“Mogłam być wielką pianistką…”. Jak zaakceptować, że czegoś nie zrobiliśmy i już nigdy nie zrobimy?

Prof. Katarzyna Popiołek: To, jak dobrze godzimy się z przemijaniem czasu, zależy od tego, jak go postrzegamy. Istnieją trzy kategorie społecznego rozpatrywania czasu, które znajdują odzwierciedlenie w naszej wizji życia. Jedna z nich to wizja wahadłowa. Życie to wahadło kolejnych dni, a czas traktujemy jak zamknięty scenariusz. Osoby z taką wizją nie zastanawiają się nad jego upływem. Żyją tu i teraz, nie robią wielkich planów na przyszłość, bo życie i tak przyniesie to, co ma przynieść. Tę wizję można by porównać do wędrowania nocą z latarką. Widzimy tylko to, co najbliżej, i na tym trzeba się skupić.