Były wicepremier, a aktualny poseł trafia do szpitala psychiatrycznego. Człowiek do niedawna odpowiedzialny za spory obszar gospodarki 40-milionowego państwa nie radzi sobie z sytuacją polityczną, w jakiej sam siebie postawił. Jego współpracownicy kolportują wersję, według której stan psychiczny szefa partii jest rzekomo efektem politycznych działań jego dzisiejszych oponentów. Taką narrację ukuto w ostatnich dniach. No właśnie: narrację.
To „Newsweek” jako pierwszy powiedział: „A”. Jednak nie chciał powiedzieć „B”. Czy dlatego, że powiedzenie wszystkiego, o czym wiedziała redakcja, mogłoby zaszkodzić politykowi, który aktualnie może im być przydatny w piętrowej operacji przeciw rządowi?
Ludzie zadają sobie pytania: jak to możliwe, że pacjent z depresją trafia na odział psychiatryczny szpitala? Przecież to wbrew praktyce. Musiało zdarzyć się coś jeszcze, np. próba samobójcza. Na ile poważna i celowa – nie nam rozstrzygać. Ale zdarzenie miało miejsce. Dziennikarze i politycy doskonale o tym wiedzą. Dyskutują o tym od ponad tygodnia, ale tylko po cichu, we własnym gronie.
Pierwszy zmowę milczenia przerwał na swoim wideoblogu Rafał Otoka-Frąckiewicz. Co prawda w mało elegancki sposób, ale rzecz stała się publiczna. Dlaczego mamy udawać, że to się nie wydarzyło?
Podstawowe pytanie w tej sprawie brzmi: czy opinia publiczna ma prawo do informacji o próbie samobójczej niedawnego wicepremiera, człowieka, który podjął wielomiesięczną grę na obalenie rządu, który współtworzył? Był jednym z najważniejszych urzędników państwowych, a jego ambicje sięgały dużo wyżej – do stanowisk Marszałka Sejmu, czy szefa rządu. I zapewne ich nie porzucił.
Czy mamy prawo wiedzieć, że potencjalny przyszły premier w kryzysowej sytuacji swojego ugrupowania i wobec kolejnych politycznych porażek, wpada w skrajny dołek psychiczny? Czy dziennikarz powinien taka informację ukrywać przed czytelnikami?
Czy też ma obowiązek pokazać jak najszersze tło dramatycznych wydarzeń dotyczących jednego z najistotniejszych polityków ostatniej dekady?
W minionych dniach zadaliśmy sobie te wszystkie pytania w redakcji „Sieci” i uznaliśmy, że nie wolno nam przyłączyć się do tych, którzy marzą o koncesjonowaniu informacji. Do tych, którzy wiedzą lepiej, o czym opinia publiczna może wiedzieć, a przed jaką wiedzą należy ją „chronić”.
Nie jesteśmy dziś krytykowani (lekkiego użyję słowa), za to CO i JAK napisaliśmy, lecz za to, ŻE zdecydowaliśmy się nie milczeć.
Zdecydowana większość tych, którzy w mediach społecznościowych wieszają na nas psy, nie przeczytała artykułu, jaki wspólnie z Marcinem Wikłą publikujemy w jutrzejszym wydaniu tygodnika „Sieci”, bo po prostu fizycznie nie mieli jeszcze takiej możliwości. Dla porządku dodam święcie oburzonym, że ani Jacek, ani Michał Karnowscy go nie pisali. A decyzja o jego powstaniu, opublikowaniu i potraktowaniu jako tematu okładkowego była naszą wspólną.
Nie dotykają mnie obelgi ze strony takich asów dobrego wychowania i dziennikarskiej rzetelności jak Tomasz Lis. On już wiele lat temu przekroczył wszelkie granice hańby. Dziś może już tylko zastanawiać, dlaczego jego zagraniczni mocodawcy pozwalają na tę nieskrępowaną działalność. Najwyraźniej w szwajcarsko-niemieckim koncernie (aktualnie w kieszeni amerykańskiej) obowiązują takie standardy. Identycznie świetnie się mają w Onecie, w którym panu Schwertnerowi nie przeszkadza ani holograficzny przełożony, ani konsekwentnie antypolska linia redakcyjna np. w obszarze historycznym. To środowisko na szczęście utraciło już możliwość decydowania o obliczu mediów w Polsce.
Zmowa milczenia, jaka panowała przez ostatnie dni wokół prawdziwych okoliczności hospitalizowania Jarosława Gowina przypomniała mi wielkie chwile dziennikarskiego wstydu III RP. Ot, na przykład skandal z nawalonym jak stodoła urzędującym prezydentem Aleksandrem Kwaśniewskim, który nie był w stanie samodzielnie stać na nogach nad charkowskimi grobami polskich ofiar zbrodni NKWD. Albo burzę po sejmowym wystąpieniu Andrzeja Leppera, który z mównicy sejmowej oskarżał o czyny korupcyjne polityków PO i SLD. Dziennikarzy nie interesowało wtedy, czy mówi prawdę, nie chcieli tego weryfikować, lecz arbitralnie uznali, by te informacje pomijać, wręcz umówili się w swoim grajdole sejmowych reporterów, by Leppera przemilczeć. Nawet Sekcja Polska BBC przyłączyła się wówczas do gumkowania tego wystąpienia – dopiero wyraźne polecenie z Londynu sprawiło, że informacja pojawiła się na antenie.
A pamiętacie może, co działo się w roku 2011, gdy Cezary Gmyz opublikował informację o odnalezieniu na wraku TU-154M w Smoleńsku śladów materiałów wybuchowych? Funkcjonariusze salonowych mediów nie tylko natychmiast rzucili się do postponowania samych doniesień oraz ich autora, ale też nie pisnęli słówkiem oburzenia, gdy po tej publikacji wydawca – w efekcie śmietnikowych rozmów z rzecznikiem rządu – wyrzucił Gmyza, jego przełożonych, a w konsekwencji rozbił zarówno „Rzeczpospolitą”, jak i najpoczytniejszy wówczas tygodnik opinii „Uważam Rze”. Ba, oni wręcz zacierali ręce z radości. Takie mają standardy.
Zresztą katastrofa smoleńska jest tu dobrym przykładem – przez lata ja osobiście i wielu moich kolegów niegodzących się na lawinę kłamstw wokół narodowej tragedii, było obiektami kampanii nienawiści, byliśmy wyrzucani z pracy, próbowano nas wykluczać z zawodu. Wszystko w imię zakazu pisania o sprawach godzących w fundamenty III RP.
Jarosław Gowin przeżywa osobisty dramat. Bardzo mu współczuję i liczę, że będzie potrafił się w nim pozbierać i odnaleźć szczęście, tak w życiu osobistym, jak i zawodowym.
Nie wolno jednak godzić się na polityczne wykorzystywanie jego tragedii i opowiadanie bajek o rzekomej krzywdzie, jaką mu wyrządzono, co miało poskutkować poważnym rozstrojem psychicznym, bo nie jest to ani cała prawda, ani nawet jej zasadnicza część.
Opinia publiczna sama może wyciągnąć wnioski i ocenić jego polityczną drogę, decyzje, podjęte gry. Zadaniem dziennikarzy jest jej w tym pomóc, możliwie najrzetelniej opisując bohatera, a nie cenzurując informacje na jego temat.
Dlatego zachęcam do zapoznania się z całym artykułem „Pogubiony”, który ukaże się w jutrzejszym wydaniu tygodnika „Sieci”, a dopiero później zabieranie się do jego komentowania.
CZYTAJ WIĘCEJ: TYLKO W „SIECI”. Dramat Gowina. Co naprawdę się stało? A także m.in. „Co Niemcy szykują Europie?” i „Strach powrócił”
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS