Górnikiem Andrzej Dymek był przez 26 lat. Swoimi doświadczeniami z pracy w kopalni dzielił się z dziećmi z klasy zerowej Szkoły Podstawowej w Czarnej.
Pod ziemią pracował od osiemnastego roku życia. Zaczynał w Bytomiu, skąd pochodzi, w kopalni Szombierki. Zjeżdżał codziennie tysiąc sto metrów w dół, by wydobywać węgiel kamienny.
– To była bardzo wyczerpująca praca, pod ziemią wytrzymują tylko najtwardsi – podkreśla.
Cały czas grał również w piłkę nożną. To, gdzie pracował zależało od tego, w jakim klubie grał. Na początku były to oczywiście Szombierki Bytom. Później trafił do Bolesławca i stał się górnikiem miedzi w kopalni Konrad.
Kiedy został piłkarzem Zagłębia Lubin, z którym dotarł do półfinału Pucharu Polski, zaczął pracę w Zakładach Górniczych Lubin. W kontynuowaniu kariery piłkarskiej przeszkodziła mu kontuzja kolana. Przeszedł wtedy na niższy poziom do Górnika Polkowice, którego był grającym trenerem.
Zatrudnienie znalazł w ZG Polkowice i ZG Sieroszowice. W tych kopalniach pracował najdłużej. Trzy lata przed przejściem na emeryturę pierwszy raz przyjechał do Czarnej. Wiedział, że z tej miejscowości pochodzi jego teściowa Maria Kubicka, która po wojnie przeprowadziła się do Rudy Śląskiej.
Żona Urszula, kiedy była mała, często przyjeżdżała do Czarnej na wakacje. Opowiadała mu o tych terenach, a Andrzejowi Dymkowi te opowieści się podobały.
– Kiedy pojechałem z nią, stwierdziłem, że chcę tu wybudować dom i zamieszkać. Przekonało mnie czyste powietrze i lasy, które uwielbiam – opowiada.
W Czarnej mieszka już ponad 20 lat. Do szkoły przybył ubrany w galowy mundur i górniczą czapkę. Przywiózł z sobą lampy i kaski, w których kiedyś pracował. Miał też górniczą szpadę i co odważniejszym pozwalał ją potrzymać w rękach. Dzieci nie tylko oglądały i słuchały, ale też pytały. Choćby o to, jak ciężka jest praca górnika i ile trwała. Dowiedziały się, że jest zarówno bardzo ciężka, jak i ryzykowna.
– Ja pracowałem tylko na pierwszej zmianie, gdyż pracę zawodową musiałem pogodzić z grą w piłkę. Po ośmiu godzinach pod ziemią, musiałem jeszcze iść na trening – mówi Andrzej Dymek.
Padło też pytanie, czy miał jakiś wypadek w pracy. Odpowiedział, że raz w życiu przeżył chwile grozy, kiedy to na kilka godzin został odcięty od świata. Zawaliła się część tunelu. Do dziś pamięta to zdarzenie i nikomu nie życzy, by coś takiego przeżył.
– W kopalni zginęli trzej moi przyjaciele, jeden na moich oczach – stwierdza.
O zmianie zawodu jednak nie myślał. Bo w jego typowo górniczej rodzinie była to tradycja. Pod ziemią pracowali jego dziadek, ojciec i wszyscy bracia. Jest dumny z tego, że był górnikiem.
Autor: Janusz Grajcar
/ Debica24.eu
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS