Zrewitalizowany Bastion Sakwowy miał być dostępny w maju, ale trwają tam jeszcze ostatnie odbiory. Z tego powodu otwarcie przesunie się na czerwiec.
Rewaloryzacja wzgórza z Bastionen Sakwowym
Pierwszy etap rewaloryzacji zabytku i jego otoczenia zajął dwa lata i kosztował 30 milionów złotych (18 mln dofinansowania z programu Polski Ład). W wyniku prac konserwatorskich i odtworzeniowych piękno odzyskał pawilon perystylowy (najniżej położona budowla), półkolista loggia i plac z fontanną pomiędzy nimi. Odrestaurowane są oryginalne dekoracje architektoniczne, część jest zrekonstruowana, kolory nawiązują do przeszłości, nowe są lampy, zrobione na wzór starych, i schody biegnące po obu stronach pawilonu.
Wzgórze jest oświetlone, udekorowane roślinami, będzie dostępne dla osób z niepełnosprawnościami i strzeżone kamerami podłączonymi do monitoringu miejskiego. Zabytku będzie pilnowała dwójka ochroniarzy.
Prawdopodobnie w lipcu na wzgórzu otworzy się kawiarnia (w loggii) ze stolikami w środku i na zewnątrz. Później będzie restauracja (w pawilonie). Oba punkty poprowadzi jedna firma – Freeride, która we Wrocławiu jest gospodarzem w Piwnicy Świdnickiej.
„Rewelacja. I kolory takie piękne.”
Część wrocławian obejrzała Bastoion Sakwowy z przewodnikiem podczas dnia otwartego w marcu. Wśród zwiedzających spotkaliśmy Joannę i Andrzeja z rocznika 1948. Pochodzą z Wrocławia, do którego wrócili na emeryturę po epizodzie w Warszawie. Kochają to miasto, widzieli, jak podnosi się z gruzów, więc nie mogli odmówić sobie wizyty na wzgórzu.
— Bywaliśmy tu na juwenaliach, obok w parku haratałem z kolegami w gałę. Długo patrzyłem, jak wzgórze niszczeje. Teraz jest po prostu genialne — ocenił Andrzej. — Nasz Wrocław zasługiwał na taką renowację. Bardzo ładne miejsce, i ta perspektywa — dodała jego żona, Joanna.
Podziwiać odnowione architektoniczne dzieło sztuki przyszła także Laura (26 lat): — Kiedy przyjechałam na studia, było zamknięte, dlatego teraz bardzo chciałam zobaczyć. Odnowione, kolorowe, przepięknie. Miło będzie napić się tu kawy i przyjść na koncert.
Kiedyś bawiłam się tu i tańczyłam. Później widziałam smutny obrazek. Teraz jest rewelacja. I kolory są piękne.
wrocławianka Nina Dębska-Goździak, emerytka po branży budowlanej
Pomnik braterskiej miłości
Śliczne budowle są – jak określił Juliusz Woźny w cyklu „Wrocławskie HITstorie” – pomnikiem braterskiej miłości. Chodzi o Adolfa i Gustawa Liebichów – majętnych panów, którzy fortuny dorobili się na cukrowni (otworzyli ją na Klecinie) oraz kolei żelaznej.
A że byli też mecenasami sztuki, więc gdy w roku 1849 we Wrocławiu postanowiono zagospodarować miejsca pozostałe po rozebranych murach (bastionu, przyp. red.), bracia Liebichowie postanowili włączyć się w te prace w roli fundatorów.
Juliusz Woźny, historyk sztuki
Gustaw niespodziewanie zmarł. Pogrążony w żałobie brat postanowił postawić mu imponującą pamiątkę i ofiarować ją mieszkańcom Wrocławia. O jej zaprojektowanie poprosił znakomitego Karola Schmidta. Wszystko kosztowało 70 tysięcy talarów, czyli ponad dwa razy więcej niż ówczesny budżet miasta (30 tysięcy talarów). Budowa zakończyła się w 1867 roku. Architektoniczne dzieło nawiązywało do klasycyzmu i renesansu.
W XIX wieku było to jedno z ulubionych miejsc wrocławian. Chodzili do pijalni wody, smakowali piwa, na tarasie belwederu (wysadzonego podczas wojny) sączyli kawę i jedli obiady. Słuchali koncertów, oglądali sztuczne ognie, zimą jeździli na łyżwach po zamarzniętej fosie… Wzgórze Liebicha wychwalali nawet poeci, a stojące na nim budowle ozdabiały karty pocztowe i były wizytówką miasta.
Zobacz również
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS