W 2014 roku w katowickim Spodku polscy siatkarze po wspaniałym meczu pokonali Brazylię 3:1 i zostali mistrzami świata. W 2022 roku w tym samym miejscu przegrali z Włochami 1:3 i zdobyli “tylko” tytuł wicemistrzowski. Tym razem nie ma radosnego święta. Ale możliwe, że to teraz przed naszą kadrą są lepsze widoki.
Grbiciowi brakuje tylko tego złota. I znów zabrał je De Giorgi
Ferdinando De Giorgi prowadził Polskę w 2017 roku. Jego kadencja była kompletnie nieudana. Na mistrzostwach Europy u siebie zajęliśmy dopiero 10. miejsce. U nas Włoch przeżył zaledwie kilka nieudanych miesięcy i został zwolniony. A u siebie przeżywa świetny czas. Rok temu w Katowicach poprowadził kadrę Italii do złota mistrzostw Europy. Teraz znów w Katowicach pokonał Polskę w finale mistrzostw świata.
De Giorgi ma młody, świetny zespół. Włosi mogą być naszymi rywalami na lata. A De Giorgi od lat jest rywalem Nikoli Grbicia. Serb prowadzący reprezentację Polski był wielkim siatkarzem i De Giorgi też był znakomitym graczem. Grbić zdobył mistrzostwo olimpijskie i mistrzostwo Europy, a na mistrzostwach świata miał “tylko” srebro. W 1998 roku jego Jugosławia przegrała finał z Włochami z De Giorgim w składzie. Fefe cieszył się wtedy z trzeciego złota MŚ z rzędu.
W niedzielę w Spodku Polska mogła powtórzyć ten wyczyn. W historii siatkówki tylko Włosi w latach 1990-1998 i Brazylijczycy w latach 2002-2010 wygrali trzy kolejne edycje mistrzostw świata. My po złotych medalach na MŚ 2014 i 2018 teraz musimy się zadowolić drugim miejscem. A Grbić musi poczekać na jeszcze jedną szansę na mistrzostwo świata, którego brakuje w jego kolekcji. Kto wie, może za cztery lata po raz trzeci zmierzy się o tytuł z De Giorgim.
W 2014 roku zdobyliśmy złoto, ale straciliśmy aż czterech mistrzów. Teraz Polska rośnie
W 2014 roku Spodek kipiał z radości, bo zostaliśmy mistrzami, nawiązując do wyczynu legendarnej drużyny Huberta Wagnera (złoto na MŚ 1974). Wtedy było piękniej niż teraz. Ale tylko przez chwilę.
Wówczas zaraz po tytule z drużyny odeszli liderzy. Mariusz Wlazły i Paweł Zagumny już podczas fety w Spodku ogłosili, że to koniec ich reprezentacyjnych karier. Wkrótce zrezygnowali też Michał Winiarski i Krzysztof Ignaczak. Złota niedziela z Katowic 2014 była końcem pewnej epoki, zapowiadała czas niepewności.
Lepiej wyglądała złota niedziela z Turynu z 2018 roku. Ona dawała obietnicę kolejnych sukcesów. I one rzeczywiście przyszły. Od 2018 do 2021 roku niemal nie było zawodów, z których Polska wróciłaby bez medalu. Ale, niestety, ten jeden, jedyny raz przytrafił się w najważniejszym momencie, na ubiegłorocznych igrzyskach olimpijskich w Tokio. Polska przegrała tam 2:3 ćwierćfinał z Francją.
Dlatego dziś prowadzi nas już nie Vital Heynen, tylko Grbić. Legendarny Serb marzył o złocie MŚ, ale srebro to przecież nie koniec świata. A on ma też inne, chyba jeszcze większe marzenie – kiedyś był mistrzem olimpijskim jako siatkarz, teraz chciałby nim zostać jako trener. Jeśli ma to zrobić w 2024 roku w Paryżu z Polską, to zdecydowanie jest na dobrej drodze.
Kurek ma rację. Panowie, poczujcie dumę!
To był pierwszy reprezentacyjny sezon Grbicia z Polską. Pod jego wodzą nasza kadra rozegrała 27 meczów, wygrała 23. Zdobyła brąz Ligi Narodów, a teraz srebro MŚ.
Grbić odmłodził kadrę, dał jej nowy oddech. Do dyspozycji ma mnóstwo gotowych zawodników. Przecież Kamil Semeniuk mówił w niedawnej rozmowie ze Sport.pl, że dotąd był w kadrze tylko obserwatorem. Dopiero teraz liderem drużyny jest też Aleksander Śliwka. Prawda, że miał swój wielki moment cztery lata temu w półfinale z USA, ale to jest świetny siatkarz, a nie kolekcjoner momentów. Oni obaj są wielcy, a do dyspozycji na ich pozycji będzie jeszcze siatkarska bestia Wilfredo Leon. I do dyspozycji już są i już pomagają świetny joker Tomasz Fornal oraz Bartosz Kwolek.
Idźmy dalej: na środku mamy jeden z najlepszych duetów na świecie Jakub Kochanowski – Mateusz Bieniek, a przecież do dyspozycji będzie kontuzjowany w tym sezonie Norbert Huber, który już wygląda na gracza tej samej klasy. Jest też ogromnie doświadczony i świetnie służący drużynie Karol Kłos. Jest młody Mateusz Poręba, który na tych mistrzostwach uczył się wielkiej siatkówki.
Można by tak wyliczać dłużej i na przykład docenić naprawdę dobre zmiany, jakie Bartoszowi Kurkowi dawał w finale Łukasz Kaczmarek (a przecież w odwodzie jest jeszcze Karol Butryn). Ale lepiej oddać już głos kapitanowi. Po ćwierćfinale z USA Kurek pięknie mówił o największej sile naszej kadry. – Jeżeli ktoś jest zaskoczony tym, ile dali zmiennicy, to ja jestem tym zdziwiony. To jest największa siła naszej drużyny. Cała “14”, cała “25” zawodników powołanych w maju przez trenera jest tą siłą. Ci, którzy są teraz w domach, niech wiedzą, że dołożyli od siebie cegiełkę. Chcę, żeby poczuli dumę. To naprawdę nie jest tak, że siedmiu facetów wychodzi na boisko i przez trzy godziny robi robotę. Mnóstwo ludzi za tym stoi, mnóstwo znakomitych zawodników.
Ci wszyscy zawodnicy dziś czują niedosyt, to jasne. Ale niech od jutra czują dumą. Dobra robota, panowie. I idźcie po więcej.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS