Czy warto sięgać po produkty z mleka owczego

Naukowcy szacują, że owce towarzyszą człowiekowi od przeszło 11 tysięcy lat. Jako pierwsi mieli je udomowić przedstawiciele koczowniczych ludów z terenów Mezopotamii, trudniący się przede wszystkim myślistwem i zbieractwem. Cenili kudłate zwierzęta za ich futro, skórę oraz mięso, ale również mleko, które stało się później bazą pierwszych jogurtów, kefirów czy serów, przez wieki stanowiących ważny element diety mieszkańców Azji czy Europy.

Polska może również pochwalić się bogatą tradycją hodowli owiec, szczególnie popularną w południowych regionach kraju. “Kto ma owce, ten ma co chce” – głosi stare góralskie porzekadło. Jeszcze w latach 80. XX wieku pogłowie tych zwierząt liczyło blisko pięć milionów sztuk, jednak dwie dekady później spadło do zaledwie 300 tys.

Na szczęście w ostatnich latach widać wzrost zainteresowania mlekiem owczym i jego przetworami, w tym serami, na czele z oscypkiem, który powinien być wytwarzany ręcznie z surowego mleka owczego (dopuszcza się ewentualnie dodatek mleka krowiego, ale nie przekraczający 40 proc.). Wiele osób ceni też podhalańską bryndzę o słonym i pikantnym smaku czy wędzoną redykołkę.

Także w innych kulturach kulinarnych pojawiają się liczne wyroby z mleka owczego. Warto wspomnieć choćby fetę, najbardziej znany grecki ser o kruchej konsystencji, słono-pikantnym smaku oraz delikatnym, kwaśnym zapachu. Według tradycyjnych zasad powinna być wytwarzana z mleka owczego, ewentualnie z niewielkim dodatkiem mleka koziego. Podobnie jak cypryjski halloumi, niezwykły ser, który bardzo lubi obróbkę termiczną – po zapieczeniu zyskuje chrupiącą skórkę skrywającą elastyczny miąższ o wyrazistym, lekko słonym smaku.

Z mleka owczego produkuje się również sery pleśniowe, ze słynnym roquefortem na czele. Tym przysmakiem przerośniętym nitkami niebieskiej pleśni zachwycali się już starożytni Rzymianie. Ma wyraźny, słony i pikantny smak oraz kruchy miąższ.

W polskich sklepach coraz łatwiej kupić mleko owcze i rozmaite produkty. Dlaczego warto po nie sięgać?

Wypicie pół litra mleka owczego lub spożycie go pod postacią serów czy jogurtów pokrywa 120 proc. naszego dziennego zapotrzebowania na wapń, który nie tylko wzmacnia kości i zęby, ale też pomaga utrzymać prawidłową krzepliwość krwi i sprawne mięśnie, poprawia samopoczucie i łagodzi stres. Jest łatwo przyswajany, co wynika z korzystnej proporcji do fosforu, bez którego nie byłaby możliwa prawidłowa praca układu nerwowego, metabolizm węglowodanów czy regulacja ciśnienia krwi.

Cechą mleka owczego jest również obfitość witamin z grupy D, wspomagających wchłanianie wapnia i przyczyniających się do prawidłowego rozwoju układu kostnego. To skarbnica magnezu, odpowiadającego za jego stabilność termiczną, uczestniczącego w przesyłaniu impulsów nerwowych, produkcji insuliny, pobudzaniu układu odpornościowego, ale również niezbędnego do prawidłowego metabolizmu witaminy C.

Spożycie pół litra mleka owczego pokrywa też w 200 proc. zapotrzebowanie na ryboflawinę (witaminę B2), uczestniczącą w metabolizmie serotoniny i dopaminy, czyli neuroprzekaźników odpowiedzialnych za nasze samopoczucie. Produkt stanowi też bogate źródło innych witamin z grupy B, zwłaszcza kwasu orotowego (B13), który może zapobiegać namnażaniu się komórek nowotworowych i problemom z wątrobą, a także wspiera organizm w usuwaniu szkodliwych toksyn.

Mleko owcze może pochwalić się również wyjątkowo korzystnym profilem nienasyconych kwasów tłuszczowych omega-3 i omega-6, a także wyższą niż w przypadku mleka krowiego zawartością sprzężonego kwasu linolowego (CLA), który – jak wykazały badania naukowe – działa przeciwnowotworowo, zwiększa odporność, ogranicza stany zapalne, obniża ciśnienie krwi, zapobiega astmie czy arteriosklerozie oraz wspomaga leczenie cukrzycy i osteoporozy.

Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez dziejesie.wp.pl