Na wstępie pragnę zaznaczyć, że to pierwszy taki przypadek, gdy nie zgadzam się z tezą postawioną przez pana Pawła Jędrzejewskiego. Jestem ogromnym fanem jego lekkiego, przenikliwego pióra, zwłaszcza gdy w sposób jasny i logiczny wykłada prawa judaizmu – tak przecież niezrozumiałe dla współczesnego śmiertelnika, który częścią żydowskiego społeczeństwa nie jest. Niemniej jednak poczułem się wywołany do tablicy (jakże to trafne określenie w kontekście niżej opisywanego problemu) i postanowiłem wejść w małą polemikę z panem Pawłem Jędrzejewskim, który we wczorajszym wpisie (link znajdziecie poniżej) o dość mocnym i nośnym tytule: „Raper Mata! Idź na blokowisko i oddaj kasę na dzieci z patologicznych rodzin!” dokonuje wnikliwej analizy tekstu najnowszej produkcji od 19-letniego rapera Maty pt. „Patointeligencja”, poddając w wątpliwość autentyczność nie tylko tekstu piosenki, ale także szerzej, samego autora.
Oczywiście ma do tego pełne prawo, a także odpowiednie narzędzia jako publicysta, ale tak samo i ja mam prawo, aby niejako stanąć w obronie 19-letniego rapera. To naturalne, ze Pan kontestuje tekst tego utworu, a także w pełni zrozumiale, bo „Patointeligencja” to pewnego rodzaju protest song, publiczne oskarżenie pod adresem pokolenia dzisiejszych czterdziestolatków i pięćdziesięciolatków, które zapewniło swoim dzieciom bezpieczeństwo ekonomiczne, ale już nie zapewniło wsparcia emocjonalnego. I Panu po prostu bliżej do tej drugiej grupy ludzi – przez co nawet na poziomie języka – może to być po prostu zwykły, niezrozumiały, przeintelektualizowany bełkot. W tekście punktuje Pan 19-letniego twórce, wyliczając mu kolejne błędy logiczne i stawia Pan śmiałą tezę jakoby rap, który nie wywodzi się z biednych blokowisk czy amerykańskiego getta – nie był autentyczny (proszę zatem sprawdzić Kanye’ego Westa). W tym miejscu muszę postawić stanowczą antytezę, bo tak po prostu nie jest. Trzeba zastanowić się nad rolą artysty – w tym kontekście hiphopowego artysty – we współczesnym świecie i uświadomić sobie, że od zawsze raper był przede wszystkim zręcznym narratorem, opisującym szarą rzeczywistość. Jeśli przyszło mu dorastać w świecie pełnym brutalności, wyzysku, dyskryminacji czy państwowego ucisku to posiadając odpowiednie możliwości, język – hiphopowy artysta opisywał świat w jakim przyszło mu żyć. Dokładnie tak samo jest z Matą i fakt, że dorastał on w bogatej, dobrze sytuowanej rodzinie („ojciec był maklerem, a mama lawyerem”) – tego nie zmienia, bo dotykają go, co prawda problemy innej natury, ale nie mamy moralnego i etycznego prawa, aby je wartościować.
Oczywiście warto wziąć poprawkę na fakt, że Mata jest częścią ogromnej wytwórni muzycznej SB Mafija, zarządzanej przez rapera Solara i sztab wykwalifikowanych ludzi, którzy doskonale rozumieją rynkowe prawa i ich zadaniem jest maksymalizacja zysków oraz walka o komercyjny sukces ich artystów. Nie ma w tym dzieła przypadku, że po premierze tego utworu tak szybko on opanował wszystkie najważniejsze rozgłośnie, a także pod analizę poddali go najważniejsi krytycy i dziennikarze (nie tylko muzyczni) w kraju, gdyż całe te zamieszanie, szerokie dotarcie utworu to część starannie zaplanowanej kampanii marketingowej, a nie organicznego zachwytu nad talentem i mocnymi słowami nastoletniego rapera. Niemniej jednak tak działa dzisiejsza branża muzyczna i pomimo jej profesjonalizacji oraz szeroko zakrojonych działań marketingowych to nie umniejsza prawdziwości i autentyczności wydarzeń, opisywanych w tekście piosenki.
Pan dość jasno zaznacza w tym fragmencie: „(…) jeżeli autentyzm cierpienia i złego losu jest obecny w poezji ludzi z paskudnych dzielnic, z rozbitych rodzin, żyjących w biedzie, rodzin alkoholików i narkomanów, TO NIE MOŻE BYĆ _autentyzmu cierpienia i złego losu_ w poezji ludzi z rodzin, w których rodzice są idealni (“oddaliby mi nerki, wątroby i serca”), jest mnóstwo pieniędzy, nieograniczone możliwości, wszystko dostępne, łącznie z izolacją od realnego świata (“katolickie przedszkola, strzeżone osiedla”). I myśle, że ten fragment tekstu idealnie ilustruje to jak wiele dzisiaj różni, dzieli młode pokolenie od pokolenia naszych rodziców, które Pan reprezentuje. To błędne założenie, że nie może być autentycznego cierpienia w domach, gdzie są pieniądze i szeroko rozumiany dobrobyt. Mata rozumie role współczesnego hip-hopowego artysty i opisuje brutalną rzeczywistość, bo w dzisiejszym dynamicznym świecie, dzieci mają już zupełnie inne oczekiwania od swoich rodzicieli, aniżeli nowy tablet, nowe buty czy drogie wakacje na Malediwach. W dzisiejszym brutalnym świecie to, czego młode pokolenia oczekują to akceptacji, zrozumienia, a co najważniejsze czasu i tego fizycznego wsparcia, którego materialne substytutu niestety nigdy nie zastąpią.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS