Antoni Kłobukowski był cenionym dyplomatą działającym na rzecz Francji. Posiadał, ma się rozumieć, obywatelstwo tego państwa, ale jak można domniemać po brzmieniu nazwiska – jego przodkowie pochodzili z Polski. Czytelnicy bloga zapewne już domyślają się, iż rodzina Antoniego Kłobukowskiego mieszkała niegdyś w naszych okolicach. Zachęcam do przeczytania poniższego krótkiego biogramu tejże postaci. Na końcu znajduje się kilka słów o jego ojcu, a także informacja o związkach z Polską i ziemią radomszczańską.
Antoni Kłobukowski. Grawer wykonany w 1910 roku przez Brauera. Rozmiar oryginału 27 x 17 cm
Antoni Władysław Kłobukowski (sfrancuszczona pisownia: Antony Klobukowsky) urodził się 25 września 1855 roku w Auxerre we Francji. Najpierw uczył się w Paryżu w szkole dla dzieci polskich emigrantów na Batignolles a następnie w gimnazjum w Auxerre. Licencjat z prawa i handlu otrzymał w Paryżu.
W 1873 roku rozpoczął pracę w biurze i wkrótce awansował na kierownika biura prefekta Charlesa Thomsona. Razem z nim udał się do Indochin z misją dyplomatyczną do Kambodży i w okolice rzeki Mekong. Kłobukowski nawiązał kontakty i zdobył doświadczenie i w 1886 roku jako dyrektor biura pozostawał u kolejnego dyplomaty francuskiego. W 1889 roku poślubił jego córkę Pauline Bert. Antony Kłobukowski rozpoczął swoje samodzielne misje od podróży do Jokohamy, następnie do Kalkuty, Kaszmiru, Tybetu. W 1901 roku został ambasadorem Francji w Bangkoku. Często podróżował do Kambodży. Przy poparciu swojego znajomego Clemenceau został ambasadorem w Limie. Podróżował też do Argentyny i Chile. Na krótko trafił do Kairu a następnie do Etiopii jako minister pełnomocny z ramienia Francji na dworze Menelika II. Do stolicy Etiopii podróżował konno 22 dni, czym zapewne zwrócił uwagę władcy na konieczność unowocześnienia państwa oraz wydłużenia linii kolejowej z wybrzeża do stolicy. W 1908 roku został z kolei trzecim generalnym gubernatorem Indochin. Spośród wszystkich pełnionych funkcji trzeba podkreślić, że ta właśnie była najbardziej prestiżowa. Zakończył tę pracę w 1911 roku, kiedy to wrócił do Europy i od czerwca tego roku do maja 1918 roku pozostawał ministrem pełnomocnym przy dworze króla belgijskiego Alberta I. Swoje wspomnienia z tego okresu opisał w pamiętniku Wspomnienia z Belgii (opublikowane w 1928 roku). Za wybuch pierwszej wojny światowej Kłobukowski w swoich wspomnieniach jednoznacznie obwinia Niemcy i przytacza na to wielorakie dowody. Po wojnie Clemenceau mianował go pierwszym Dyrektorem Informacji i Propagandy. Ostatnim jego zadaniem służbowym było reprezentowanie Francji w komisji repatriacyjnej działającej na terenie dawnych Austro-Węgier.
Antony Kłobukowski był wysyłany w najbardziej zapalne miejsca, gdzie łagodził konflikty i przyczyniał Francji sympatii i zwolenników. Zwłaszcza w Indochinach tubylców nigdy nie traktował jako ludzi gorszych a ich ziem jako kolonii. Rozwinął tam sieć szkół podstawowych, średnich, zawodowych, także dla dziewcząt. Starał się o poprawę opieki zdrowotnej. Wychodził z inicjatywami pozwalającymi uruchomić eksploatację miejscowych surowców na bazie przedsiębiorstw francusko-miejscowych. Z miejsc swego pobytu przygotowywał precyzyjne i szeroko rozbudowane raporty – omawiał finanse, działanie administracji, służby zdrowia, szkolnictwa oraz miejscowe stosunki i siły polityczne.
Na emeryturze osiadł w posiadłości żony, w Venoy koło Auxerre. Tu zajmował się porządkowaniem dokumentów oraz pisaniem wspomnień i reportaży, także dla lokalnego pisma Bourguignon. W 1932 roku został Prezydentem Towarzystwa Naukowego w Yonne. Zmarł 24 kwietnia 1934 roku w swoim paryskim domu przy rue Davioud 5. Został pochowany w Pontagny koło Auxerre. Nie udało mi się dotrzeć do informacji czy Antoni Kłobukowski znał język polski i czy odwiedził kiedyś Polskę.
A teraz o ojcu Romanie Kłobukowskim, polskim emigrancie. Znalazłem informację mówiącą iż Roman Kłobukowski urodził się w 1806 roku w naszych Wielgomłynach w małej szlacheckiej rodzinie. Był porucznikiem kawalerii, który opuścił ziemie polskie w 1831 roku i osiadł we Francji, podobnie jak wielu innych oficerów po klęsce powstania listopadowego. Po przyjeździe do Francji najpierw uczył języka niemieckiego później został urzędnikiem w miejscowej prefekturze (to francuska jednostka podziału administracyjnego). Ożenił się z Anne Colin z którą miał pięcioro dzieci, w tym właśnie Antoniego, późniejszego cenionego dyplomatę francuskiego.
Przy pisaniu artykułu korzystałem przede wszystkim z hasła w polskiej Wikipedii, ale posiłkowałem się także wersją francuską oraz rozproszonymi informacjami znalezionymi głównie w internecie.
Zobacz podobne artykuły:
Ważne informacje
Jestem autorem wszystkich artykułów i zdjęć (chyba, że zaznaczyłem, że jest inaczej w jakimś konkretnym przypadku). Czasami korzystam ze starych zdjęć znalezionych w internecie, prasie, książkach, przesłanych przez Czytelników. Staram się pytać o zgodę na wykorzystanie takiego zdjęcia, ale nie zawsze to jest możliwe, a czasem niepotrzebne. Jeśli jednak naruszyłem czyjeś prawa autorskie, proszę o kontakt. Zdjęcia w artykułach są mniej więcej aktualne w stosunku do daty opublikowania artykułu, chyba, że zaznaczyłem inaczej. Jeśli znalazłaś/-eś błąd, chcesz coś zasugerować, skrytykować, pochwalić, napisz na [email protected] – wychodzę z założenia, że nie jestem nieomylny i mogłem coś przegapić, o czymś zapomnieć albo po prostu czegoś nie wiem. Pamiętaj także, że możesz sobie do woli i za darmo czytać, oglądać, ale nie wolno Ci kopiować żadnych moich tekstów oraz żadnych zdjęć. Jeśli jednak bardzo chcesz wykorzystać coś mojego, napisz na [email protected] – na pewno się dogadamy i tu niekoniecznie chodzi o pieniądze 🙂
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS