Abp Gänswein o Benedykcie XVI: był przekonany, że Bóg da mu najwyżej rok

„Wbrew temu, co myślał, dożył sędziwego wieku. Był przekonany, że po rezygnacji z urzędu dobry Bóg da mu najwyżej rok. Nikt chyba nie doznał większego zdziwienia niż on sam, gdy okazało się, że ten «jeszcze jeden rok to sporo lat» – wspomina wieloletni sekretarz Benedykta XVI. – Pod koniec był już oczywiście bardzo słaby fizycznie, bardzo wątły, ale, dzięki Bogu, jego umysł pozostał jasny jak nigdy. Bolało go to, że jego głos stawał się coraz cichszy i słabszy. Całe swoje życie uzależnił od używania głosu, a to narzędzie słowa stopniowo tracił. Ale jego umysł był zawsze jasny, był spokojny, opanowany, a my – którzy przebywaliśmy zawsze wokół niego, którzy żyliśmy z nim – czuliśmy, że jest na dobrej drodze i że ta droga ma swój koniec. On miał ten koniec w zasięgu wzroku.  Nigdy nie mówił o strachu przed śmiercią. Zawsze mówił o Panu, o swojej nadziei, że kiedy w końcu stanie przed Nim, On okaże mu łagodność i miłosierdzie, znając oczywiście jego słabości i jego grzechy, jego życie. Ale dodał też, że Bóg jest większy od naszego serca. “

„To, co zawsze mi imponowało, a nawet zaskakiwało, to jego łagodność: jak bardzo pozostawał pogodny i opanowany, nawet w sytuacjach, które były bardzo wyczerpujące, bardzo wymagające, a czasami nawet bardzo smutne z ludzkiego punktu widzenia. Nigdy nie tracił opanowania; nigdy nie tracił temperamentu. Wręcz przeciwnie: im bardziej go obrażano, tym stawał się cichszy i uboższy w słowa. Ale to miało bardzo dobry i dobroczynny wpływ na ludzi, którzy go otaczali – wspomina abp Gänswein. – Nie był jednak w ogóle przyzwyczajony do dużych tłumów. Oczywiście, jako profesor potrafił przemawiać przed nawet bardzo dużą publicznością studentów. Ale to był on jako profesor przemawiający do studentów. Później, jako papież, te wszystkie spotkania z ludźmi z różnych krajów, ich radość i entuzjazm, stanowiły oczywiście zupełnie inne doświadczenie. Musiał się do tego przyzwyczaić i nie było mu łatwo znaleźć właściwą drogę. Ale nie pozwolił, by jakiś medialny trener mówił mu, co ma robić: po prostu i naturalnie podjął się tego zadania i w końcu wrósł w nie.“