Polish Cello Quartet to zespół złożony z czterech znakomitych solistów. Podczas tego wyjątkowego koncertu każdy z nich wykona inną sonatę wiolonczelową autorstwa polskiego kompozytora.
Usłyszymy reprezentujący epokę romantyzmu utwór Fryderyka Chopina, napisane na początku XX wieku dzieła Karola Szymanowskiego i Ludomira Różyckiego, a także skomponowaną w drugiej połowie lat 50. ubiegłego stulecia sonatę Witolda Szalonka. Repertuar ciekawy, niebanalny i bardzo zróżnicowany. Przeznaczona oryginalnie na skrzypce i fortepian Sonata d-moll Szymanowskiego wyszła spod pióra zaledwie dwudziestojednoletniego twórcy. Została wykonana po raz pierwszy w kwietniu 1909 roku w Warszawie. Chociaż popisowe dzieło cieszyło się dużym uznaniem, sam kompozytor nie był z niego zbyt zadowolony, a w jednym z listów pisał: „Powodzenie było kolosalne, wyobraź sobie: musiałem parę razy wyłazić na estradę. Krytyki świetne – chociaż, jak się domyślasz, głupie bardzo”. W późniejszych latach twórca często wykonywał to dzieło jako pianista, przyznawał też wówczas, że jest to „rzecz pod każdym względem popularna”.
W sonacie, którą Różycki ukończył w 1906 roku, wiolonczela jest stale na pierwszym planie. To właśnie ona prezentuje i rozwija najważniejsze wątki. Kompozycja jest przy tym zdecydowanie bardziej nastrojowa i uczuciowa niż wirtuozowska, a jej wylewność emocjonalna i uroda melodii przywodzą niekiedy na myśl muzykę twórców rosyjskich, zwłaszcza Siergieja Rachmaninowa.
Chopin napisał niewiele dzieł kameralnych – należą do nich tylko młodzieńcze Trio oraz późna Sonata g-moll, ukończona w 1847 roku. Praca nad tym utworem trwała dwa lata, a niezadowolony z siebie kompozytor żalił się w liście do rodziny: „Z mojej Sonaty z wiolonczelą – raz kontent, drugi raz – nie. W kąt rzucam, potem znów zbieram…”. Dzieło powstało z myślą o przyjacielu, wiolonczeliście Auguście Franchommie, z którym Chopin prawykonał je podczas swojego ostatniego publicznego występu w lutym 1848 roku w Paryżu. Krytycy nie ocenili przychylnie tego utworu, a kompozytor Ignaz Moscheles pisał o nim ironicznie: „Wydaje się, jakby Chopin pukał do wszystkich tonacji, by się przekonać, czy nie znajdzie gdzieś dobrego brzmienia”. Sonata zyskała uznanie dopiero w XX wieku, kiedy w pełni doceniono nowatorstwo języka muzycznego i bogactwo inwencji zawarte w tym dziele.
Szalonek zasłynął swoimi radykalnymi kompozycjami pisanymi w latach 60. Jego Sonata na wiolonczelę i fortepian jest jednak wcześniejsza – ukończył ją w 1958 roku, jeszcze w czasie studiów. Nie jest może tak awangardowa, ale stanowi ciekawe i niebanalne uzupełnienie programu koncertu.
Koncert Cello Meets Piano – piątek – 24 lipca 2020 – 19:00 – Narodowe Forum Muzyki – Wrocław
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS