Listopad skrobie w okna zeschłymi liśćmi klonów. Dzikie gęsi odśpiewały nad polami pieśń pożegnania. Trawy zrudziały i pochyliły się w ukłonie. A na cmentarzu…
Każdy z moich zmarłych przyjaciół zabiera mnie po trochu ze sobą.
Żwir alejek cmentarnych chrzęści pod stopami. Czytam imiona i nazwiska, i w tych dwóch, trzech słowach widzę całe życie. Każde wspomnienie ma lekkość obłoku albo ciężar ołowiu. Widzę ich, jakby stali obok mnie. Brakuje tylko herbaty z prądem.
Kiedy tak stoję, mówię im o naszej Ziemi Obiecanej, do której kiedyś mieliśmy dotrzeć i do której na szczęście nie dotarliśmy. Zawsze przecież powtarzaliśmy – od osiągnięcia celu ważniejsza jest droga; wie to każdy żywy i umarły. Mówię im o naszej Dolinie Krzemowej, gdzie mieliśmy zmaterializować nasze plany i marzenia. To też na szczęście nie wyszło.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS