Siostra od Aniołów: świat patrzy bezczynnie na terroryzm Rosji

„Dostaliśmy wiadomość, że prawdopodobnie spadną kolejne rakiety, dlatego razem z dziećmi zeszłyśmy do piwnic. Starałyśmy się nawzajem podtrzymywać na duchu. Ciągle dzwoniły telefony, głównie rodzice, którzy chcieli dowiedzieć się, czy ich dziecku nic nie jest. My też dzwoniłyśmy do naszych znajomych, bo to przecież centrum miasta, każdy miał świadomość, że ktoś znajomy mógł tam być w czasie ataku. Na Ukrainie teraz nigdzie nie jest bezpiecznie. Ludzie przyjechali do centrum medycznego na zabiegi i wszyscy zginęli… – mówi s. Irena. – Jedna z mam, która pracowała w naszym przedszkolu, przechodziła ulicą obok, zobaczyła zbliżające się rakiety i położyła się na ziemi. Obok niej leżała dziewczyna, ale niestety jakiś odłamek rozerwał jej rękę. Więc ta nasza koleżanka ratowała tę dziewczynę, tamowała jej krew, a potem – kiedy przyjechały pierwsze karetki – zajęli się nią ratownicy. Każdy, kto był obok, rzucił się pomagać, jeśli sam nie potrzebował pomocy.“

„Od samego początku jest dla nas niezrozumiałe, dlaczego świat dalej nie uznaje tego, co się tutaj dzieje za terroryzm. W Ameryce wystarczyło jedno uderzenie, żeby nazywać ten atak terrorystycznym, a Ukrainę terroryzuje się już tak długo i nikt z tym nic nie robi. Niestety światem rządzi pieniądz i to, co się dzieje, uświadamia nam, że jest on ważniejszy niż ludzkie życie. Jest aż 18 krajów, które choć deklaratywnie wspierają Ukrainę, to pomagają Rosji obchodzić sankcje. Takie zachowania nie mogą być tolerowane, terrorystów należy nazywać po imieniu – wskazuje s. Irena. – Wczoraj nasz prezydent powiedział, że gdyby w jakimś innym kraju, na centrum medyczne spadły rakiety, to byłoby to od razu uznane za akt terrorystyczny i nikt nie miałby wątpliwości, kim jest ten, kto wydał rozkaz ataku, a tutaj dalej się milczy. To nie jednorazowa tragedia, ale taka która powtarza się każdego dnia. Dzisiaj rozmawiamy o Winnicy, ale codziennie na Ukrainie giną ludzie. Niestety, świat się do tego przyzwyczaił, codziennie podaje się tylko ile osób zginęło i tyle, statystyka, a świat patrzy na to bezczynnie. W takim momencie ufasz tylko Panu Bogu, że skoro jeszcze żyjesz, to znaczy, że jesteś do czegoś potrzebny.“