Czy dzieci z ADHD w końcu dostaną wsparcie systemowe?

Chciałbym, żebyśmy kiedyś wiedzieli, że przynajmniej 10% społeczeństwa ma ADHD, ani system edukacyjny ani zdrowotny nie będzie dobrze funkcjonować, jeżeli jako społeczeństwo nie będziemy rozumieli ADHD.

Niektóre poradnie psychologiczno-pedagogiczne podejmują się diagnozy, czyli stworzenia opisu i potem skierowania do lekarza psychiatry, niektóre zajmują się tylko trudnościami związanymi z zaburzeniami uczenia się i wskazują, że być może wskazana byłaby dalsza diagnoza. Czyli nie mamy jasnego systemu diagnozowania i to jest coś, co musi się wydarzyć. Czyli taki opis, czy poradnia psychologiczno-pedagogiczna jest uprawniona, czy nie jest i jak ma wyglądać ten proces. Bez tego mamy taką sytuację, jak teraz. Wiemy wszyscy, że to jest najczęstsze wyzwanie neurorozwojowe, jednocześnie rodzic, czy często psycholog szkolny nie ma w łatwy sposób skierowania. 

Jeżeli chodzi o diagnozowanie brakuje specjalistów, którzy są w stanie szybko zdiagnozować i dobrze zdiagnozować i zauważyć niektóre rzeczy, tym bardziej jeśli chodzi o dzieci poniżej szóstego roku życia – podsumował przewodniczący Parlamentarnego Zespołu ds. ADHD Marcin, Józefaciuk.

Nie ma żadnych światowych badań, czy wiedzy, informacji, że jakiekolwiek zajęcia terapeutyczne dla dzieci w wieku rozwojowym, że ma i przynosi informacje na temat tego, że będzie to pomocne. To co jest kluczowe w ADHD, to dostosowanie środowiska.

ADHD jest to zaburzenie neurorozwojowe, które nie zostało wpisane do niepełnosprawności, natomiast spektrum autyzmu jest niepełnosprawnością i to jest bardzo krzywdzące dla naszych dzieci, ponieważ dzieci już od momentu wykrycia trudności w żaden sposób nie są wspierane (…) a to bardzo ważny okres w rozwoju dziecka.

Absolutnie nie zgadzamy się na skrajnie różne finansowanie subwencji, które nie biorą pod uwagę potrzeb dziecka

Ponad milion złotych z budżetu państwa idzie na dziecko w spektrum autyzmu bez względu na potrzeby i funkcjonowanie. I nie chodzi o to, żeby dzieciom ze spektrum autyzmu zabierać wsparcie, chodzi o to, żeby dostosować je do potrzeb.

Dzieci z ADHD i dzieci z FAS-em mają wiele cech wspólnych, zarówno jeśli chodzi o funkcjonowanie, jeśli chodzi o objawy. Bardzo często trafiają do nas dzieci z rozpoznanym ADHD, chociaż wiemy, że zaburzenia wynikają z FAS-u, więc tutaj mamy te zazębiający się obraz zaburzeń, a z drugiej strony mamy ten problem, który oczywiście mają też dzieci z ADHD, czyli nie mamy dostępu np. do kształcenia specjalnego. Mój postulat jest taki, żeby się zastanowić, czy możemy iść bardziej w kierunku diagnozy funkcjonalnej dziecka niż dopisywać kolejne zburzenia do tego koszyka świadczeń.

Możemy oczywiście poprosić o wydłużony czas na napisanie testu, zrobienie jakiegoś zadania, ale to tak naprawdę nie zmienia za wiele. Jeżeli ktoś ma nadpobudliwość, to jaka jest szansa, że wysiedzi dodatkową godzinę pisząc test? Jeżeli nie jest w stanie się nad nim skupić w ogóle już po jakimś czasie. 

Młodzież sama nie wie do końca, czym jest to ADHD, czym się to objawia, że to nie jest wydurnianie się i po prostu ktoś nie robi komuś innemu na złość. I przez to, że młode osoby nie wiedzą czym to jest, rodzice nie wiedzą, to młode osoby są diagnozowane, tak jak ja w wieku 17 lat, moi koledzy w wieku 21, 25.

Mojej koleżance przez 3 lata wmawiali, że ma padaczkę, a to po prostu rozpraszała się, gubiła uwagę ze względu na ADHD. Nauczyciele nie są w stanie w tym momencie robić wszystkiego, nie możemy też przerzucać odpowiedzialności tylko na nauczycieli (…) a psychologów w szkołach jest jak na lekarstwo.

Pomimo tego, że są różne dzieci mamy te same zalecenia. Często poradnia nawet potrafi wpisać nie to imię do tego dziecka i ceduje wszystkie zalecenia na szkołę (…) Kolejną rzeczą jest oddzielenie ADHD od ADD, bo nauczyciele często je mylą. 

to co mnie uderzyło, to kwestia taka, że ja moje dzieci diagnozowałam kilka lat. Obiliśmy się o krawędź (…) 5 lat zajęło mi zdiagnozowanie mojego dziecka. (…) My byliśmy u wielu psychologów, psychiatrów, psychoterapeutów, o kosztach nie będę wspominała, bo to jest porażające, i nikt się słowem nie zająknął, że to może być to. (…)To, co jeszcze mnie uderzyło to to, że większość osób, które nam pomagała są tu na spotkaniu i to jest tak szokujące, że właściwie wszyscy tu jesteśmy.

Ja nie mogę się z Państwem nie zgodzić. To o czym Państwo mówicie, jeżeli chodzi os system edukacji wymaga ogromnej zmiany. wymaga przemodelowania orzecznictwa, to co tutaj wybrzmiało czyli model nozologiczny party na chorobie nie działa. Dlatego my wiemy, że ta zmiana jest potrzebna taka naprawdę na wczoraj, natomiast ten czas mamy dość mocno ograniczony ja z niecierpliwością czekam i to jest dla nas bardzo duży wyznacznik. 

Widzimy szansę w modelu biopsychospołecznym, ocenie funkcjonalnej, w ocenie już na etapie szkoły, zanim dziecko trafi do poradni, oprzeć to o taki trzystopniowy model oceny funkcjonalnej. Trzeci stopień dopiero w poradni, natomiast dwa pierwsze pomocowe, żeby dziecko na pomoc nie musiało czekać, będzie już realizowane na etapie szkoły czy przedszkola. Mamy już konkretne narzędzia, bo nauczyciele skarżą się na to, że tak naprawdę może by chcieli pomóc, ale też nie widzą jak. Ta platforma, którą tworzymy dla poradni, będą też mieli dostęp specjaliści szkolni, którzy będą mogli takiej oceny dokonać. Chcemy, żeby poradnia była jednostką koordynującą pomoc w powiecie.