Marianna* (62 l.), wykładowczyni akademicka, psycholożka, na portalu randkowym ma profil od kilku lat: – Nigdy nie daje zdjęcia profilowego. Najpierw czat, potem telefon i dopiero wtedy wysyłam fotografię.
Na jednym z portali czytamy: „Profil randkowy to twoja wizytówka.” (…) Warto dobrze przemyśleć, co na nim zamieścimy.
Przemek (68 l.), emerytowany nauczyciel chemii, uśmiecha się pobłażliwie: – Zazwyczaj wersje takich wizytówek są dwie. Pierwszy, wyjęty niczym z Mniszkówny: spokojna, zrównoważona czeka na przyjaciela, z którym mogłaby spędzać wieczory przy winie. Drugi: nieokiełznana miłośniczka ekstremalnych sportów szuka aktywnego pana. To jest jak jarmark, kompletne targowisko próżności – wzdycha. Sam na portalu o sobie pisze tak: „Uprzejmie informuję szanowne panie, że nie posiadam konta bankowego, mieszkania własnościowego, majątku ani prawa jazdy. Wiem za to prawie wszystko o mechanice kwantowej i poezji amerykańskiej. Można pisać.”
– I co? Piszą? – pytam.
– Tak, ale niewiele z tego wynika.
Walentynki 2022. Dancing queen
Małgorzata (66 l.) wyjmuje z szafy czarną tunikę przeszywaną złotą nicią i dyskretnym dekoltem. Do niej wygodne legginsy, podkreślające nogi. Kreacja na fajfa gotowa.
– W internecie jest banda kłamczuchów – mówi sprawnie żonglując wieszakami. – A mnie mężczyźni interesują, pod warunkiem, że dobrze tańczą.
Pasję do tańca odkryła przed sześćdziesiątką. Na pierwszy dancing wyciągnęła ją przyjaciółka, po dekadzie zna już wszystkie lokale w Krakowie. Z nostalgią wspomina drewniany parkiet z Restauracji Śląskiej, tłoczną piwnicę w Ermitażu czy kryształowe żyrandole z Feniksa. W tym ostatnim bywa do dziś. W każdy piątek i sobotę między 17 a 22.
– Ludzie przychodzą tu z różnych powodów, na parkiecie zawiązują się pary, potem rozchodzą. Z reguły widać to w tańcu, kto z kim obecnie jest w jakiej relacji. Towarzystwo jest stałe od lat, rzuca się w oczy gdy przychodzi ktoś nowy – opowiada.
Mężczyzn przychodzących na dancing dzieli na trzy grupy. Pierwsza to obserwatorzy.
– Bierze taki setkę i ciastko, oczy ma skierowane na parkiet. Sam nie poprosi do tańca, ale zagajony przez kobietę trzeźwą i elegancką nie odmawia – wymienia. – Drudzy się wstydzą. Siedzą w kilku, oceniają wygląd pań, potem kilka szybkich kolejek i ruszają na podbój. Trzecia grupa to przedstawiciele starej elity. Byli cinkciarze, którzy kiedyś trzęśli miastem. Skajowe kurtki, złote łańcuchy i auta sprowadzane z Niemiec.
Małgorzata przyznaje, że rzadko zdarza się jej kontynuować znajomości poza parkietem. Tłumaczy, że nie lubi być uległa wobec mężczyzn. – Tęsknota za dotykiem, przytulaniem, bliskością jest we mnie ogromna – mówi. – Ale niechęć do cierpienia po nieudanej relacji też.
Platonicznie i w realu
Na rozmowę z Celiną* (69l.), emerytowaną polonistką i działaczką społeczną, umawiamy się w jednej ze stylowych restauracji w Krakowie. Celina przykuwa uwagę. Spomiędzy blond loków wystają miętowe klipsy, do tego dopasowana szminka w odcieniu jasnego różu. Mężczyźni podziwiają jej nogi, kobiety komentują długość spódnicy. – Szpilki noszę od piętnastego roku życia. Inaczej w nich wygląda sylwetka – zaznacza na wstępie. Nie szuka partnera na stałe, dobrze czuje się sama. Od rozwodu nie zaprosiła do domu nikogo nowego. Dlaczego?
– Żonaty stawia żonę na piedestale. Rozwiedziony? Nigdy nie wiadomo z czyjej winy, a kawalerowie mają już swoje przyzwyczajenia. Jestem zbyt stara, żeby je akceptować – tłumaczy.
Znajomości zawiera głównie w swoim środowisku, na spotkaniach organizacji politycznych, stowarzyszeniach i klubach, do których należy od lat. Czasem mężczyźni zaczepiają ją na ulicy.
– Raz zagadał mnie młodszy o dwadzieścia lat farmaceuta. Powiedział, że mu się podobam, grzecznie zaprosił na kawę. Innym razem w barze mlecznym poznałam geodetę. Dosiadłam się, bo nie było miejsca. Był z Warszawy, dwa lata mejlowaliśmy, spotykaliśmy się, gdy odwiedzałam rodzinę w stolicy. Jeździliśmy nad zalew i do kawiarni.
Celina podkreśla, że seks nie wchodzi w grę. Ze wszystkimi panami chodzi jej tylko o przyjaźń.
– Seks miałam, jak byłam młoda. Teraz nie muszę, akceptuję siebie. Uważam, ze seks czasami jest substytutem przyjaźni. Obserwuję to wśród kobiet z mojego otoczenia. Po śmierci męża czy partnera, czują się samotne i za wszelką cenę chcą zdobyć spodnie.
Kochanka, nie pielęgniarka
Ewa: – Nie wierzę w brak potrzeb seksualnych. Uważam, że to zwykłe dorabianie teorii do praktyki. Niektóre dziewczyny nie wiedzą, co tracą, bo nigdy nie miały dobrego seksu, inne uważają, że są za stare i już im nie wypada.
Sama przyznaje, że prawdziwy seks odkryła dopiero po sześćdziesiątce, dzięki partnerowi poznanemu w internecie. Konto na Sympatii założyła jakieś piętnaście lat temu. Krótko po tym, jak po rozwodzie z obcokrajowcem, wróciła do Polski. O swojej obecnej relacji mówi: „stacjonarny związek z dostawą do domu”, a partnera nazywa Osobistym Trenerem.
– Nie szukałam kochanka, to raczej było myślenie, że spotkam faceta, może coś nam się jeszcze uda przeżyć. Ale jak zaczęłam spotykać się z Trenerem, odkryłam, że taki układ bardzo mi odpowiada. Żadnych wspólnych znajomych, planów, wyjazdów – wylicza Ewa. – Ameryki w łóżku pewnie nie odkrywamy, ale bardzo dba o moje potrzeby, jest w tym dużo czułości i jakaś iluzja bliskości.
Obecny, jak i wszyscy poprzedni partnerzy Ewy, poznani na portalu randkowym, byli od niej młodsi mniej więcej o dziesięć lat. – Chcę być kochanką, a nie pielęgniarką, faceci w moim wieku do niczego się nie nadają. To dziadkowie szukający niańki do parzenia ziółek albo domatorzy siedzący przed telewizorem. A jak trafi się normalniejszy, to szuka czterdziestoletniej.
Internetowa lista pomyłek
Po śmierci męża Marianna nikogo nie szukała. Zdarzały się spotkania z kimś poznanym na uczelni albo na imprezie u znajomych, jednak większość z nich kończyła się po pierwszej randce. Portal Sympatia.pl poleciła jej koleżanka. – Nie chciałam się zamykać. Chciałam z kimś być, ale nie za wszelką cenę – tłumaczy.
– Czego mi brakowało? Bycia zauważaną. Weekendowych wypadów. Wspólnych wyjść do teatru. Wakacyjny wyjazd za granicę? Bycie singlem jest upiorne, bo gdzie zostawię bagaże, by skoczyć na róg do knajpki? Z kim podzielę się wrażeniami z tego, co doświadczam?
Na portal randkowy nie wrzuciła zdjęcia, w opisie podała: „Jestem niezależna, nie adoptuję facetów, szukam partnera, cenię intelekt.” I się zaczęło.
– Jeden pan uznał, że jestem zbyt dominująca, po tym jak wybrałam miejsce spotkania z nim bez konsultacji. Drugi rzucał żenujące teksty o tym, że chętnie zaparkowałby swój rower w moim garażu. Inny awanturował się z zazdrości gdy pojechałam bez niego na Mazury – opowiada.
Lista internetowych pomyłek Marianny jest dłuższa, znajdują się na niej między innymi:
- Szkieletor – miał tak skadrowane zdjęcia, że w ogóle nie był do siebie podobny.
- Kolarz – na pierwszej randce chwalił się, że spał ze znaną poetką.
- Marynarz – obraził się, że nie chcę nocować z nim na łódce przy pierwszym spotkaniu.
- Nerwus – bał się jechać rowerem po poboczu, martwił się, że zgubimy się w lesie.
– Mówiłam synowi, że wracam z randki. „I jak?” pytał, a ja dawałam kciuk w dół. Wtedy śpiewał: znowu w życiu mi nie wyszło – śmieje się. Marianna podkreśla, że nie szuka przygód, dlatego najbardziej wkurzają ją żonaci faceci. – Mówi taki, „zadzwonię z pracy”, a mnie już czujka się włącza, że w domu czeka żona. Jeśli się przed kimś otwieram, to nie po to, żeby po miesiącu odszedł, bo zostaniemy nakryci.
Lubię siebie, gdy zaczynam podrywać
– Prawie wszystkie moje dziewczyny z ostatnich dwóch dekad były mężatkami – śmieje się Tomasz* (68 l.), sprzedawca i miłośnik wina. Siwe włosy sięgają mu do ramion. Siedzimy w wynajmowanej kawalerce, z głośnika gra jazz. Na ścianach: kolekcja płyt, literatura współczesna, kieliszki do wina i bujna roślinność. – Ja nikogo nie uwodzę – zarzeka się. – Moje pojawienie się powoduje, że kobiety nagle mówią sobie: a co mi tam!
Swoje partnerki poznaje przez kolegów, w sklepie, w pracy, w tramwaju.
– Od żadnej z tych kobiet nigdy nie usłyszałem: „Wiesz, mam świetnego męża”. Faceci je zaniedbują, nie zauważają. A ja? Stwarzam nastrój, zapalam świece i otwieram wino. To nie są stricte znajomości łóżkowe. Spotykamy się doraźnie, czasem idziemy na rowery, do kina, lepimy razem pierogi. Kobietom potrzebna jest taka wszechstronność.
Tomasz podkreśla, że ważne, aby o małżeństwie, rodzinie mówić sobie od razu. Dowiadywanie się o tym po czasie utrudniałoby relację. A tak? Można wpaść, przytulić się, wyżalić na męża i dzieci. – Jestem dla swoich partnerek takim ruchomym konfesjonałem, czasem jedyną osobą, która ich słucha. To uwalnia, jak terapia grupowa.
Jakie plusy związków z mężatkami widzi Tomasz? Te kobiety nigdy nie zostają na dłużej.
– Niektóre wpadają z rana przed pracą albo gdzieś w przerwie, jedna z dziewczyn miała męża w Stanach, dzwonili do siebie codziennie o 20.00, więc musiała być dostępna w domu, pod telefonem – tłumaczy. – To zawsze czas wykradziony z codziennego rytmu, prowadzący donikąd. I świadomość, że aby to zmienić, trzeba by się rozwieść, zmienić swój komfort życiowy, a to nie wchodzi w grę. Zresztą, chyba nie ma we mnie takiej potrzeby, żeby na emeryturze, ktoś mi się do życia wprowadzał na stałe.
* Imiona niektórych bohaterek i bohaterów zostały zmienione.
Dane o ponad 60 proc. osób w wieku emerytalnym korzystających z portali społecznościowych za portalem Cafesenior.
Czytaj także: „Sanatorium miłości”. Bajka o szczęśliwych seniorach
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS