Na przestrzeni wieków zewnętrzna forma ulegała rozwojowi, struktura pozostała niezmienna. Nadal niezbędny jest spowiednik oraz żal, spowiedź i zadośćuczynienie penitenta.
Sakrament pokuty to dar, który Pan Jezus powierzył Kościołowi po Zmartwychwstaniu: „Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20, 22-23).D zięki spowiedzi wierni mogą oczyścić się z grzechów oraz pojednać z Bogiem i Kościołem.
Spowiedź święta. Historia
W początkach chrześcijaństwa to chrzest stanowił sakrament pojednania z Bogiem. Z czasem okazało się, że grzech dotyka również ochrzczonych i stąd zrodziła się potrzeba pokuty za grzechy ciężkie, takie jak: cudzołóstwo, morderstwo i apostazja. Wyznanie grzechów było publiczne, a pokuta poprzedzała rozgrzeszenie. W VI i VII wieku pojawiła się spowiedź indywidualnaprzed kapłanem i praktyka osobistej pokuty. Obie zawdzięczamy mnichom pochodzącym z Irlandii i Wielkiej Brytanii. W X wieku ustalił się zwyczaj, że penitent otrzymuje rozgrzeszenie zaraz po wyznaniu grzechów, a pokutę odprawia po spowiedzi. Sobór Laterański IV (1215 r.) zadecydował, że wszyscy wierni mają obowiązek wyspowiadać się przynajmniej raz w roku. Sobór Trydencki (1545–1563) uznał, że spowiedź jest sakramentem powtarzalnym. Na Soborze Watykańskim II zwrócono uwagę na wspólnotowy wymiar sakramentu pokuty. Podkreślono, że spowiedź to nie tylko pojednanie z Bogiem, ale także z Kościołem. Jako podstawową formę sakramentu utrzymano spowiedź indywidualną.
Spowiedź święta. Dla kogo?
Dla wszystkich katolików. Zgodnie z nauczaniem Kościoła „każdy wierny, po osiągnięciu wieku rozeznania, obowiązany jest przynajmniej raz w roku wyznać wiernie wszystkie swoje grzechy ciężkie” (KKK 1457). To absolutne minimum. Wierni są zachęcani do częstego korzystania z sakramentu spowiedzi, zwłaszcza po popełnieniu grzechu ciężkiego. Dlaczego? Grzech oznacza nieposłuszeństwo Bożemu prawu i zerwanie z Nim jedności. Ale nie tylko.Zgodnie z Katechizmem Kościoła Katolickiego równocześnie narusza komunię z Kościołem. Spowiedź indywidualna praktykowana jest w Kościele katolickim i w prawosławnym. Odrzuciły ją wyznania wyrosłe z reformacji.
Gdzie się spowiadać?
Miejscem celebracji sakramentu pokuty jest zwykle konfesjonał znajdujący się w kościele czy kaplicy. Nie jest to jednak warunek konieczny. Spowiedź można odbyć w zakrystii, w sali katechetycznej, w biurze parafialnym, „w drodze” w czasie pielgrzymek lub w innym godnym miejscu, które pozwala zachować prywatność i indywidualny charakter sakramentu.
Z czego się spowiadać?
Do spowiedzi, podobnie jak do każdego innego sakramentu trzeba się przygotować. Ma temu służyć rachunek sumienia. Przy konfesjonale trzeba wyznać wszystkie grzechy ciężkie (śmiertelne) i te uznawane za powszednie (lekkie). Jak je rozpoznać? Katechizm Kościoła Katolickiego daje jasne wytyczne. „Grzech śmiertelny niszczy miłość w sercu człowieka wskutek poważnego wykroczenia przeciw prawu Bożemu; podsuwając człowiekowi dobra niższe, odwraca go od Boga, który jest jego celem ostatecznym i szczęściem. Grzech powszedni pozwala trwać miłości, chociaż ją obraża i rani” (KKK 1855).Grzechy ciężkie to te popełnione w pełni dobrowolnie, całkowicie świadomie i w poważnej materii, które zrywają z naszej strony jedność z Bogiem czyli stan łaski uświęcającej. Poważna materia koncentruje się wokół Dekalogu.Grzech powszedni jest popełniony wtedy, gdy w materii lekkiej nie przestrzega się normy prawa moralnego lub gdy nie przestrzega się prawa moralnego w materii ciężkiej, lecz bez pełnego poznania czy całkowitej zgody.
Jak się spowiadać? 5 warunków dobrej spowiedzi
Aby sakrament pokuty był odprawiony w sposób ważny muszą być spełnione określone warunki:
Rachunek sumienia
Jest nieodzownym elementem sakramentu pokuty i nie powinien być wyłącznie spisem złych uczynków i przewinień. Katechizm Kościoła Katolickiego zaleca, aby rachunek sumienia był przeprowadzony w świetle słowa Bożego. Warto sięgnąć po Dekalog czy Nowy Testament.
Żal za grzechy
Jest konieczny, aby Bóg przebaczył człowiekowi. Jeśli człowiek nie żałuje za grzechy, to spowiedź jest nieważna, nawet jeśli kapłan udzielił nam rozgrzeszenia. Żal za grzechy może być doskonały – z miłości do Boga, lub wystarczający – z bojaźni przed karą piekła.
Mocne postanowienie poprawy
Jest owocem szczerego żalu za grzechy. To obietnica zmiany swojego postępowania, poparta konkretnym i realnym planem. To decyzja pracy nad sobą, która obejmuje nie tylko unikanie grzechu, ale także czynienie dobra. Bez gotowości do przemiany życia spowiedź jest nieważna, nawet jeśli ksiądz wypowiedział słowa rozgrzeszenia.
Szczera spowiedź
Polega na wyznaniu wobec kapłana wszystkich grzechów, zarówno ciężkich, jak i powszednich. Ukrywanie przed spowiednikiem grzechów czyni spowiedź nieważną. Należy również pamiętać, że spowiednik jest tylko pośrednikiem, a w rzeczywistości spotkanie przy konfesjonale, jest spotkaniem z samym Jezusem.
Zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu
Stanowi zwieńczenie i dopełnienie sakramentu pokuty i pojednania. Zadośćuczynienie Panu Bogu polega na naprawieniu relacji zniszczonej przez grzech. Pokuta musi być odprawiona zgodnie z wytycznymi kapłana. Zadośćuczynienie bliźniemu polega na naprawieniu wyrządzonej mu krzywdy (należy oddać skradzione pieniądze, odwołać oszczerstwa). Jest to konieczny warunek do odpuszczenia grzechów. Człowiek powinien zadośćuczynić w jak najkrótszym czasie od spowiedzi.
Spowiedź święta. Formuła
P – W Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen. Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus.
K – Na wieki wieków. Amen.
P – Jestem /np. Uczniem, mężem, żoną, lub Mam … lat/. Ostatni raz byłem u spowiedzi (kiedy?), pokutę zadaną odprawiłem (jeśli nie, to dlaczego dlaczego?), obraziłem Pana Boga następującymi grzechami… (wyznajesz swoje grzechy). Więcej grzechów nie pamiętam, za wszystkie serdecznie żałuję, obiecuję poprawę, i proszę Cię Ojcze o pokutę i rozgrzeszenie.
K – (kapłan rozmawia z tobą, modli się i udziela rozgrzeszenia)
P – (cicho modlisz się:) Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu.
(po słowach kapłana: „ja odpuszczam tobie grzechy w Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego” odpowiadasz: AMEN)
K – Wysławiajmy Boga, bo jest dobry
P – Bo Jego miłosierdzie trwa na wieki.
K – Pan odpuścił tobie grzechy, idź w pokoju.
P – Bóg zapłać.
Tajemnica spowiedzi. Czy są wyjątki?
Tajemnica spowiedzi jest nienaruszalna, w żadnej sytuacji nie może być złamana. Nawet sam papież nie może zwolnić księdza z jej zachowania. Dlaczego? Konfesjonał to nie tylko spotkanie penitenta ze spowiednikiem; to również spotkanie człowieka z Miłosiernym Bogiem, stąd Kościół żąda od spowiedników dochowania absolutnej tajemnicy. Tajemnica ta, która nie dopuszcza żadnych wyjątków, nazywa się ‘pieczęcią sakramentalną’, ponieważ to, co penitent wyznał kapłanowi, zostaje ‘zapieczętowane’ przez sakrament” (KKK 1467).
Spowiedź generalna. Czym jest?
W roku 1304 papież Benedykt XI usankcjonował tzw. spowiedź generalną. Jest ona czymś wyjątkowym i nadzwyczajnym. Może dotyczyć całego dotychczasowego życia albo tylko jakiegoś etapu. Bywa zalecana w pewnych przełomowych życiowych momentach (np. przed ślubem czy święceniami lub w bliskim niebezpieczeństwie śmierci). Spowiedź generalna nie jest powtórzeniem grzechów wyznanych i ważnie odpuszczonych. Musi być uzgodniona ze spowiednikiem i poprzedzona pogłębionym rachunkiem sumienia.
Spowiedź. Czy wciąż potrzebna?
Jak najbardziej, tak! To wciąż jedyny zwyczajny sposób, przez który wierny, świadomy grzechu ciężkiego, dostępuje pojednania z Bogiem i Kościołem. Skąd więc puste konfesjonały? Kryzys świadomości grzechu dotyka całej cywilizacji zachodniej. Wszechobecne i wszechwiedzące media dokonują zastępczego świeckiego „rozgrzeszenia”. Wmówiono społeczeństwom, także wierzącym – że grzech i wina nie istnieją. Są tylko słabości, indywidualne potrzeby, konieczność realizacji własnych marzeń. A przecież tam, gdzie nie ma przyznania się do winy, nie ma też nawrócenia i spowiedzi, a zło staje się nieuleczalne. Jan Paweł II w adhortacji „Reconciliatio et paenitentia” (1984 r.) zwrócił uwagę, że spowiedź nie jest tylko rodzajem procedury sądowej przed trybunałem miłosierdzia, ale ma również charakter leczniczy. „Każdy konfesjonał to uprzywilejowane i błogosławione miejsce, w którym (…) rodzi się nowy, nieskażony i pojednany człowiek – pojednany świat!”.
Małgorzata Wróblewska-Borek
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS