from Warsaw to Madrid!#DyingLight2 #stayhuman pic.twitter.com/Sk3KFpRJoA
— Dying Light (@DyingLightGame) January 8, 2022
Są wyjątki
Dobra, ale żeby nie było, że po prostu bezpodstawnie czegoś nie lubię. Napisałem wyżej, że są wyjątki i jest to fakt. Takim podręcznikowym, który zawsze będzie dla mnie idealnym przykładem, jest Wiedźmin 3: Dziki Gon. Czy to moja ulubiona gra wszech czasów? Bynajmniej! Jeśli chodzi jednak o te rozbudowane, to oferuje niezwykle wysoki poziom. Spędziłem tam grubo ponad sto godzin i nie czułem znużenia.
Z czego to wynika? Odpowiedź jest prosta – cały czas się coś działo. Moje zamiłowanie do krótkich gier wynika ze skondensowania akcji, która jest w nich zawarta. Właściwie cały czas dostają nowych zastrzyków dopaminy, albowiem nie ma momentów przestoju. Gdy gram przez 10-15 godzin w Resident Evil, śmigam w rytm muzy w Hi-Fi Rush, albo zwiedzam świat na czterech łapach w Stray, właśnie to otrzymuję.
Stężone doznania, które sprawiają, że nie ma tym momentów przerwy i odpoczynku od akcji. Nie jest to rozwleczone, a ja cały czas mogę liczyć na emocje dokładnie takie, jakie na każdym etapie zaproponują twórcy. Czasem nie potrzebuję chwil na oddech, a gdy już, to nie chcę, aby zajmowały one dłużej, niż sam wątek główny. To trochę, z zachowaniem skali, jak te przysłowiowe reklamy w Polsacie, które bywały dłuższe niż filmy.
Reasumując…
I żeby nie było – absolutnie nic nie mam do wielu dużych i głośnych gier. Prócz Wiedźmina jest przecież masa innych – jak choćby dwie ostatnie odsłony przygód Linka. W pewnym sensie cierpię jednak na swego rodzaju FOMO, które sprawia, że po pewnym czasie zaczynam lgnąć, niczym ćma do lampy, do kolejnych premier. Wiecie, zaczyna się o nich mówić coraz więcej, fora pękają w szwach i samemu chce się to przeżyć.
Zmierzając do konkluzji – długie gry przestały mnie tak bardzo cieszyć, bo po prostu nie mam już tak dużych zasobów czasu, aby móc się nimi zachwycać. W momentach obniżenia lotów i przerw między konkretną rozgrywką zaczynam się niecierpliwić. Potrzebuję stałego poczucia jakości, aby mieć motywację, by olać wszystko inne wokół i poświęcić te 70, 80, a nawet 100 godzin na jeden tytuł singleplayer.
Takie gry na szczęście powstają, ale są to raczej krople w morzu tych, które zdają się niejako sztucznie wydłużane przez twórców, by budować poczucie, iż przełożenie złotówek na godziny się zgadza. Wiem jednak, że to w pewnym sensie kwestia gustu i zapotrzebowań, więc tu pojawia się moje pytanie – czy u Was wygląda to podobnie? A może jesteście w grupie osób, które są w stanie zmniejszyć liczbę ogrywanych produkcji i poświęcić się całkowicie pojedynczym tytułom na setki godzin? Dajce znać!
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS