Kamienica przy Mickiewicza 32 dawno nie widziała takiego ruchu i zamieszania. W siedzibie ukraińskiej firmy na pierwszym piętrze mieści się jedno z wielu centrów zbiórek humanitarnych dla Ukrainy. Zorganizowanej spontanicznie, z potrzeby serca.
W środku wrze jak w ulu: po schodach na pierwsze piętro gna w obie strony kilkunastu młodych ludzi z workami i kartonami. W biurze nieustannie dzwonią telefony komórkowe, kilka osób rozmawia przez nie po polsku i ukraińsku, inni przepakowują sterty kartonów, zgrzewek z wodą mineralną, plecaków i toreb. Ktoś koordynuje jedną akcję sprzed komputera, ktoś inny szykuje drugą do wyjazdu nad granicę.
„Nie jesteśmy wolontariuszami”
– Nie jesteśmy wolontariuszami. Jesteśmy po prostu ludźmi, którzy się martwią o swoich – mówi Lilia Illina, jedna z organizatorek tej zbiórki pomocy dla Ukrainy. Udało się ją na chwilę oderwać od telefonu, którym załatwiała kolejny transport. – Początkowo zgłosiliśmy zbiórkę i woziliśmy to wszystko do punktów przyjmowania uchodźców. Teraz nasi chłopcy jeżdżą sami, mamy 12 samochodów w terenie. Dzisiaj już mamy dwa punkty na samej granicy, na których jeszcze nie było nikogo z pomocą.
Pomoc idzie zewsząd i jest jak najbardziej dosłownie międzynarodowa.
– Przyjeżdżają do nas wszyscy: Ukraińcy, Białorusini, Rosjanie i Polacy – zapewnia pani Lilia. – Dzwonią, mówią, że jadą nad granicę i pytają, co mogą zabrać, co zawieźć. Przyjeżdżają, pakujemy im rzeczy, jedzenie, zabierają. Bardzo dużo Polaków przyjeżdża, jesteśmy im ogromnie wdzięczni, bardzo pomagają, rozwożą, przywożą dary i jesteśmy im mega wdzięczni za to.
Rozmowa zostaje przerwana, bo przyjechał następny transport, tym razem z Biskupic i Jerzykowa – trzy duże samochody wypakowane po dach odzieżą dla kobiet i dzieci, środkami higieny, pieluszkami, żywnością o długim terminie przydatności do spożycia i mnóstwem innych rzeczy.
– To jeszcze nie koniec – zapewnia Aleksandra Gutkowska, koordynatorka akcji. – Jeszcze przyjedzie Puszczykowo, tylko się zapakują, bo mają tyle tego, że zajęło im cały garaż, więc to trochę potrwa. I już dostałam informację, że do mnie do domu są przywożone kolejne paczki, więc pewnie w poniedziałek przyjadę jeszcze raz.
„Już się nie mieścimy”
Ukraińcy są szczęśliwi i lekko zszokowani skalą. Nie spodziewali się aż takiego odzewu. Dosłownie co kilkanaście minut podjeżdżają samochody, przychodzą ludzie i przynoszą kolejne kartony i worki.
– Jest tego tyle, że już się nie mieścimy – śmieje się pani Lilia. – My tu mamy tylko biuro naszej firmy i już nam jest za mało miejsca. Na szczęście dziś tu są studenci ukraińscy, którzy przyszli pomóc. Pomagają to sortować, pakować, chłopcy wynoszą, dziewczyny przynoszą – i tak cały dzień.
Ale to dopiero początek.
– Dzisiaj nawiązaliśmy kontakt z wolontariuszami po ukraińskiej stronie, na przejściu w Medyce – mówi pani Lilia. – Będą nam pomagać dostarczać pomoc humanitarną na stronę ukraińską. Bo po stronie polskiej sytuacja w większości punktów sytuacja jest opanowana, ale po stronie ukraińskiej jest bardzo ciężko. Moja mama stoi już 16 godzin w kolejce i ma jeszcze 40 km do granicy. Będziemy się starać przekazywać pomoc, bo na przejściach dla pieszych kobiety z dziećmi stoją po 12, 16, 20 godzin. Chcemy im przekazywać odzież, napoje. Pojedziemy tam, bo nas, jako kobiet, do wojska nie wezmą, a jako Ukrainki możemy przekraczać granicę.
Dziewczyny na granicę!
Pomoc będzie upakowana w plecakach, same podstawowe rzeczy, jak napoje, nawilżane chusteczki, batony energetyczne i coś do ubrania. Dziewczyny chcą to rozdawać stojącym w kolejce do przejścia granicznego. Żeby wytrzymali czekanie przez kilkanaście godzin na granicy.
– Bo oni idą na granicę z jedną torbą, jednym plecaczkiem, nic nie mają – wyjaśnia pani Lilia. – Jedna pani uciekła z siedmiorgiem dzieci, bez pieniędzy, bez niczego, miała tylko swój paszport, dzieci bez żadnych dokumentów. Dotarła na granicę i tam nie wiedziała, co ma dalej ze sobą zrobić.
Dlatego tak bardzo są potrzebne ubrania dla dzieci i dla kobiet, środki higieniczne, a także łóżka polowe, karimaty, kołdry, poduszki i śpiwory, żeby mieli na czym spać. Wszystko można przynosić na Mickiewicza 23. Zbiórka nadal trwa.
– Tak długo, jak będzie trzeba – zapewnia pani Lilia. – Ile będziemy mogli i jak długo nasze samochody wytrzymają.
Gdzie jeszcze można przekazać pomoc dla Ukrainy?
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS