“Czy dziewczynie przy maszynie jest do twarzy?”. Robotnicze piosenki wracają na łódzkie podwórka

Od wydania “Alei włókniarek” minęło kilka lat, ale książka Marty Madejskiej wciąż inspiruje. Ostatnio – Paulinę Walendziak, jedną z najzdolniejszych łódzkich aktorek, która przygotowała “Koncert piosenek robotniczych”. Znak czasów – kwiat łódzkiego aktorstwa zamiast na premierze „Rodzeństwa” Bernharda w Teatrze Jaracza zgromadził się w podwórku przy ul. Gdańskiej. Była moc!

Nic nie łączy bardziej niż praca

Kiedy stałam w tłumie obok przeznaczonych do rozbiórki ruin kamienicy, przypomniały mi się najlepsze chwile Teatru Pinokio za dyrekcji Konrada Dworakowskiego (cykl „Wjeżdżamy w bramy”). A także Festiwalu (jeszcze wtedy) Czterech Kultur, kiedy Zbigniew Brzoza ożywiał łódzkie podwórka. W cieniu drzew stanęły krzesła – dla Ola Stachowskiego z akordeonem i Michała Surosza z perkusją. To dla Pauliny Walendziak stało puste, czasem tylko w buntowniczym geście aktorka opierała o niego nogę, żeby, uderzając się w udo, grać na tamburynie, skandując przez szczekaczkę. Z okien zamieszkanych budynków wyjrzeli mieszkańcy. Niektórzy wyszli z psami, inni natrafili na koncert przypadkiem, wracając ze sklepu.

Zgłoś naruszenie/Błąd