22 stycznia 1877 r. w Warszawie urodził się Bolesław Leśmian. Jeden z najważniejszych polskich poetów dwudziestowiecznych. Wartość jego poezji wyrażała się przede wszystkim w spójnej wizji świata łączącej w sobie zarówno system idei, jak i system języka poetyckiego. I choć jemu współczesnym wydawała się spóźnionym echem Młodej Polski – to już następne pokolenia bez trudu zauważyły nowatorstwo i oryginalność. Jak napisał o nim Julian Przyboś: “Gdy rozglądam się po poezji światowej niewiele znajduję przykładów podobnie bohaterskiej zaciekłości w walce słowem poetyckim o możliwość innej jawy”.
Leśmian był wyjątkowo drobnej postury, malutki, chudziutki… kobieciarz, nałogowy palacz, a także mężczyzna, który miał poważne kompleksy i fobie. Stąd znane stwierdzenie jego bliskiego przyjaciela, którym był Franc Fiszer: „Zajechała pusta dorożka i wysiadł z niej Leśmian” lub do oczekujących na poetę: „On nie przyjdzie. Przejechał go jamnik”… ;))
Kompleksy, fobie i dziwactwa uprzykrzały życie naszemu wybitnemu poecie. Miał kompleksy z powodu niskiego wzrostu (mierzył jedynie 155 centymetrów) i łysiny; nieobcy był mu nałóg hazardu. Próbował najprzeróżniejszych medykamentów, zadręczał lekarzy, aby tylko wyrósł mu na głowie choćby jeden nowy włos. Od czasu do czasu cierpiał na agorafobię – sporadycznie wychodził wówczas z domu. Z przyjaciółmi umawiał się w kawiarni, a podróż dorożką owiana była rytuałami: gdy wychodził z domu kobiety zasłaniały go płaszczami i parasolami, by mógł wsiąść do dorożki, która miała zasłonięte firankami okna. Przed kawiarnią przyjaciele ‘odbierali go’ w identyczny sposób.
Jeden z najwybitniejszych poetów dwóch znaczących epok literackich: Młodej Polski i Dwudziestolecia międzywojennego. Na dorobek Jego twórczości składają się zaledwie cztery tomiki: ”Sad rozstajny” (1912), „Łąka” (1920), „Napój ciernisty” (1936), „Dziejba leśna” (1938) – wydany pośmiertnie.
Dzisiaj Bolesław Leśmian stawiany jest w rzędzie tak wielkich poetów naszych czasów, jak T.S. Eliot czy Rainer Maria Rilke. W Dwudziestoleciu jednak nie doceniano jego twórczości. Debiutował w Młodej Polsce i widziano w nim również epigona (naśladowcę i propagatora nieaktualnych idei) tej epoki. Prawdziwe zainteresowanie poezją Leśmiana zaczyna się dopiero na początku lat trzydziestych, a jego oryginalność została dostrzeżona, i wyróżniona członkostwem Polskiej Akademii Literatury, dopiero pod koniec życia poety.
Od wielu lat pozostaję pod urokiem tej poezji. Wracam do niej niejednokrotnie, przeżywając za każdym razem najbardziej osobiste spotkania z wierszami.
LEŚMIAN – jako „powód do dumy z kultury polskiej.”
Jak podkreślono, urodzony w mocno zasymilowanej rodzinie żydowskiej Leśmian – to jeden z największych poetów nie tylko XX w., ale również w całych dziejach literatury polskiej, a jego wywodząca się z symbolizmu twórczość to oryginalny, osobny i rozpoznawalny świat poetycki. Przypomniano, że został doceniony w pełni dopiero w latach 60. Przekładano go m.in. na rosyjski i angielski, mimo że jedyny w swoim rodzaju język poetycki, śmiało wykorzystujący tworzenie neologizmów, jest dla tłumaczy bardzo trudnym wyzwaniem.
Bolesław Leśmian był stryjecznym bratem innego polskiego poety, Jana Brzechwy i siostrzeńcem poety Antoniego Langego, któremu zawdzięcza spolszczoną formę swojego nazwiska (moje źródła podają Franca Fiszera – legendy cyganerii okresu modernizmu i lat II Rzeczypospolitej).
Autor baśni pisanych prozą oraz słynnych erotyków (m.in. „W malinowym chruśniaku”) nawiązujących do egzystencjalizmu oraz filozofii Henriego Bergsona. Uznany za najbardziej nowatorską, najoryginalniejszą i najbardziej skrajną indywidualność twórczą literatury polskiej XX wieku, u której pośmiertnie dopatrywano się poetyckiego geniuszu; za życia zaś określany jako epigon Młodej Polski. Twórca nowego typu ballady. Od jego nazwiska pochodzi termin określający specyficzną grupę neologizmów – leśmianizmy.
O Leśmianie Piotr Kuncewicz w “Agonii i Nadziei Literatury Polskiej” napisał był: (…) ostatni (w dwudziestoleciu) poeta miary już w skali światowej największej… Leśmian to także geniusz języka. Posługiwał się nim swobodnie, tworzył liczne neologizmy. Był zresztą człowiekiem wielkiej kultury kojarząc wątki polskie z indyjskimi, łącząc stare filozofie ze współczesnym sceptycyzmem. Jak się zdaje, ciągle jeszcze nie doceniamy jego prawdziwej wielkości. To najwybitniejszy, największy z tych, którzy wzrastają z latami…
Bolesław Leśmian, wielki nasz poeta i eseista, wybitny prozaik i dramaturg, z zawodu był rejentem. Jego prawdziwe nazwisko brzmiało Lesman. Wykształcenie zdobywał w Kijowie, ukończył tam szkołę podstawową, gimnazjum oraz studia na wydziale prawa na Uniwersytecie Św. Włodzimierza. Od młodych lat aktywnie uczestniczył w życiu artystycznym tamtejszej Polonii.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS