Włoski Tydzień Liturgiczny: między nowością a odkrywaniem posług

„Jeśli w pierwszych latach tydzień ten był adresowany głównie do duchownych i osób przygotowujących się do stanu kapłańskiego, jak np. seminarzyści, to z czasem grono odbiorców, powiększało się. Najpierw dodano zakonników i zakonnice, ale po Soborze Watykańskim II zaczęli brać udział także mężczyźni i kobiety zaangażowane w duszpasterstwo. Jeśli więc na początku Tygodnie Liturgiczne służyły przygotowaniu drogi do Soboru, to później stały się środkiem do dogłębnego poznania tego, co nowe i zmieniające się w liturgii, przy coraz większym uczestnictwie w tym wydarzeniu. Następnie przeszliśmy kolejną ewolucję, to znaczy staliśmy się centralnym punktem formacji. Możemy powiedzieć, że od lat 80. jesteśmy w tej fazie coraz większego pogłębiania przeżywania liturgii, zgodnie z tym, o co prosi nas dzisiaj również Papież Franciszek. Podkreślił to w liście apostolskim «Desiderio desideravi», wskazując na potrzebę ponownego odkrycia piękna celebracji i pogłębienia formacji liturgicznej całego ludu chrześcijańskiego. To, co nazywa się sztuką celebracji, w rzeczywistości nie jest skierowane tylko do tych, którzy przewodniczą, ale do wszystkich ochrzczonych, aby mogli prawdziwie wejść w celebrację i żyć tajemnicą poprzez to, czego Kościół nam udziela poprzez obrzędy liturgiczne.“