Nadal mamy prawo ubolewać, że opozycja (politycy, dziennikarze, intelektualiści) wykorzystują biedaporównania z ćwierćinteligenckich niezbędników. PiS jak Gierek, Gomułka, Goebbels, granica jak Gułag, teraz do literki „G” Janina Ochojska dorzuciła porównanie na literkę „E”. I pomyliła elementarne fakty, procesy, o zasadach etyki czy obowiązkach polityka nie wspominając.
Nie mam wątpliwości, że w straży granicznej są również przyzwoici ludzie, ale ich przyzwoitość ginie w konfrontacji z rozkazami. Gdy o tym myślę, przychodzi mi do głowy proces Eichmanna, który w Norymberdze też bronił się, mówiąc, że tylko wypełniał rozkazy.
-stwierdziła dla Tygodnika „Polityka”.
Wszystko pomyliła
Fakty są takie, że niemiecki urzędnik Adolf Eichmann (1906-1962), symbol nazistowskich zbrodni i – jak to określiła Hannah Arendt – „banalności zła”, nie był sądzony w Norymberdze po wojnie, tylko w Jerozolimie i zasadniczo nie bronił się tym, że tylko wykonywał rozkazy. Autorytety III RP występują tu w pełnej krasie, coś tam powierzchownego krzyknąć, wywołać kilka skojarzeń, obowiązkowo porównać do III Rzeszy albo PRL i odetchnąć z ulgą. Janina Ochojska popełniła rażący błąd historyczny i wykazała się totalną niewiedzą na temat Holokaustu, nie zwrócił jej na to uwagi prowadzący wywiad w „Polityce”, nie zorientowała się korekta, ani czytelnicy. Wyborne!
Ale oprócz tego europosłanka bagatelizuje Holokaust – i to na kilku szczeblach. Tak lekkie przywoływanie nazwiska wyjątkowego zbrodniarza, by uderzyć w nielubianą władzę, rozmywa w odbiorze szczególny wymiar ludobójstwa dokonanego przez Niemców. A Eichmann nie bronił się słowami, „że tylko wypełniał rozkazy” – ten nazistowski przypadek był bardziej skomplikowany.
Hannah Arendt w swojej fundamentalnej pracy „Eichmann w Jerozolimie” z poważną wrażliwością opisuje sprawę i zauważa, że Eichmann był bardziej gorliwy i kreatywny, zarówno w obronie sądowej jak i w realizowaniu Holokaustu. Gdy „kwestia żydowska” zaczęła przerastać niemiecką administrację urzędnik wystąpił z szeregiem inicjatyw, które tak opisuje Arendt:
Mimo to pozostało jeszcze wiele problemów, które można było rozwiązać jedynie w toku operacji i niewątpliwie Eichmann, po raz pierwszy w życiu, odkrył w sobie pewne szczególne kwalifikacje. Były dwie rzeczy, które umiał robić dobrze, lepiej niż inni: umiał organizować i umiał negocjować.
Bagatelizowanie zbrodni
Co więcej, Niemiec publicznie i z dumą podkreślał, że w swoim zbrodniczym fachu – organizatora eksterminacji Żydów – był lepszy i bardziej do tego przekonany niż jego koledzy z urzędów:
Eichmann stwierdził – podobnie jak uczynił to wcześniej w rozmowie z Sassenem – że „nie przyjął swojej misji z obojętnością wołu pędzonego do stajni”, że różnił się bardzo od swoich kolegów, którzy nigdy „nie przeczytali podstawowego dzieła (to znaczy Państwa żydowskiego Herzla), nie przestudiowali tej książki i nie pochłonęli jej z wielkim zainteresowaniem”, wobec czego „nie mieli wewnętrznego stosunku do swojej pracy”.
-relacjonuje niemiecka filozof żydowskiego pochodzenia.
W innym miejscu myślicielka przypomina także inne kurioza wersji Eichmanna, jak na przykład to, że o włos nie uratował setek tysięcy Żydów, którym chciał umożliwić wyjazd do Palestyny (co jego zdaniem byłoby korzystne dla Berlina), ale przeciwstawiła się temu Wielka Brytania i to na nią oskarżony próbował scedować winę.
Do niektórych rasistowskich i antysemickich idei Eichmann przyznawał się z dumą, lub nawet przypisywał sobie nie swoje pomysły – tak było, gdy w Jerozolimie przekonywał o swoim autorstwie „systemu gettowego”.
Drwina z Holokaustu
Po co przypominać refleksje Hannah Arendt w kontekście frywolnej, choć skandalicznej, wypowiedzi Janiny Ochojskiej? Sytuacja pokazuje, jak rzekomi obrońcy pamięci Holokaustu przymykają oczy na haniebne porównania, jak byle wyobrażenie o Polsce, policji, partii rządzącej łatwo zrównują ze śmiercią milionów ludzi. Tygodnik Polityka wiernie bronił tez Jana Tomasza Grossa, piętnował antysemityzm, a teraz puszcza na swoich łamach absolutną bzdurę, która w dodatku ujmuje skali prawdziwej zbrodniczości niemieckiego nazizmu.
Oni już dawno stracili umiar, obnażyli swoją ignorancję, zapluli się jadem i uwierzyli we własne, dramatycznie absurdalne, wyobrażenia.
Określenie „inteligencja III RP” to największy żart po 1989 roku.
PRZECZYTAJ TAKŻE:
Dlaczego opozycja ma takie banalne i nudne chwyty retoryczne? Podpowiadamy
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS