Rosja Putina to państwo rozwijające swój totalitarny potencjał. Jego elementem jest patriotyczno-państwowa ideologia zbudowana na dowolnych fałszach historycznych ubranych w naukowe szaty. Rosja jest zawsze przedmiotem agresji, a nie agresorem. Niedopuszczalne jest też interpretowanie własnej historii kategoriami zachodnimi: wolności, własności, prawa i cywilizacji. Pisząc w skrócie od śmierci Rosję uratował Józef Stalin, gdy zrozumiał myśl euroazjatów, że istotą światowej polityki nie jest walka klas, ale walka Zachodu z Rosją.
Najważniejszym tematem nowego 165 numeru Arcanów są wyrażona w analizie prof. Andrzeja Nowaka („Rewanż na historii: o rosyjskim potencjale totalitarnym (1934/2005/2022)” rozważania nad potencjałem totalitarnym współczesnej Rosji. W czasie wojny ukraińskiej i towarzyszących jej zjawisk jak choćby totalnej mobilizacji wojennej społeczeństwa rosyjskiego, fałszywe i dostosowane do potrzeb propagandy interpretacja zjawisk, wydarzeń, historii, które mają uzasadnić likwidację ukraińskiej państwowości z wymazaniem śladów po jej istnieniu z przestrzeni także intelektualnej. Od pawie 20 lat w Rosji znów obowiązuje dydaktyka historyczna wskazująca na element stałego zagrożenia zewnętrznego, któremu należy ciągle przeciwdziałać poprzez wojnę lub dyplomatyczna rywalizację.
W odredakcyjnym wstępniaku redakcja zwraca uwagę, że putinowska historiografia i geopolityka nie są dziś jedynymi formami pseudonauki prowadzącymi do totalitarnych konsekwencji.
„To pokazuje, jak wysoka może się w pewnych warunkach okazać stawka naszej dzisiejszej walki o uniwersytety Zachodzie i w Polsce. Zdaje się, że każda pseudonauk – również, a dzisiejsza postmodernistyczna – posiada ukryty, sobie właściwy potencjał totalitarny”
- zwraca uwagę redakcja dwumiesięcznika „Arcana”
Krakowski historyk wspomniany na początku tekst przygotował już w 2005 roku i wygłosił go podczas konferencji „Soviet Totalitarianism in Ukraine: History and Legacy” w Kijowie. Co ciekawe określenie potencjał totalitarny wprowadził do debaty już w 1989 roku młody wtedy rosyjski historyk Alieksiej Miller, dziś jeden z kremlowskich historyków wspierających ekipę Putina. Zwracał uwagę, że problemu nie można ograniczać do już znanych i działających w praktyce reżimów znanych z historii, ale właśnie istniejących. Pytaniem jest – zdaniem prof. Nowaka – co blokuje lub ożywia taki potencjał w kulturze danego pastwa?
Już w latach 30. Stalin zdecydował się na brutalny podbój przeszłości, tworzenie takich syntez historycznych, które będą uzasadniały podbój i powiększanie sowieckiego imperium i jego potęgi wojskowo-politycznej.
„Rosja była pierwszą ofiara sowieckiej formy totalitaryzmu, ale stałą się nią podwójnie, kiedy zaczęła utożsamiać się z systemem, który ją zgwałcił”
– pisze krakowski historyk.
Sam stalinizm jest tam definiowany jako „historiozoficzny aksjomat interpretacji historii powszechnej w ramach którego rosyjska wielkomocarstwowość przestaje być obelgą”. Niesamowite są zresztą obecne w rosyjskiej państwowej historiografii interpretacje rywalizacji w łonie partii bolszewickiej, która ostatecznie doprowadziła do wielkiej czystki w końcu lat 30. Natalia Narocznica stwierdziła na przykład, że terror roku 1937 był mniejszym złem od tego co przyniosło by zwycięstwo Trockiego, Zinowiewa i Bucharina. Stwierdza „uzależnienie tej grupy od żydowsko masońskiej polityki USA.
Wynikiem tych zabiegów byłą nie tylko specyficzna interpretacja marksistowskiej ideologii (a właściwie wiary), ale zbudowanie specyficznego pomnikowego modelu sowiecko-rosyjskiego patriotyzmu wokół wojny Ojczyźnianej z lat 1941-1945. To wizja Rosji ofiary, odrębnej cywilizacji, ale też biorącej na siebie ciężar walki z całym złem świata: dominacją zachodniego imperializmu, polskiego, jezuickiego, napoleońskiego, hitlerowskiego czy potem amerykańskiego lub atlantyckiego. Cały zresztą okres stalinowskiego terroru jest określany mianem „modernizacyjnej dyktatury”. I ten kierunek został na nowo podjęty w roku 2005 przez propagandę państwową Rosji Putina. Oprócz ustawienia Wojny Ojczyźnianej w centralnym punkcie historii zbudowano też na założeniu „naturalnej jedności” kompletni fałszywą – ciągłość dwunastu wieków historii pomiędzy Rusią Kijowską a Moskwą (!). czyni ona wobec tego niezrozumiałym odrębne istnienie Ukrainy jako odrębnego państwa. A wszystkie rosyjskie podboje stają się według tego schematu przedmiotem reiunifikacji z Rosją, lub naturalnym procesem dobrowolnego przyłączania się do moskiewsko-petersburgskiego centrum.
Ważna rolę w budowie tej ideologii państwowej spełniają oczywiście historycy. I tak np. W wizjach Michaiła Mieltjuchowa polsko-rosyjskie zmagania są fragmentem odwiecznej agresji Zachodu przeciw Rosji. Porozumienie z Hitlerem w 1939 roku jest wiec tylko defensywnym taktycznym posunięciem wyrażającym głęboki realizm Stalina, które wyraża również sprawiedliwości dziejową, a deportacje kilku milionów ludzi z ziem podbitych przez Armię czerwoną „operacją pokojową”. Zresztą cała rywalizacja sowiecka w czasach Zimnej Wojny także zespoliła się z wizją odwiecznej wrogości Zachodu do Rosji.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS