Michel Houellebecq stał się sławny w 1998 r. po wydaniu drugiej powieści „Cząstki elementarne”. Wyglądał wtedy jak menel. Bezkształtne łachy, widoczne braki w uzębieniu, zgarbiona sylwetka, zmierzwione włosy, nieodłączny papieros. Czy to była przemyślana strategia autora kilku tomików poezji, bo przecież taki wizerunek musiał zwracać uwagę wśród na ogół nieźle wystylizowanych Francuzów? Czy może wyraz protestu przeciw tej dekadenckiej elegancji i manifestacja tego, że nie ma powodu starać się o wygląd, kiedy nasza cywilizacja i w ogóle świat szybkim krokiem zmierza w stronę upadku?
Powieść jednak była na tyle dobra, że stał się pisarzem jednakowo cenionym i nienawidzonym, za anarchizm, nihilizm i co tam mu jeszcze przypisywano. Wśród dam zajmujących się literaturą budził ciepłe uczucia i chęć zaopiekowania się, bo taki zdolny, przenikliwy i wrażliwy, a jednocześnie tak nieporadnie obsługujący codzienność.
No, chyba że za pisanie o nim brały się feministki – wtedy piętnowany był za mizoginię, która jednak jakoś szczególnie wyraźna w jego twórczości nie była, a jeśli była, to wciśnięta między szereg prowokacyjnych głupstw, który wypisywał i wygadywał w wywiadach (np. o Trumpie czy NATO).
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS