„Wszyscy powinniśmy być feministkami”
Janis (za tę rolę Penelope Cruz dostała zasłużenie nagrodę dla najlepszej aktorki w Wenecji, gdzie zresztą film otrzymał 9-minutowe oklaski na stojąco) jest wziętą fotografką, przed której obiektywem staje pewnego dnia elokwentny antropolog, zajmujący się ekshumacją ofiar reżimu Franco (Israel Elejalde). Choć żadne z nich nie miało tego w planach, Janis zachodzi w z nim w ciążę i decyduje nie tylko urodzić, ale też w pojedynkę wychować dziecko. Na oddziale położniczym dzieli pokój z zagubioną, młodziutką Aną (Milena Smit), która także stanęła przed perspektywą samotnego macierzyństwa. I choć ich drogi szybko się rozchodzą, los pisze dla Janis i Any scenariusz pełen zaskakujących zwrotów akcji. Nie warto zdradzać więcej fabuły – proszę przygotować się na wiele niespodzianek.
O tym, jak bardzo zaskakującym filmem są „Matki równoległe” niech świadczy choćby to, że budzi skojarzenie z… nowym „Weselem” Wojtka Smarzowskiego. Oba filmy żenią teraźniejszość z przeszłością, ale poza tym różni je wszystko: estetyka, bohaterowie i zasadnicza wymowa. Smarzowski (ale też inni rodzimi twórcy, np. Paweł Pawlikowski) patrzy na historię fatalistycznie, jak na kamień u szyi teraźniejszości. Wojenne traumy – mówi polski reżyser – nie pozwalają nam dziś żyć pełną piersią. Tymczasem u Almodóvara życie zwycięża ze śmiercią, a kobieca energia z nagromadzonym przez dekady niewypowiedzianym cierpieniem. W jednej ze scen bohaterka grana przez Cruz nosi koszulkę z napisem „Wszyscy powinniśmy być feministkami”. Trudno się nie zgodzić. W końcu to dziś kobiety sprzątają bałagan, który zrobili mężczyźni w ubiegłym wieku.
„Matki równoległe”
Fot.: materiały prasowe/Gutek Film
Nieidealne matki
Największą siłą „Matek równoległych” są bohaterki kobiece. To, rzecz jasna, żadna niespodzianka. Znakiem rozpoznawczym kina Almodóvara są postacie silnych kobiet. Reżyser jeszcze przed premierą opowiadał w jednym z wywiadów, że inspirują go „nieidealne matki”. Trudno do końca powiedzieć, co przez to miał na myśli, bo jego bohaterkom przecież niczego nie brakuje. Janis zachodzi w ciążę z żonatym kochankiem i decyduje się na samotne macierzyństwo.
Mówi: „Zachowam rodzinną tradycję. Moja babka, matka same wychowywały dzieci, ja też to zrobię”. Daleka jest może od pobożnych ideałów, o których marzą członkinie i członkowie Ordo Iuris, ale nie od dziś wiadomo, że rzeczywistość takie ideały boleśnie weryfikuje. Wizja rodziny Almodóvara zawsze była wizją rodziny z wyboru. Biologiczne więzy mogą, ale nie muszą tworzyć szczęśliwej relacji. Hiszpański reżyser zdaje się wierzyć w to, że nie ma niczego piękniejszego od związku ludzi, których łączy czysta miłość i pożądanie, a nie biologiczna zależność wpisana w ramy społecznych norm.
W tym sensie „Matki równoległe” są hymnem na cześć życia, macierzyństwa, przypadku i kobiecości jako siły, która popycha nasz świat do przodu w kierunku, który daje nadzieję na przyszłość.
Czytaj też: Film „Monachium: W obliczu wojny” trafia w nastrój ostatnich tygodni
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS