Piera Ruffinatto, dziekan Papieskiego Wydziału Nauk Pedagogicznych Auxilium
My, Córki Maryi Wspomożycielki jesteśmy stosunkowo młodym instytutem. Nasze początki sięgają 1872 r. i małej wioski w prowincji Alessandria w północnych Włoszech. Kilka lat później nasz założyciel, św. Jan Bosko, ze współzałożycielką, św. Marią Domenicą Mazzarello, posłali nas na misje. Tak więc instytut miał bardzo szerokie pole inkulturacji i dotarliśmy do wielu miejsc na świecie. Dziś jesteśmy w 97 krajach i posiadamy ponad 1, 5 tys. domów. Można powiedzieć, że przez te wszystkie lata naszą działalnością edukacyjną przemierzyłyśmy cały świat. Wniosłyśmy znaczący wkład szczególnie w edukację młodych dziewcząt, ponieważ nasze zgromadzenie powstało właśnie z myślą o nich, ale także chłopców oraz wszystkich dzieci na pięciu kontynentach.
Te 150 lat było naznaczone wyzwaniem do odczytywania rzeczywistości, w której przyszło nam działać, z wielką zdolnością adaptacji i w kluczu ewangelicznym, aby odpowiedzieć jak najlepiej na wymagania pojawiające się na danym terytorium. Chodzi tutaj o problemy dotyczące edukacji, ale także promocji kobiet, pomocy, jeśli pomyślimy o trudnym okresie wojen światowych lub sytuacjach kryzysowych w wielu zakątkach globu.
Zawsze staramy się działać przede wszystkim poprzez naszą obecność: być na miejscu, żeby słuchać pytań, a potem odpowiedzieć na te najpilniejsze. Niezmiennie czynimy tak poprzez priorytetowe zaangażowanie edukacyjne, m.in. poprzez różne instytucje – to mogą być szkoły, ale również centra promocji kobiet, ośrodki zawodowe, oratoria, placówki wszelkiego rodzaju i szczebla, uniwersytety. Czyli mamy do czynienia z wielością instytucji zwracających się do rozmaitych odbiorców i podejmujących różne problemy.
Patrząc na przyszłość Córek Maryi Wspomożycielki, z pewnością istotne będzie ponowne ożywienie edukacyjnego zaangażowania instytutu, który – jak wszystkie inne zgromadzenia zakonne – w niektórych częściach świata traci na liczebności, a w innych rośnie. Oznacza to przyjrzenie się temu, gdzie żyje szczególnie dużo młodzieży, ponieważ w niektórych regionach, takich jak Afryka czy Azja, liczba młodych ludzi jest naprawdę imponująca. Będziemy więc kontynuować nacisk na edukację, który, gdybym miała podsumować, można opisać jako chodzenie na dwóch nogach. Z jednej strony – przeciwstawienie się wszystkiemu, co uniemożliwia pomyślny wzrost młodych ludzi: obojętność, rezygnacja, brak zaufania. Dlatego Papież Franciszek wzywa do wiary w nowe pokolenie i uczynienie go głównymi bohaterami. Z drugiej strony, bardziej twórcze drogi edukacyjno-promocyjne, prowadzące młodych ludzi do spotkania z samymi sobą i z innymi oraz do życia kulturą spotkania, duchowością ekologiczną, którą trzeba dzisiaj żyć globalnie. A więc trwać z nadzieją, jaką dają nam młodzi, nawet wtedy, gdy wydaje się, że scenariusze są trudne do zrealizowania.
Spojrzałyśmy również w przyszłość poprzez międzynarodową konferencję, która odbyła się w Rzymie w dniach od 25 do 30 września: „Wkład Córek Maryi Wspomożycielki w edukację: drogi, wyzwania i perspektywy”. Było to przede wszystkim wyzwanie dla instytutu i dla organizatorów podejmujących się tego dzieła może jedyny raz w naszej historii. Na miejscu zebrałyśmy prawie 300 uczestników, następnie 600-1000 on-line. Konferencja nie została pomyślana jedynie jako czysto akademickie wydarzenie dla naukowców czy specjalistów, ale miała otworzyć drzwi dla naszego zgromadzenia i jego wkładu w edukację. Pierwsza sesja dotycząca informacji historycznych prezentowała dane statystyczne, sylwetki wychowawców, którzy twórczo interpretowali system prewencyjny w różnych miejscach. Potem została przedstawiona refleksja pedagogiczna instytutu obejmująca ostatnie 150 lat, mówiąca także o wkładzie, jaki wniósł nasz wydział w usystematyzowanie kobiecej myśli prewencyjnej.
Międzynarodowy zespół specjalistów podjął szerokie badania na temat postrzegania edukacji salezjańskiej dzisiaj, przeprowadzając rozmowy z wieloma środowiskami wychowawczymi na całym świecie. W kolejny wieczór zrealizowano wywiady z chłopcami i dziewczętami z naszego środowiska edukacyjnego, ponieważ my, salezjanki, bardzo lubimy słuchać, co oni myślą o nas i naszym stylu wychowania. Było to okno na spojrzenie młodzieży, w którym mogłyśmy z nią dialogować, także poprzez język muzyki i tańca.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS