Winda z Ufy
W kontekście sowieckiej historii, Elwira jest żywym przykładem awansu klasowego, nazywanego przez socjologów „windą społeczną”: dostała się do nomenklatury partyjnej „z ludu”. Utalentowana i pracowita córka prostych ludzi ze stolicy Baszkirii – Ufy ukończyła szkołę z wyróżnieniem. Potem dostała się na prestiżowy Moskiewski Uniwersytet Państwowy na Wydział Ekonomii. Podczas studiów otrzymała stypendium im. Karola Marksa (stanowiące połowę przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia robotników i pracowników w ZSRR), a w 1985 r. wstąpiła do Komunistycznej Partii ZSRR.
Wejście do elity zawdzięcza dwóm osobom. Przede wszystkim mężowi – Jarosław Kuźminow to wykładowca Katedry Historii Gospodarki Narodowej i Nauk Ekonomicznych, syn Iwana Kuźminowa, szefa ekonomii politycznej w Wyższej Szkole Partii i Akademii Nauk Społecznych przy KC KPZR. Mentorem i opiekunem naukowym Kuźminowa był prominentny naukowiec, prof. Jewgienij Jasyn. Został także mentorem i patronem Nabiulliny – pod jego kierunkiem pisała pracę doktorską. Co ważniejsze, przygotowywała raporty Jasyna dla komisji Rady Ministrów ZSRR ds. reformy gospodarczej, której wydziałem kierował pod koniec lat 80. Ta współpraca w 1991 r. doprowadziła Nabiullinę do Związku Naukowo-Przemysłowego ZSRR, który po upadku kraju przekształcił się w Rosyjski Związek Przemysłowców i Przedsiębiorców. W 1994 r. Jasyn zabrał ją do swojego Instytutu Ekspertów RSPP, a stamtąd do Ministerstwa Gospodarki Rosji, którym kierował.
Kierownictwo nowego państwa, które powstało w miejsce Związku Sowieckiego, początkowo wyznaczyło kurs na liberalne reformy oparte na modelu zachodnim. Przygotowali je i przeprowadzili wczorajsi komuniści – tacy jak Nabiullina i jej starsi towarzysze, którzy do niedawna walczyli o triumf socjalizmu. A także jej mąż, który w 1992 r. został dyrektorem-organizatorem Wyższej Szkoły Ekonomicznej, znanej jako kuźnia kadr i koncepcji dla liberalnych reform. W tym czasie Elwirze udało się pracować w Ministerstwie Gospodarki nad kwestiami transformacji instytucjonalnej i reformy przedsiębiorstw.
Nie jest tajemnicą, że zasoby ludzkie były wątłe, nie było kim obsadzać stanowisk. Główna zasada działania aparatu komunistycznego nie uległa zmianie: „Partia powiedziała «zrób to» – Komsomoł odpowiedział «zrobione»”. Nikogo nie obchodziło, że nowa ideologia całkowicie zaprzecza starej. Najważniejsze było staranne wykonywanie poleceń „z góry”. Nie dziwi, że w międzyczasie Borys Jelcyn (prezydent Rosji do 1999 r.), Jegor Gajdar (minister finansów w latach 1991-1992), Anatolij Czubajs (jeden z autorów „rosyjskiej prywatyzacji”), Wiktor Czernomyrdin (premier w latach 1992-1998) i wielu innych przywódców, którzy opuścili Partię Komunistyczną, doprowadzili kraj do jednego z najgorszych kryzysów gospodarczych w historii.
Czytaj także: Zwykłych ludzi, tę proputinowską większość, nie obchodzi, czy jest Zara lub Bershka. Nie znają tych marek i nigdy nie mieli dość pieniędzy, żeby robić w nich zakupy
17 sierpnia 1998 r. ogłoszono techniczną niewypłacalność głównych rodzajów rządowych obligacji dłużnych. Kurs rubla spadł 3,5-krotnie w niecałe pół roku, załamał się system bankowy, a także dochody ludności, która straciła depozyty i oszczędności po raz drugi w ciągu 7 lat.
„Utalentowana kobieta z Ufy” wówczas od trzech lat pracowała jako sekretarz komisji ds. reform gospodarczych. Była więc współtwórczynią kryzysu.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS