Co może zadecydować, że psychopaci stają się sprawcami przemocy seksualnej?

Ocena zdrowia psychicznego sprawców przestępstw seksualnych wciąż stanowi trudność i wyzwanie nie tylko na poziomie psychologii czy psychiatrii, ale także kryminologii. Cały czas koncentrujemy się na identyfikacji naszej wiedzy teoretycznej, empirycznej i klinicznej dotyczącej potencjalnego niebezpieczeństwa ze strony przestępców seksualnych, ale także na jej pogłębianiu w takim zakresie, abyśmy mogli podjąć działania umożliwiające im poprawne funkcjonowanie w społeczeństwie po odbyciu kary lub innych form oddziaływania leczniczego. Działania te oprócz celów diagnostycznych czy terapeutycznych służą także ochronie społeczeństwa przed tego typu sprawcami. Kwestią, która budzi najwięcej kontrowersji, wciąż natomiast pozostaje problematyka psychopatii w kontekście przestępczości seksualnej. Badania dowodzą, że liczba osób z diagnozą psychopatii wzrasta w populacji przestępców seksualnych, zwłaszcza tych dopuszczających się najbrutalniejszych przestępstw, chociaż nie można dokonywać uproszczenia w postaci utożsamiania jej z przestępczością seksualną. Paradoks polega jednak na tym, że zarówno psychopatia, jak i parafilie seksualne to obszar trudny diagnostycznie z licznymi ograniczeniami metodologicznymi ich oceny klinicznej oraz towarzyszącym im pesymizmem, co do skuteczności i efektywności oddziaływań leczniczych. Celem artykułu jest przedstawienie obszarów analizy teoretycznej, empirycznej i klinicznej dotyczących kategorii sprawców seksualnych, jakimi są osoby z diagnozą psychopatii.

Zgłoś naruszenie/Błąd