Rozmawialiśmy w warszawskiej kawiarni przy placu Wilsona i atmosfera dyskretnie przeradzała się w coś na kształt filmowej sceny, zapowiadającej katastrofę. Salka był pusta, jedyna para, korzystająca jeszcze z ostatnich dni czy godzin wolności, pożegnała się i wyszła, zostaliśmy sami. Wieczorem młodzież zaczęła przychodzić po resztki jedzenia, ale nie była to scena żebracza – to tylko użytkownicy aplikacji wskazującej wieczorne przeceny, ciągle mylili lokal i prosili o promocję na kolację.
Antoni Libera o tym o rozbiorze nowej generacji
Świadomości nadchodzeniach „jakichś” czasów dopełniały kolejne rządowe rozporządzenia o ograniczaniu ruchu, zamykaniu szkół – ale patrząc z perspektywy kilku tygodni, były to jeszcze łagodne obostrzenia. Spotkaliśmy się z okazji tekstu mojego rozmówcy, pisarza, tłumacza i krytyka literackiego, którego tekst został opublikowany na stronach Teologii Poliycznej, pod profetycznie brzmiącym tytułem: widmo rozbioru trzeciej generacji. Publikacja Antoniego Libery wywołała wiele zresztą burzliwą dyskusję, zwłaszcza że podział Polski to temat nie tylko zagranicznych marzycieli, ale i wielu rodzimych polityków.
PRZECZYTAJ CAŁY TEKST NA STRONIE TEOLOGII POLITYCZNEJ
Jeżeli Czechosłowacja mogła się była podzielić na dwa osobne państwa, i to bez większych wstrząsów, jeżeli nawet Niemcy, w dodatku pokonane, zostały dla bezpieczeństwa na lata podzielone, to czemu by i Polska nie miała pójść ich śladem?
– pisał Libera w początkach marca. Powyższe pytanie poprzedził rozważaniami nad intencjami naszych sąsiadów, Rosji i Niemiec zwłaszcza, ale w dobie zaostrzonej histerii o termin wyborów, szczególną uwagę zwraca dziś fragment wywodu o wojnie polsko-polskiej, w której Autor zarysowuje dwie skrajne w Polsce postawy: zapadników, ślepo zapatrzonych w Brukselę i Berlin, a z drugiej izolacjonistów spod szyldu, no dobrze, powiem wprost: Konfederacji.
Tusk i Korwin-Mikke jako patroni dwóch bliźniaczych postaw
No cóż, wiadomo przecież, że Polska samodzielna, a zwłaszcza mocarstwowa, to głównie chaos, nierząd i nieustanna anarchia. Natomiast podzielona i podporządkowana stabilnym hegemonom wydaje ze swego łona to, co ma najlepszego – Chopina, Mickiewicza, Conrada, Skłodowską-Curie. Gdzie szukać podobnych wielkości przed XVIII wiekiem? Na czele Europejskiej Rzeczpospolitej Polskiej powinien stanąć rzecz jasna „zapadnik” Donald Tusk, fenomenalnie zgrany z kanclerz Angelą Merkel i w ogóle z Niemcami, a jednocześnie otwarty na politykę Rosji i, mimo surowej miny, żywiący skrytą sympatię do prezydenta Putina. Z kolei głową państwa Narodowo-Słowiańskiej Rzeczpospolitej Polskiej powinien zostać bezspornie jaśniepan Korwin-Mikke – konserwatywny szlachcic gardzący demokracją, starodawny Polonus o wielkopańskich manierach. Być może pod jego wodzą te prawobrzeżne dzielnice stałyby się w przyszłości nowym Królestwem Polskim?
Antoni Libera wyjaśnił w wywiadzie dla Tygodnika Sieci skąd pomysł na tak prowokacyjny artykuł, dlaczego teza jego jest tak radykalna, że mówi aż o możliwości rozbioru Polski:
Według mnie, Polska znowu zawadza możnym tego świata, znowu jest niewygodna i znowu te silne centra chciałby ją sobie podporządkować. Może na nieco innej zasadzie niż w XVIII i XX wieku – stąd właśnie określenie „rozbiór nowej generacji” – niemniej podstawowy sens tego dążenia jest taki sam. Chodzi o wielorakie uzależnienie – polityczne, gospodarcze, kulturowe – od obcych wpływów.
Przywódcami podzielonej Polski w wizji Libery byłby Donald Tusk z jednej strony i Janusz Korwin-Mikke z drugiej, jeden zapewniałby „opiekę” niemiecką, drugi – rosyjską. Wbrew pozornym różnicom polityków wiele łączy – ich potępieńczy ton wobec polskich powstań, irredenty, wielkich aspiracji i romantycznego ducha, wciąż przejawia się w drwinach i protekcjonalnym tonie wobec naszej historii i polityki.
Zewnątrzsterowne elity
Dlatego w rozmowie z Antonim Liberą musiało paść pytanie o kondycję polskich elit:
TYGODNIK SIECI: Roger Scruton wprowadził do naszego dyskursu termin „ojkofobia”, idealnie pasujący do elit III RP. Dlaczego „inteligenci” w Polsce odnoszą się z taką niechęcią, by nie powiedzieć: pogardą do własnej kultury, historii i reszty społeczeństwa? ANTONI LIBERA: Sam pan użył słowa „inteligenci” z dozą ironii. Bo ci, których ma pan na myśli, inteligentami są najwyżej nominalnie, z tytułu wykonywanych zawodów, nie zaś za sprawą pewnego etosu, będącego podstawą i miarą przynależności do tej warstwy społecznej. W każdym razie nie wywodzą się oni ani z tradycji polskiego oświecenia, ani z okresu pozytywizmu i dwudziestolecia międzywojennego, czyli owej niegdysiejszej prawdziwej inteligencji, która brała odpowiedzialność za los narodu lub przynajmniej służyła mu w miarę swoich możliwości. „Inteligenci”, o których pan mówi, to w gruncie rzeczy nuworysze, którym kultura masowa, dysponująca niesłychaną władzą, całkowicie przewróciła w głowie, wmawiając im, że są współczesnym patrycjatem. Na ogół są to ludzie z awansu, a tacy bardzo nie lubią, jak im się przypomina, skąd pochodzą, i to nie tylko społecznie, ale i narodowo, jeśli pochodzenie to wskazuje na niejaką prowincjonalność, w dodatku po przejściach. Tacy ludzie – niezwykle egoistyczni i samolubni – za każdą cenę odetną się od swojej tożsamości, byleby tylko wkupić się w łaski możnych tego świata i udawać na salonach arystokrację. Podsumowując: przyczyną owej pogardy i wstydu jest głeboki kompleks niższości, który chcą w sobie zagłuszyć, a poza tym trywialna żądza dominacji.
Dwóch wymarzonych dla Zachodu i Wschodu liderów rozebranej Polski – Tusk i Korwin-Mikke faktycznie cechy tego jaśniepaństwa wykazują, choć jeden woli brylować w telewizjach europejskich, drugi w rosyjskich, jeden woli dawać wykłady Europejskiej Partii Ludowej, drugi występować w rosyjskiej telewizji albo konferować na Krymie.
Libera wskazuje jak narracja polskich „zapadników” (Konfederatów zresztą też) wpisuje się scenariusz takiego hipotetycznego „rozbioru nowej generacji”:
TYGODNIK SIECI: Aniśmy się obejrzeli, gdy lansowana przez nich niska ocena polskości zaczęła zataczać coraz szersze kręgi. ANTONI LIBERA: Co gorsze, została ona podchwycona na Zachodzie, który zresztą oczekiwał na taki sygnał. Nie trzeba było długo czekać, aby w Brukseli, ale także w Berlinie i Paryżu (bądź co bądź samodzielnych podmiotach) zaczęto alarmować, że w Polsce drzemie nacjonalizm, populizm i klerykalizm, a na straży „wartości europejskich” stoi wyłącznie oświecona kasta lewicowo-liberalnych mandarynów. A zatem że utrzymanie tego „reakcyjnego narodu” w ryzach demokracji i poskromienie jego rzekomych „tęsknot faszystowskich” zapewnia jedynie władza owej oligarchii, jaka powstała i zapanowała w wyniku „historycznego kompromisu” przyjętego przy Okrągłym Stole. Taka – jaskrawie fałszywa – interpretacja sytuacji społeczno-politycznej w Polsce była na rękę zarówno całej Unii, jak i Niemcom jako najbliższemu sąsiadowi. Wychodziła bowiem naprzeciw wyznawanej tam od dawna koncepcji, aby nasz kraj, przy wszelkich pozorach niezależności i suwerenności, był jednym wielkim rynkiem zbytu i taniej siły roboczej, zawiadywanym przez wąską acz wielce uprzywilejowaną grupę zarządców, sterowaną przez wielkie centra polityczne na Zachodzie i służącą ich interesom. Dlatego też gdy w demokratycznych wyborach owa „kierownicza kadra” wraz z całym swoim politycznym zapleczem poniosła sromotną klęskę, podniósł się krzyk, że oto Polska – nieledwie na wzór III Rzeszy w 1933 r. – stacza się w przepaść „narodowego socjalizmu”, a przez to zaczyna zagrażać międzynarodowemu ładowi ustanowionemu przez multikulturalną Unię, stojącą na straży wolności i postępu. Wtedy właśnie wojna polsko-polska weszła w nową, zaostrzoną fazę, która trwa do dzisiaj.
Rozbiór niemożliwy. Czyżby?
Jeśli pisarz w połowie marca uznawał nową fazę wojny polsko-polskiej za „zaostrzoną”, to cóż powiedziałby dzisiaj? Zdaniem Libery taki potencjalny rozbiór to nie jest absolutnie kwestia podziału zewnętrznego, bo to pozwolenie z wewnątrz, głębokie podziały i anarchizacja życia politycznego będzie zaproszeniem do interwencji obcych państw. Są z jednej strony sojusze, NATO, USA, Unia Europejska, ale jest też przecież ta „nieznośna Polska”.
Unia jest egoistyczna i obłudna, nie mówiąc o tym, że w znacznej mierze rządzona przez urzędników niemieckich. Tak więc w obliczu poważnych zagrożeń globalnych, jak choćby obecna epidemia, bez skrupułów nas sprzeda. Proszę pomyśleć: czyż nie byłoby dla niej bardziej opłacalne ułożyć się wreszcie z Rosją (o czym marzą nie tylko Niemcy, ale i Francja) niż w nieskończoność szarpać się z Polską?
-mówi Libera.
Rzecz jasna w początkach kwietnia 2020 roku widmo rozbioru nowej generacji wydaje się być snem fantasty. Na pewno w takim samym stopniu jak opinia człowieka, który jesienią zeszłego roku by straszył, że nowy wirus zamknie połowę światowej gospodarki, tak jak równo 10 lat temu nikt nie pomyślałby nawet, że w jednej minucie Polska straci prezydenta, generałów i szefów najważniejszych państwowych instytucji. Zresztą z obaw o przyszłość zawsze śmieją się ci, którzy wierzą, że „teraz” jest wieczne. Ale ta wiara w każdym stuleciu kilkukrotnie jest obalana. Zwłaszcza w Polsce.
CAŁY WYWIAD Z ANTONIM LIBERĄ, DOSTĘPNY TAKŻE W WYDANIU CYFROWYM
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS