1. Nie ma powodów do pompowania balonika, na mundialu w Katarze raczej możemy spodziewać się kolejnego rozczarowania, a w pesymistycznym scenariuszu nawet blamażu reprezentacji Polski.
Dwa razy w polskim futbolu pojawiło się hasło, że jedziemy po mistrzostwo świata. Tak było w 1978 roku przed mundialem w Argentynie, choć trener Jacek Gmoch, gdy niedawno robiłem z nim wywiad, zaprzeczał, by składał taką deklarację i stwierdził, że te słowa włożono mu w usta. Gmoch uważa, że drużyna z 1978 roku była słabsza od tej z 1974 roku, większość medalistów Górskiego była już w dużo słabszej dyspozycji.
Po raz drugi hasło, że jedziemy na mistrzostwa świata po złoto, pojawiło się w 2002 roku przed turniejem w Korei i Japonii. Jerzy Engel jednak bardziej użył tego sformułowania w kontekście tego, że jadąc na mundial zawsze powinno się mierzyć w najwyższe cele, a nie wynikało to z realnej oceny ówczesnych możliwości polskich piłkarzy, mimo że jako pierwsi na świecie Polacy zapewnili sobie w tamtych eliminacjach awans do finałów. Poza tym trener Engel, ze swoim hasłem “futbol na tak”, zawsze był wielkim optymistą.
Natomiast trochę zdziwiły mnie słowa, zwykle wyważonego i sceptycznego, Antoniego Piechniczka, który – po wygranym przez kadrę Czesława Michniewicza barażowym meczu ze Szwecją – stwierdził, że ta drużyna ma zrobić jeden krok więcej od jego reprezentacji i Kazimierza Górskiego, czyli awansować do finału mistrzostw świata w Katarze. Ocenił, że przy tym składzie personalnym jest to możliwe. Nie wiem, na ile Pan Antoni w tej wypowiedzi rzeczywiście widział takie realne szanse na finał w Katarze, a na ile prowokował, chcąc w ten sposób podkreślić jak wielkiej sztuki dokonała jego drużyna w Hiszpanii w 1982 roku, zajmując trzecie w MŚ i jak trudne jest to do powtórzenia.
Natomiast, w mojej ocenie, te dwa ostatnie mecze w Lidze Narodów z Holandią i Belgią, całkowicie rozwiały wszelkie marzenia, rojenia, mrzonki – jeśli ktokolwiek jeszcze je miał – o tym, że ta reprezentacja Polski jest w stanie w Katarze zdobyć medal mistrzostw świata. Pojawiło się na chwilę takie światełko w tunelu, błysk nadziei, gdy Robert Lewandowski zaczął seryjnie strzelać gole dla Barcelony, Arkadiusz Milik niespodziewanie wskoczył do składu Juventusu Turyn i też kilka razy trafił do siatki, znów czarował w Napoli Piotr Zieliński, zdobywając dwa gole i notując asystę z Liverpoolem w Lidze Mistrzów, pokazał spore możliwości po przeprowadzce do Feyenoordu Rotterdam Sebastian Szymański – ale to światełko szybko zgasło.
W meczach z Holandią i Walią ten czar, sen o potędze, prysł jak bańka mydlana. Nasi gwiazdorzy, którzy w klubach wznosili się w przestworza pięknym balonem, w reprezentacyjnej koszulce – może z wyjątkiem Zielińskiego – wyglądali tak, jakby ten ich balon został kompletnie pozbawiony helu i zaczął niebezpiecznie opadać w kierunku ziemi. Tym samym nie mamy tym razem powodów do pompowania balonika przed wyjazdem naszej kadry na mundial – balonik został brutalnie przekłuty łodygą pomarańczowego tulipana, nim zdążyliśmy go na dobre napompować i wymęczone zwycięstwo nad Walią tego nie zmieni.
Podstaw do optymizmu na podstawie naszej gry nie ma. Grupa w Katarze też nie jest łatwa. Argentyna, aktualny mistrz Ameryki Południowej, jest teraz supersilna, to jeden z głównych faworytów mistrzostw świata, dla Leo Messiego to ostatnia szansa, by – goniąc legendę Diego Maradony – także wygrać mundial z Albicelestes. Pierwszy mecz z notowanym od nas znacznie wyżej w rankingu FIFA Meksykiem (rywale są na 12. miejscu, Polska na 26.) będzie arcyważny, kluczowy w kontekście tego, kto zajmie drugie miejsce w grupie, dające awans do kolejnej rundy.
To będzie niezwykle trudne spotkanie, nie tylko ze względów czysto piłkarskich, ale również pod względem psychologicznym. Reprezentacja Polski w XXI wieku zwykle nie umiała grać takich meczów otwarcia na wielkich turniejach – porażka 0:2 z Koreą w 2002 roku, porażka 0:2 z Ekwadorem w 2006, remis 1:1 z Grecją w 2012, porażki 1:2 z Senegalem i później 0:3 z Kolumbią w 2018, porażka 1:2 ze Słowacją w 2021 roku.
W pesymistycznym scenariuszu można sobie nawet wyobrazić, że nie tylko przegrywamy z Argentyną i Meksykiem, ale też mamy kłopoty z Arabią Saudyjską, która we własnej strefie klimatycznej może być groźna. Brak wygranej z Arabią to byłby już blamaż i miejmy nadzieję, że jest to absolutnie niemożliwe.
Reprezentanci Polski mecz z Holandią w Lidze Narodów odpuścili, oddali go bez walki, nie było biegania i zaangażowania. Jednak z Walią już walczyli, był pressing, grali agresywnie. Na mundial też się na pewno zmobilizują, więc z Arabią Saudyjską trzeba zakładać zwycięstwo, gdy mamy z przodu Lewandowskiego, Zielińskiego, Milika, Świderskiego, ale czy nasi będą w formie na tyle, by ograć Meksyk, czy nie zje ich stres i presja w tym pierwszym meczu? To pytanie raczej do wróżki.
Przejdź na Polsatsport.pl
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS