Andy Warhol, jeden z najbardziej wpływowych artystów drugiej połowy XX wieku, urodził się jako Andrew Warhola w Pittsburghu w Pensylwanii. Jego rodzina pochodziła z mniejszości grekokatolików łemkowskich ze wsi Miková niedaleko miasta Medzilaborce w dzisiejszej północno-wschodniej Słowacji.
Warhol był synem imigrantów z Czechosłowacji, a jego ojciec był górnikiem. Przez lata nie było dokładnie wiadomo, kiedy się urodził, gdyż sam podawał sprzeczne daty oraz inne miejsca urodzenia – prawdopodobnie wstydził się swojego prowincjonalnego pochodzenia. Miał powiedzieć, że wolałby, aby szczegóły jego dzieciństwa pozostały tajemnicą: – Nigdy nie podaję swojego pochodzenia, a poza tym za każdym razem, gdy mnie o to proszą, wszystko wymyślam inaczej – mówił. Wiadomo jednak, że na świat przyszedł najpewniej 6 sierpnia 1928 roku.
Uczęszczał na Carnegie Institute of Technology (obecnie Carnegie Mellon University) i ukończył go w 1949 roku z dyplomem malarstwa. W tym samym roku przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie znalazł pracę jako ilustrator. W tym czasie jeden ze zleceniodawców pod jego rysunkiem zapisał nazwisko Warhola z błędem, jako „Warhol”. Artyście ta pomyłka się jednak spodobała i postanowił na trwale usunąć „a” z nazwiska.
Zaczął malować pod koniec lat pięćdziesiątych. Bardzo dosłownie przyjął radę swojego nauczyciela z okresu studiów, który powiedział, że powinien malować rzeczy, które mu się podobają. Warhol, jak sam mówił, lubił zwykłe rzeczy, takie jak „komiksy, zupy w puszkach i napoje bezalkoholowe”, więc te przedmioty właśnie malował. W 1962 roku zyskał rozgłos w świecie sztuki swoimi obrazami przedstawiającymi puszki z zupą Campbell, butelki Coca-Coli i mydelniczki. Prace te były wystawiane w Los Angeles i Nowym Jorku.
W 1963 roku zrezygnował z pędzla i zaczął masowo produkować obrazy towarów konsumpcyjnych oraz grafiki przedstawiające znane osoby, takie jak Marilyn Monroe czy Jackie Kennedy. Wydruki te, wykonane techniką sitodruku, ukazywały wiele wersji tego samego obrazu w jaskrawych kolorach i stały się jego znakiem rozpoznawczym. Warhol stał się bardzo popularny i okrzyknięty liderem pop-artu, obok np. Roya Lichtensteina, którzy popularne przedmioty, takie jak puszka zupy czy komiks łączyli w pewien sposób z kulturą wysoką, za jaką uchodzi malarstwo.
Warhol uchodził za nieśmiałego i bardzo spokojnego, jednak jego twórczość przyciągała ludzi o zupełnie odwrotnych charakterach. Do jego malarskiego atelier „Fabryka” na Manhattanie przychodził tłum artystów undergroundowych i specyficznych twórców, którzy widzieli w Warholu swojego przewodnika.
W połowie lat 60. Warhol zaczął kręcić filmy eksperymentalne, zatrudniając swoich przyjaciół jako aktorów i nazywając ich „supergwiazdami”. Niektóre z jego filmów były monumentalnymi impresjami na temat nudy, jak np. ośmiogodzinne ciągłe ujęcie wieżowca Empire State Building w filmie “Empire” (1964). Inne były agresywnymi i ciężkimi w odbiorze przedstawieniami życia w mieście, jak „The Chelsea Girls” (1966). Organizował także wydarzenia multimedialne, takie jak „The Exploding Plastic Inevitable” i sponsorował wpływową grupę rockową Velvet Underground. W 1968 roku Warhol został postrzelony i prawie zabity przez Valerie Solanas, jego dotychczasową zwolenniczkę, która twierdziła, że „wywierał zbyt duży wpływ na jej życie”.
Po ponad rocznej rekonwalescencji Warhol powrócił do pracy artystycznej i w 1969 roku założył magazyn „Interview”. Był stałym bywalcem wydarzeń artystycznych, pokazów mody, wernisaży. W międzyczasie kontynuował produkcję sitodruków przedstawiających postacie ze świata rozrywki i polityki, które odnosiły duży sukces komercyjny.
Z biegiem lat stał się mentorem i wzorem do naśladowania dla wielu młodych artystów. 22 lutego 1987 roku zmarł w szpitalu na atak serca wkrótce po operacji woreczka żółciowego. W 1994 roku w Pittsburghu otwarto Muzeum Andy’ego Warhola.
Do historii przeszło jego zdanie: „W przyszłości wszyscy będą sławni przez 15 minut”. Jak się okazało, pod tym względem miał rację.
Czytaj też:
Swojski eden i rozkosze życia. Wyjątkowe malarstwo Józefa MehofferaCzytaj też:
Wystawa “Polskie style narodowe 1890–1918” jest pierwszą z czterech ekspozycji poświęconych historii nowoczesności w Polsce XX i XXI wieku organizowanych przez Muzeum Narodowe w Krakowie i zaplanowanych do 2024 roku
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS