Zaproszony na Co Jest Grane Festiwal Women’s Voices Kolektyw, którego jesteś w
tym roku członkinią, łączy artystki z różnych światów – zespół stworzysz razem z
Moniką Brodką, Moniką Borzym, Marią Peszek i Pauliną Przybysz. Szybko doszłyście do porozumienia?
– Nie dajmy się zwieść pozorom, łączy nas więcej, niż sądzisz. Każda z nas ma potrzebę śmiałego wyrażania myśli, przetwarzania życiowych doświadczeń.
Każda z tych kobiet jest osobna, wyrazista, a mnie z natury do takich osób ciągnie. Artysta to przede wszystkim niespokojny duch, który bez obaw o oceny i konsekwencje potrafi wyrażać swoje emocje i poglądy, stanowić o sobie i swoim rzemiośle. I to są właśnie one.
Muzyka której z artystek Women’s Voices jest ci najbliższa?
– Jestem pozlepiana z różnych muzycznych gatunków i treści. Od czasów wczesnoszkolnych, aż po studia, przechodziłam rozliczne fazy, często dość radykalne w swoich sympatiach. Każda z tych artystek porusza się po innym polu, używa innych środków, a ja wszędzie tam odnajduję część siebie. Dociera do mnie przekaz każdej z nich. A już połączenie z nimi na scenie w jeden organizm to będzie huragan!
Powstaniu Women’s Voices Kolektywu przyświeca idea siostrzeństwa. Twój zespół to
też przykład girl power w muzyce. Razem z tobą grają znakomite instrumentalistki:
Wiktoria Jakubowska na perkusji, Zuza Kłosińska na gitarze i Aga Bigaj na klawiszach. Za co cenisz sobie współpracę z kobietami?
– Dają mi poczucie stabilności w zespole, który od kilku lat wspólnie tworzymy, a jednocześnie nieprzerwanie napędzają i inspirują. Mamy bardzo dobry przepływ – doceniam to. Jedno z niewielu życzeń, jakie mam, to żebyśmy trwały razem jak najdłużej. Nie czujemy zmęczenia sobą ani muzyką, którą gramy, nigdy nie jesteśmy w pracy, a każdy koncert to wspólne przeżywanie. Rytualna ekscytacja z tego, co razem wyczarowałyśmy. Czasem sama sobie zazdroszczę, obserwując międzyludzkie relacje w innych zespołach i wyczuwalne zmęczenie sobą. Ja tego nie znam. Ale pamiętajmy, że jest też Karol, który demonstruje wielkie niezadowolenie, kiedy któraś z dziewczyn akurat nie może zagrać z nami koncertu.
Album „Moja wina” obchodził niedawno drugie urodziny. Wydałaś go w bardzo
trudnym, pandemicznym czasie, kiedy zamiast brać udział w koncertach, siedzieliśmy zamknięci w domach. Zdążyłaś się nim nacieszyć? To chyba jego pierwsze prawdziwe koncertowe lato.
– Mimo że od premiery minęły już ponad dwa lata, z „Moją winą” gramy już trzeci sezon. Nie byliśmy zamknięci permanentnie – zwłaszcza letnie sezony dawały przestrzeń dla koncertów i nowych festiwalowych formuł. Przykładem może być choćby Open’er Park, na którym graliśmy w zeszłym roku, a który częściowo rekompensował to, co zabrała muzykom i słuchaczom pandemia.
Płyta po wydaniu żyje swoim życiem, a ja czuję, że ta w szczególności, może utknęła w jakiejś samsarze. Zmienia się, przepoczwarza, ale najważniejsze, że wciąż żyje. To granie koncertów jest jej motorem.
„Wiersz ostatni” i „Moją winę” dzielą dwa lata. A ile będzie dzielić „Moją winę” od
trzeciej płyty? Czego, na obecnym etapie działalności artystycznej, pragnie barokowa
dusza Kasi Lins? Pracujesz już nad nowym materiałem?
– Odbarokowić się. Potrzebuję na moment zejść z tonu, może niekoniecznie od razu do krainy łagodności, bo to mi raczej nie grozi, ale dobrze mi teraz w sennych melodiach. Porzucam epickość na rzecz delikatności. Przynajmniej na moment. Nie robię sobie czasowej presji – dopóki nie poczuję, że te kompozycje są wartościowe, prawdziwe, oddają to, o czym chciałabym opowiedzieć, nie wypuszczę ich. Nie potrafię też przewidzieć, ile ten proces może potrwać. Jestem w nim teraz i to jest dobre.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS