„KOD jest niczym, to żadna siła, przybudówka. (…) ‘Kodziarze’ (…) będą świetni wiesz do czego? Żeby brać komórki i filmować”. Pamiętają Państwo, czyje to słowa? Zgadza się, to Sławomir Neumann wyjaśniający jednemu z lokalnych działaczy Platformy Obywatelskiej, jak wygląda polityka od kuchni. Ale nie o Neumanna tutaj chodzi, a o to, że dziś niejeden polityk związany z Lewicą mógłby powiedzieć to samo o Strajku Kobiet.
Dwie szanse od Strajku Kobiet
Lewicę za porozumienie z PiS-em ws. Krajowego Planu Odbudowy spotkała krytyka nie tylko ze strony Platformy i liberalnych mediów, ale także ze strony Strajku Kobiet. W agresywnej odezwie aktywiści SK zakomunikowali przedstawicielom Lewicy, że ci mają dobę na „ogarnięcie się”, inaczej zaczną „wybijać” im „głupotę z głowy”. Po tym, jak „ultimatum” Strajku Kobiet zostało przez Lewicę zlekceważone, a można powiedzieć, że wręcz wykpione, aktywiści postanowili dać politykom… drugą szansę. Gdybym chciał pokazać, że jestem bezsilny i jedyne co mogę, to krzyczeć, to zrobiłbym to samo. Nie ma więc co się dziwić, że i na tę „szansę” Lewica nie odpowiedziała.
I trudno się Lewicy dziwić. Strajk Kobiet jest dziś – cytując Neumanna – „niczym, to żadna siła”. Dziś to garstka osób orbitująca wokół radykalnych lewackich postulatów, które może i potrafią być głośni, ale z pewnością nie są żadną realną siłą. Przynajmniej nie dzisiaj. Radykalizm tych poglądów, ale także podejmowanych działań, z całą pewnością muszą budzić przerażenie również wśród parlamentarzystów Lewicy.
Historia zatacza koło
Wielokrotnie na naszym portalu, ale także w tygodniku „Sieci” pisaliśmy o przyczynach upadku Strajku Kobiet. W publicystycznych analizach pojawiały się porównania ruchu Marty Lempart i Klementyny Suchanow do Komitetu Obrony Demokracji czy Obywateli RP. I nie bez przyczyny. Wszystkie trzy ruchy przeszły niemal identyczną drogę. Każdy z nich miał swoje pięć minut sławy. Każdy miał okazję pojawić się w liberalnych mediach. Ich liderzy przedstawiani byli jako „nowa jakość”, nadzieja na pokonanie PiS. Peanom ze strony mediów i polityków nie było końca. Ale przyszedł momenty, gdy lampy kamer zgasły, a politycy przestali się nimi interesować. Jakie były tego powody? Trzeba ich szukać w liderach, którzy najpierw wynieśli swój ruch, przy pomocy mediów i polityków, na sam szczyt, aby później pociągnąć go za sobą na dno.
Choć Strajk Kobiet z pewnością jeszcze nie umarł, to jego 5 minut bez wątpienia już minęło. Dziś, z różnych powodów, ale w głównej mierze z powodu jego liderek, Strajk Kobiet stał się obciążeniem dla przeciwników Prawa i Sprawiedliwości, w tym również dla Lewicy, dla której dodatkowo od samego początku był rywalem.
Pamiętam, jak podczas jednego z protestów organizowanych przez KOD przed Pałacem Prezydenckim, ze sceny ktoś rzucił hasło o przyspieszonych wyborach. Była końcówka roku 2016, przed Sejmem tysiące protestujących, Mateusz Kijowski miał swoje pięć minut, przez chwilę był nieformalnym liderem opozycji. Zapytany przeze mnie Grzegorz Schetyna, wtedy walczący o odbudowanie Platformy i uzyskanie przez nią pozycji lidera opozycji, twardo podkreślał, że o żadnych przyspieszonych wyborach mowy być nie możne. Trudno się dziwić, nie wiadomo było wtedy, czy Platforma poprawiłaby swoją pozycję. Jeszcze przez kilka dni mocna była Nowoczesna, później Ryszard Petru wraz z Joanną Schmidt polecieli w podróż… Swoją drogą, czy pamiętają Państwo, uśmiechniętego od ucha do ucha Schetynę, gdy dziennikarze zapytali go o „Maderę”? Ówczesny przewodniczący PO doskonale wiedział, że ten mecz z Nowoczesną już wygrał. Może KOD stworzyłby własne listy? Platforma może musiałaby iść na kompromisy, które wcale nie byłyby w jej interesie. KOD choć walczył z tym samym rządem co PO, to jednak był zarazem rywalem w walce o prymat na opozycji. Schetyna nie musiał długo czekać, aż popularność Komitetu przygaśnie, a Nowoczesna straci w sondażach.
KOD-owcy, choć byli rywalami, to byli po prostu potrzebni. Mobilizowali ludzi, organizowali protesty, działali w sieci, dzięki nim opozycja wydawała się atrakcyjniejsza, wyborcy mieli wrażenie, że coś się dzieje, politycy mogli wystąpić na scenie. Gdy jednak na wierzch wyszły problemy Kijowskiego z fakturami i z alimentami, lider Komitetu zaczął być coraz rzadziej zapraszany do mediów, politycy zaczęli się od niego odcinać, inni wręcz odetchnęli z ulgą, że to koniec. W przysłowiowe 5 minut Kijowski z lidera opozycji stał się osobą poszukującą pracy.
Podobnie wyglądała sprawa z Obywatelami RP, którzy w swoich działaniach byli jednak o wiele bardziej radykalni. Pamiętamy ich próby blokowania miesięcznic smoleńskich czy inne, oburzające happeningi. Ale i oni, choć na początku chwaleni, bronieni, stawiani za wzór obywatelskości, w pewnym momencie zaczęli być obciążeniem. Paweł Kasprzak mający coraz więcej pretensji do polityków opozycji, zaczął być niewygodny.
„I żyli długo i szczęśliwie…”
Choć na papierze Lewica i Strajk Kobiet wyglądają na parę, która powinna żyć ze sobą „długo i szczęśliwie”, to jak to w życiu, wcale nie jest tak kolorowo. To, co dziwiło obserwatorów sceny politycznej w Polsce, ale pewnie i samych polityków Lewicy, to brak znaczącego wzrostu poparcia dla ich środowiska w trakcie największych protestów Strajku Kobiet. Wraz z coraz większą radykalizacją i topniejącym poparciem Polaków dla ich działań, Strajk Kobiet stawał się coraz większym obciążeniem dla Lewicy. Żaden polityk nie zgodzi się na to, aby łączyć siebie z agresją, wulgarnością czy przemocą. Dotyczy to również polityków Lewicy, którzy choć głośno mogli tego nie mówić, to musieli widzieć, że pewne sprawy idą w złym kierunku, nieakceptowany przez większość.
Gdy Strajk Kobiet nagle zamilkł, politycy Lewicy mogli pomyśleć, że problem sam się rozwiązał, ale ten wrócił wraz z porozumieniem zawartym z Prawem i Sprawiedliwością. Ale i liderki Strajku Kobiet najwidoczniej uznały, że muszą w jakiś sposób zamanifestować swoją odrębność od Lewicy. I szczerze mówiąc, trudno było o lepszy moment, gdy akurat lewicowy elektorat podzielił się w ocenie decyzji Lewicy. Strajk Kobiet zdecydował się stanąć w jednym rzędzie z PO i liberałami, aby grając hasłami o „antypisie” przyciągnąć do siebie jak najwięcej osób. Czy na zawsze?
Podjęcie przez Lewicę negocjacji z PiS-em traktuję również, jako próbę odcięcia się tych pierwszych od Strajku Kobiet. Próbę zerwania z łątką lewackich rewolucjonistów, którzy chcą wywrócić nasze życie społeczne do góry nogami. To jednak nie znaczy, że Lewica nagle zmieni swoje priorytety i porzuci całą agendę LGBT. Nie, po prostu inaczej rozłoży akcenty, niektóre kwestie schowa do drugiego rzędu, a uwypukli inne. Strajk Kobiet pokazał, że nie ma w Polsce miejsca dla wulgarnej, pełnej przemocy, wściekłego antyklerykalizmu i walki z tym, co dla Polaków najważniejsze, rewolucji obyczajowej. Być może porozumienie z PiS-em, to oznaka, że liderzy Lewicy zrozumieli, że popieranie SK to droga donikąd.
Moje przemyślenia zdają się potwierdzać słowa Anny Marii Żukowskiej, która w rozmowie z Wojciechem Biedroniem w telewizji wPolsce.pl, przyznała że Lewica liczy na poszerzenie elektoratu.
CZYTAJ WIĘCEJ: TYLKO U NAS. Lewica na wojnie z Budką i Kosiniakiem-Kamyszem? Żukowska: „Iskry lecą na korytarzach i drzwi trzaskają”
Jeżeli Lewica chce się odkleić od Strajku Kobiet, to lepszej okazji mieć nie będzie. Dziś, gdy powoli wychodzimy z pandemii, ostatnie czego mogą chcieć Polacy, to wojna światopoglądowa i „antypisizm”.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS