To była jego 31. etapowa wygrana na Tour de France. Pierwsza po 5-letniej przerwie. Ważna nie tylko dlatego, że przybliżyła go do liderującego w klasyfikacji wszech czasów Eddy’ego Merckxa (Belg ma 34 etapowe sukcesy), ale dlatego, że w ogóle się wydarzyła. Mark Cavendish był kolarzem znakomitym, kiedyś znienawidzonym, ale też kolarzem, który przez ostatnie lata nie wygrał żadnego ważnego etapu wyścigu, ciesząc się jedynie z kilku sukcesów na zawodach 2. kategorii. Po 4. etapie Wielkiej Pętli znów był w blaskach fleszy i obiektywach operatorów telewizyjnych. Filmowano nie tylko jego sportowy sukces, ale też łzy.
“Brytyjski arogant”
– Już kiedyś widziałem, że płakał jak dziecko. To było w 2010 roku, po wygraniu jednego z etapów Le Tour – mówił “L’Equipe” były kolarz Jerome Pineau. – Było to jednak za kulisami. Dla mnie on był zawsze angielskim arogantem, zamkniętym dla publiczności, który uważał nas za pie*****ych Francuzów. Powiedziałem mu wtedy nawet, że wolę jak pokazuje swoje emocje, niż zgrywa wyniosłego typa. Dwa lata później Mark wrócił do tej sytuacji i przyznał, że sporo o niej myślał. Zwierzył się, że trudno mu otwierać się przed ludźmi, że tłumi emocje – opisywał Pineau.
Od tej rozmowy Cavendish ze swymi łzami i emocjami krył się coraz mniej. Dziennikarze i kibice już widzieli, go szlochającego, choćby rok temu w październiku, kiedy mówił mediom, że Gand-Wevelgem mógł być ostatnim wyścigiem w karierze. Jego grupa Bahrain McLaren nie wiązała z nim przyszłości. 36-latek znalazł się jednak w Deceuninck-Quick Step, która w trudnym momencie wyciągnęła do swej byłej gwiazdy rękę. Brytyjczyk wracał jednak do Quick Stepu jako inny człowiek. Być może pomogły w tym smutne wydarzenia z jego życia. Obrażenia ciała, których doznał podczas Tour de France 2016, kiedy to m.in. złamał łopatkę, a potem doznał jeszcze kilku draśnięć, to wszystko były niczym w obliczu tego, co nadeszło później.
Cavendish w 2017 roku został zainfekowany przez wirus Epsteina-Barr, który spowodował mononukleozę zakaźną, a rok po poradzeniu sobie z chorobą zdiagnozowano u niego poważną depresję. Walczył z nią przez dwa lata.
“Byłem w dziurze”
– Musiałem sporo walczyć w sferze mentalnej – opisywał na początku swój problem w rozmowie z “Timesem” – Walka z depresją była trudna. Nie brałem żadnych leków. Sporo osób odwróciło się ode mnie plecami. To był trudny czas, byłem w czarnej dziurze. Mówię to, by przekazać ludziom, którzy są w podobnej sytuacji jak ja, że zawsze jest nadzieja i nigdy nie można się poddać – relacjonował.
Przez ten trudny czas Cavendish był wspierany m.in. przez 58-letniego Duńczyka Briana Holma, szefa Quick Stepu, człowieka, którego poznał w 2007 roku i z którym miał kontakt w różnych momentach swojej kariery. Holm był dla niego jak drugi ojciec, zresztą został świadkiem na jego ślubie w 2013 roku.
– On wiele razy opowiadał mi o swoim stresie, o tym, z czym łączy się zarabianie 3,5 mln euro w sezonie. O presji na wyniki, jaką odczuwał. Czasem się kłóciliśmy o różne rzeczy: metody treningowe, czy drogie samochody, które lubił kupować. Zdarzało się, że się do siebie nie odzywaliśmy się, ale zawsze przychodziło pojednanie – mówi jego kompan.
Po dołączeniu do Quick Stepu Cavendish nie zachowywał się już jak arogancki, brytyjski gwiazdor. Ten, który kiedyś po wygranej w drugim etapie Tour de Romandie, zamiast unieść ręce w geście triumfu, podniósł dwa palce w górę, a dłoń miał odwróconą zewnętrzną stroną, co oznaczało dezaprobatę czy wręcz pogardę. Czy ten, który po agresywnej jeździe spowodował sporo kraks. Koledzy na jednym z Tour de Suisse, dali temu wyraz protestując i opóźniając wyścig. W swym przekazie byli delikatni, jeden z kibiców w 2013 roku na Wielkiej Pętli oblał go moczem. To jak się teraz Brytyjczyk zmienił najlepiej widzieli, ludzie, którzy znali go wcześniej.
-To zwykle był człowiek, któremu trzeba było albo dać marchewkę, albo kopnąć go w tyłek, jak jakiegoś osła. Nie raz musiałem mu powiedzieć, żeby się zamknął i robił co mówię – wspominał Holm. Dodał też, że to jeden z dwóch kolarzy, jakich znał (obok Sylvain’a Chevanel’a), który podzielił się ze swoją ekipą wynagrodzeniem.
– Przelał 150 tys. euro w formie prezentu dla kolegów – zdradził Holm.
Płakał cały zespół
Po zwycięstwie Cavendisha na 4. etapie Le Tour płakał zresztą cały jego team.
– Mamy ponad 100 zwycięstw w tym wyścigu, ale nigdy nie widziałem, by płakała cała grupa. Wszyscy dali się ponieść emocjom – podsumował Patrick Lefevere, menedżer Quick Stepu. Przypomniał, że zawodnik dołączył do drużyny w ostatnim momencie, po dobrych wynikach w mniejszych wyścigach i kontuzji Sama Bennetta. Swym zwycięstwem odpłacił się za danie mu szansy.
– Nigdy się nie poddawajcie. Takie jest moje przesłanie. Trzy tygodnie temu nie marzyłbym o wygraniu etapu Le Tour, ale z takim zespołem jest to możliwe – mówił łamiącym się głosem na konferencji po 4. etapie.
Wydaje się, że dawne problemy Cavendisha zeszły teraz na dalszy plan, a może zniknęły zupełnie? W powrocie na prostą pomógł mu nie tylko sport.
– Kiedy robię to, co robią inni ojcowie, to jestem szczęśliwy. Ojcostwo powoduje, że jestem zmotywowany, pewnie też trzyma mnie w dobrym zdrowiu – mówił.
Ponieważ do końca Le Tour jeszcze kilka etapów sprinterskich, być może kilka pięknych łzawych chwil ciągle przed Brytyjczykiem.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS