Kanadyjsko-amerykańska historyczka Alexandra Richie, związana z Oxfordem i Warszawą, doskonale zdaje sobie sprawę z tego, jakie uczucia wzbudza stolica Niemiec w Europejczykach.
Dla starszego pokolenia to siedlisko zła, bo ono pamięta, że – symbolicznie – stamtąd ruszyła hitlerowska nawała na Europę. Dla młodego pokolenia, które coraz słabiej kojarzy historyczne zdarzenia a zna Berlin już zjednoczony, to pełna życia, kosmopolityczna metropolia, miasto sztuki, kultury i rozmaitych rozrywek.
To miasto, które jak niewiele innych, potrafiło się podnosić z ciężkich upadków, otrząsnąć z całego zła, które było z nim kojarzone i odbudować swoją pozycję na międzynarodowej scenie.
Myślę, że Alexandra Richie chciała to zasygnalizować kończąc pierwszy tom swojej historii Berlina opisem (i analizą) „szalonych” lat dwudziestych XX w., kiedy na krótko miasto stało się – między traumą straszliwej I wojny światowej i dojściem faszystów do władzy – barwnym ośrodkiem kulturalnym.
O tym, że powstawała tam wtedy wybitna sztuka zapominamy dzisiaj, bo mamy przed oczyma obrazy z filmu „Kabaret” i wydaje nam się, że rozkwitały tam tylko dekadenckie kabarety.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS