Andrzej Owsiński
Co robić z polskim rolnictwem?
Trzeba przyznać, że rząd obudził się w sprawie rolnictwa z kontynuowania przez dziesiątki lat wieloletniej drzemki, uprawianej jakby w spadku po PRL. Dziedzictwo pezetpeerowsko-zeteselowskie polegało głównie na zaniechaniu, co w warunkach PRL było zrozumiałe z racji stałych nacisków na kolektywizację. Gomułka wykręcał się od tego, a Gierek posłużył się wybiegiem w „zespolone gospodarstwa specjalistyczne”, które były drobnym marginesem całego, opuszczonego polskiego rolnictwa.
Po 1989 roku zaistniały warunki na wejście z polskimi produktami rolnymi na rynek EWG, niestety zabrakło promocji, a „transformacja” gospodarki uderzyła mocno w rolników, rozwierając nożyce cen. Nowe utrudnienia nastąpiły w procesie wejścia do UE przez zastosowanie limitów produkcyjnych, dyskryminacji dotacyjnej i różnego typu szczegółowe regulacje. Polski rolnik jakoś sobie z tym radził, zabrakło jednak gospodarstw rolnych o odpowiednim areale i wyposażeniu.
Z 1,5 mln gospodarstw rolnych i tyleż zatrudnionymi w rolnictwie (przynajmniej wg GUS) pokutujemy w samej końcówce unijnego rolnictwa pod względem wydajności. Oczywiście trudno się nam mierzyć z warunkami naturalnymi rolnictwa francuskiego, ale z niemieckim to już możemy. Niestety, przy zbliżonej powierzchni gruntów rolnych (odpowiednio 14,5 i 16 mln ha) wydajność rolnictwa niemieckiego jest trzykrotnie większa, przy 1/3 stanu polskiego zatrudnienia,
Można z tego wyciągnąć wniosek, że liczbę gospodarstw rolnych trzeba w Polsce zredukować do pół miliona i wyposażyć je w takie środki, jakie posiadają Niemcy. Obawiam się, że, ze względu na koszty materialne i społeczne, taka operacja jest nieopłacalna. Znacznie efektywniejsze byłoby szybkie, ale stopniowe tworzenie gospodarstw przystosowanych do wymogów współczesnego rolnictwa. W tej chwili takich gospodarstw posiadamy w przybliżeniu około 150 tys. a trzeba przynajmniej 300 tys. i to jest cel, któremu warto poświęcić czas, pracę i pieniądze.
Reszty nie ruszałbym, traktując, że celem ich istnienia nie jest produkcja towarowa, ale pewien, wybrany sposób na życie i pomoc w utrzymaniu rodziny, ale też i godne szacunku pielęgnowanie rodzinnych gniazd.
Wielką przeszkodą w normalizacji gospodarki rolnej w Polsce i w całej UE jest brak jakiejkolwiek idei rozwojowej tej dziedziny. Administracja unijna ogranicza się do stosowania protekcjonizmu, uprawiając zawzięcie zbiurokratyzowany, szkodliwy i kosztowny system dopłat i nakazów. Przed przeszło rokiem pisałem na ten temat i wydaje mi się w obecnej sytuacji warto te uwagi przypomnieć (22.09.2020 r.).
Andrzej Owsiński
Los polskiego rolnictwa
Muszę zacząć od wspomnienia: przed prawie trzydziestu laty w czasie mego spotkania z ówczesnym marszałkiem sejmu, Wiesławem Chrzanowskim, zostało poruszone, między innymi, zagadnienie przygotowania polskiego rolnictwa do wejścia do EWG (jeszcze nie było UE). Potrzeba omówienia tej sprawy wynikała z mojej wizyty w parlamencie europejskim dla odbycia rozmów z frakcją chrześcijańsko-demokratyczną w odniesieniu do uzyskania w tej mierze poparcia ze strony najsilniejszego wówczas ugrupowania.
Mój rozmówca największe zastrzeżenia miał do stanu polskiego rolnictwa, nie pasującego, z racji rozproszenia, do wielkoobszarowego rolnictwa zachodniej Europy, uważając, że rolnictwo czechosłowackie i byłej NRD jest lepiej do tego przystosowane. Sprzeciwiłem się temu stanowisku, argumentując, że w nakładzie pracy i kosztach wytwarzania polskie rolnictwo jest w Europie nie do pobicia. Wynikało to z prostej przyczyny, że polski chłop nie liczył jako elementu kosztu produkcji własnej robocizny i nie pracował 8 godzin przez 5 dni w tygodniu, ale przynajmniej 12 godzin przez 6 dni nie licząc niezbędnych prac w niedziele i święta. Ponadto już wówczas był zainteresowany ewentualnymi zmianami w uprawach i hodowli, trzeba było tylko mu pomóc w uzyskaniu większego areału i wyposażeniu w maszyny. Przez blisko trzydzieści lat nie zrobiono w tym kierunku niczego istotnego.
Krajową produkcję maszyn rolniczych niemal całkowicie zlikwidowano, a ziemię z milionowych zapasów funduszu oddano w ręce spekulantów, lub nie wiadomo w czyje.
Rozdrobnienie gospodarstw pozostało po dzień dzisiejszy, mamy ich statystycznie półtora miliona, z czego realnie prawdziwych rolników jest nie więcej niż pół miliona. Gdyby w ręce tych rolników oddano cały zapas ziemi, to mielibyśmy średnią powierzchnię gospodarstwa nie 10 lecz ponad trzydzieści hektarów. Obecny stan rozproszenia wynika z faktu uznania, że gospodarstwo rolne zaczyna się już od jednego hektara. Jest to oczywista fikcja, ale umożliwia korzystanie z szeregu przywilejów z KRUS’em na czele. Niektórzy zaś trzymają ziemię wyłącznie dla dotacji.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS