“Był chory na miasto”. Tadeusz Ferenc oczami bliskich współpracowników

Tadeusz Ferenc najczęściej jeździł do pracy sam, nie korzystając z usług kierowcy, a pierwszą osobą, która przez ponad 18 lat witała go w ratuszu, był Kazimierz Wilanowski, od 30 lat piastujący funkcję portiera. – Codziennie go witałem. Zawsze zamieniliśmy kilka zdań o sporcie, wspomniał o tym, żeby jakieś śmiecie podnieść przy ratuszu. Zawsze był miły i uprzejmy – wspomina.

“Trzeba to zgubić”

– Lubił pomagać ludziom – wspomina portier. – Nawet jak ktoś się nie mógł dostać się do niego do gabinetu, to podchodził do auta, jak zajeżdżało pod ratusz i rozmawiali. Zawsze starał się załatwić każdą prośbę. Nigdy nikomu nie odmówił. Przyjmował mieszkańców z uśmiechem – zauważa pan Kazimierz.  Tadeusz Ferenc lubił też żartować. – Mam troszeczkę brzuszek. Zawsze jak gdzieś stałem, podchodził, poklepał mnie po nim i mówił z uśmiechem: “Trzeba to zgubić” – mówi. 

Zgłoś naruszenie/Błąd