BWA wznawia działalność

Opisując postawę artystyczną rzeźbiarza Andrzeja Zwolaka, można by posłużyć się stwierdzeniem Hansa Georga Gadamera, filozofa zanurzonego myślą w fenomenologii istnienia i rozumienia egzystencjalnego. Jego słowa: „Świat nie stoi jako podobizna obok rzeczywistego świata, lecz jest samym światem we wzmożonej prawdzie jego bytu”, śmiało mogły by się stawać kontekstową wykładnią twórczych  dążeń wspomnianego artysty.

Jego dzieła nie stanowią bowiem światów zamkniętych, rozumianych w sensie tradycyjnym, chociaż są wykonane przy pomocy tradycyjnego warsztatu. Artysta bowiem nie pragnie przedstawiać świata, pokazywać go, prezentować, czy naśladować, ale w nim bezpośrednio być poprzez własne, twórcze w nim zanurzenie, które definiuje jako aktywność uczestnictwa i metaforycznie nazywa „Utrwalaniem w materiale”. Przy czym materiałem jest dla niego nie tyle bezpośrednio używane przez niego tworzywo rzeźbiarskie, co cała strefa jego artystycznego myślenia, działania i oddziaływania, to okoliczności, które temu działaniu towarzyszą, a także przestrzeń, w której ono się odbywa, która je otacza i na wskroś przenika. Bardzo poważnie traktuje sam proces kreacji, który począwszy od szkicu rysunkowego, aż do skończonego studium obiektu, stanowi dla niego ciągłą „walkę” o formę i jej ideowy przekaz dla odbiorcy. Rzeźbienie staje się procesem będącym swoistym rodzajem teatru w pustej przestrzeni pracowni, gdzie reżyserem jest artysta, a aktorem materia. To właśnie między nimi toczy się nieustanny dyskurs.

Strategia działania artysty Andrzeja Zwolaka jest bowiem nastawiona na szeroki artystyczny i bezpośredni dyskurs w przestrzeni publicznej i z przestrzenią publiczną, który artysta nazywa „spotkaniem” i który dotyczy zarówno zagadnień formalnych, jak też szerokiego rozumienia pojęć oraz złożoności międzyludzkich relacji. Najdobitniej pokazują to pomniki: „W Hołdzie Jaworznianom Walczącym o Niepodległą Ojczyznę” zlokalizowany w Jaworznie, pomnik „Jana Pawła II” w Ostrowcu Świętokrzyskim, „Powstańcom styczniowym 1863” w Szklarach, a także „Ofiarom Komunizmu” w Olkuszu oraz cykl wielkoformatowych rzeźb zatytułowany „Układ Zamiennych”, „Mówcy”. Widać, jak coraz bardziej dojrzewa, rozwijająca się ostatnio u Zwolaka postawa twórcza, stawiająca go w szeregu tych współczesnych artystów, dla których sposób tworzenia reprezentacji w sztuce nie prowadzi przez słynne okno Albertiego, lecz przez eksperymenty poszukujące metod przekraczania stref prosceniczności dzieła na rzecz bezpośredniego zanurzania się w jego rzeczywistości, nazywanego immersją.

Prof. Andrzej Zwolak, w swojej twórczości, zajmuje się również zagadnieniami formalnymi. Eksperymentuje z formą rzeźb i jej relacjami ze strukturą przestrzeni, z której wyrasta, którą tworzy i która ją otacza. Bada napięcia pomiędzy materiałami, kształtami i powierzchniami, poszukując wyrazistych związków i ewidentnych różnic pomiędzy tym, co wynika z natury, co jest miękkie i swobodne, a tym, co niesie z sobą świat ludzkiego umysłu i co człowiek zapisuje nie bezpośrednio, lecz kodowo. Tworzona przez artystę bardzo wyrazista, kontrastująca w rozmaitych obszarach formy zewnętrzność rzeźby, ma stanowić pierwszy sygnał wszelkiej bytowej dwoistości prowokując sobą do refleksji nad przekazem dzieła, które w wypadku artysty należy odczytywać w kategoriach pojęć bardziej filozoficznych niż tradycyjnej praktyki artystycznej.

Zgłoś naruszenie/Błąd