Człowiek, osoba, persona. Portret w przestrzeni sakralnej

„Od najdawniejszych pra-początków człowiek chciał zapisać swój ślad w świecie, unaocznić w nim własną obecność; chciał opowiedzieć o sobie zachowując własny wizerunek dla kolejnych pokoleń. Jedną z formuł utrwalenia owego śladu stał się autoportret, później zaś portret.

Szczególnym typem portretu jest portret przynależący do sfery sakralnej – przestrzeni kościołów, kaplic, sanktuariów – za pomocą którego następuje konfrontacja sportretowanej postaci nie tylko z najbliższymi osobami, postronnymi widzami, ale nade wszystko z Istotą Świętą. Jest to portret obrazujący zmarłych, dobroczyńców kościołów, przedstawicieli znamienitych rodów, wybitne osoby duchowne, wiernych proszących o łaskę uzdrowienia w geście wotywnym. Różnorodność formalna i ikonograficzna kreuje tu objętościowo bogaty zbiór dzieł sztuki tworzony przez epitafia, wota, portrety trumienne, kartusze trumienne, blachy trumienne, portrety duchownych katolickich i protestanckich, chorągwie nagrobne, płyty nagrobne, portrety zmarłych leżących na marach żałobnych, autoportrety artystów, tablice ofiar czy ołtarze z wizerunkiem fundatorów.

Proponowana ekspozycja ma na celu nie tylko prezentację ujęć formalnych czy ikonograficznych, jej celem jest głębsza refleksja nad ideą portretu – zjawiska wielopoziomowego, które przedstawia człowieka – osobę – personę”.

WIĘCEJ: Człowiek, osoba, persona. Portret w przestrzeni sakralnej – wystawa

Zgłoś naruszenie/Błąd