Petek, Sitkowski, Kowalski. Wółkiewicz… te nazwiska wymawia się jednym tchem mówiąc o najlepszych latach pięściarskiej Avii. Mało kto wspomina Bogdana Wilka, a szkoda. Był nie tylko mistrzem Polski i pogromcą mistrza olimpijskiego, Józefa Grudnia, ale również przewodnikiem innych Wilków, które również uprawiały sport w żółto-niebieskich barwach.
Bogdan Wilk przyszedł do Avii w 1953 roku, boksował w niej aż do roku 1965. W całej karierze stoczył 200 walk, z których 168 rozstrzygnął na swoją korzyść. W Avii przegrał tylko dwie walki z powodu kontuzji łuku brwiowego
– Wszystkie pozostałe pojedynki wygrałem. Jestem pod tym względem, jak również pod względem liczby zdobytych dla Avii punktów i chyba już na zawsze pozostanę rekordzistą. W reprezentacji miałem szczęście występować w jednej drużynie z takimi sławami bokserskimi, jak: Kukier, Kruża, Drogosz, Pietrzykowski. Trenował mnie sam Feliks Stamm. – wspominał.
Bogdan Wilk trzykrotnie reprezentował Polskę w oficjalnych meczach międzypaństwowych, siedmiokrotnie w międzynarodowych turniejach. W latach 1954-60 mieścił się w ścisłej kadrze narodowej Polski. W jego wspomnieniach czytamy: – Za największe osiągnięcie sportowe uważam pokonanie mistrza olimpijskiego Józefa Grudnia. O mało nie pokonałem również innego złotego medalistę olimpiady – Rosjanina Zasuchina. Pech chciał, że pojedynek z reprezentacją ZSRR toczyliśmy w Moskwie. Oczywiście nie było możliwości wygrać, no i przegrałem – 2:3.
Bogdan Wilk nie chował sportu tylko dla siebie. Dzieci, Andrzeja i Marzenę zabierał często na mecze, a nawet treningi. Efekty przyszły po latach. Andrzej grał w drugoligowej drużynie piłkarskiej, a Marzena zdecydowała się poświęcić lekkoatletyce.
– Ojciec po prostu nie chciał, żebym został bokserem, chociaż marzyła mi się powtórka jego sukcesów – wspominał Andrzej Wilk. – Trenowałem więc siatkówkę, koszykówkę, nawet taekwondo. Byłem mistrzem województwa lubelskiego w pływaniu, ale skończyło się na piłce nożnej. W piątej klasie podstawówki tato zapisał mnie do trampkarzy Avii. Za najlepszego trenera z czasów młodzieżowych uważam do dziś Czesława Krygiera, który oprócz techniki wpoił nam umiejętność zachowania na boisku i dbał o naszą ogólną sprawność fizyczną.
Kiedy miałem 21 lat, wypatrzył mnie na meczach drugiej drużyny Avii trener Witold Sokołowski. Wiosną świętowaliśmy już awans do II ligi. Potem bywały gorsze i lepsze lata, jednak większość kariery spędziłem właśnie jako zawodnik II-ligowej Avii. W 1989 roku otrzymałem propozycję gry w I-ligowym wówczas Motorze Lublin, jednak za namową kolegów postanowiłem spróbować sił w Kanadzie. W drużynie Falcons Toronto mieliśmy I-ligowy skład, zbudowany zresztą w dużej części z byłych piłkarzy Avii, takich jak: Kondziak, Maciejewski, Leszczyński, Kopczan, Kołodziej. Z tą drużyną dwa razy z rzędu zdobyliśmy mistrzostwo ligi. Po powrocie z Kanady pomogłem jeszcze Avii, trenowanej wtedy przez Bronisława Waligórę, zdobyć kolejny awans do II ligi. Zagrałem w drużynie jeden sezon i praktycznie zakończyłem karierę piłkarską.
– W piątej klasie moje zdolności sportowe zauważył Ludwik Król, nauczyciel w-f w Szkole Podstawowej nr 3 – opowiadała Marzena Siwek z domu Wilk. – Zaczęłam jeździć na zawody reprezentując szkołę i naturalną koleją rzeczy trafiłam również do lekkoatletycznej sekcji FKS Avia. Jej trenerem był także pan Król. Uprawiałem czwórbój lekkoatletyczny, biegi, skoki w dal i biegałam w sztafecie. Początkowo występowaliśmy w lidze okręgowej, potem w III, a nawet w II lidze. W Avii trenowano wówczas również rzut kulą, oszczepem, biegi przez płotki. Drużyna składała się z kilkunastu osób, głownie uczniów Liceum Ogólnokształcącego. W 1977 roku otrzymałam propozycję przejścia do I ligowego Startu Lublin, ale z powodu kontuzji kręgosłupa postanowiłam rozstać się ze sportem wyczynowym. W swoje karierze zdobywałam tytuł mistrza województwa lubelskiego kategorii młodzików, juniorów i juniorów starszych. występowałam w finałach Spartakiady Młodzieży. W mistrzostwach Federacji Stal, do której należała również Avia zdobyłam złoty medal na 100 m, brązowe medale w biegu na 200 metrów i skoku w dal, ustanawiając rekordy klubowe we wszystkich konkurencjach. zostałam nawet powołana do kadry narodowej juniorów. Pod koniec lat 70. sekcja zaczęła podupadać. W 1979 roku ostatecznie przestała istnieć. Pozostała satysfakcja, że do tej pory moje rekordy szkół i klubu na 100, 200 metrów i w skoku w dal nie zostały pobite.
Mówią, że pięściarze to ludzie raczej twardzi niż delikatni. Jednak do sportowych tytułów i trofeów Bogdan Wilk dołączył jeszcze jeden, dosyć niecodzienny. W plebiscycie organizowanym przez Głos Świdnika został wybrany sportowcem-gentelmanem 15-lecia świdnickiego sportu. Wyprzedził nie byle kogo, bo Jerzego Brendlera, Czesława Słoniewicza i Stanisława Kasperka.
Artykuł przeczytano 48 razy
Last modified: 12 lipca, 2022
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS