Tomasz Becket urodził się około 1118 roku w Londynie. Pochodził z rodziny Normanów (przybyłych do Anglii z francuskiej Normandii). Był solidnie wykształcony. Uczył się w klasztorze augustianów w Merton, a później w Paryżu i Bolonii. Duży wpływ na jego życie duchowe miała bardzo pobożna matka.
Kariera Becketa
Jako młody człowiek Tomasz Becket pracował jako urzędnik miejski. Kiedy miał trochę ponad 20 lat jego ojciec przedstawił go arcybiskupowi Canterbury Theobaldowi z Bec, który docenił jego błyskotliwy umysł. Dzięki Theobaldowi kariera Tomasza Becketa zaczęła się rozwijać.
W 1154 Becket został archidiakonem Canterbury. Było to ważne stanowisko i świadczyło o zaufaniu, jakim Theobald go obdarzył. W tym samym roku arcybiskup zarekomendował go królowi Anglii Henrykowi II na stanowisko kanclerza.
Jako kanclerz Anglii Becket szybko wziął się do pracy. Zajmował się sprawami administracyjnymi i wojskowymi. Dokonał napraw w Tower of London, wysyłał posłów w różne części Europy, odbudował wojsko i tworzył nowe jednostki.
W tym czasie był najbardziej zaufanym współpracownikiem Henryka II, a zarazem jego przyjacielem. Dla króla biskup był niejako jak drugi ojciec. Henryk podziwiał inteligencję Becketa i doceniał jego rady. Był on z pewnością wyróżniającą się na dworze postacią – choć nie pochodził z możnego rodu, był wykształcony i sprawdzał się jako administrator.
Współcześni zapamiętali Tomasza Becketa jako człowieka ułożonego i chętnego do pomocy. Niektórzy zarzucali mu jednak nadmierne zamiłowanie do zbytku i dóbr doczesnych, co nie pasowało osobie duchownej.
W tym czasie w Europie rozprzestrzeniała się reforma gregoriańska zapoczątkowana przez papieża Grzegorza VII. Jej głównymi założeniami było m.in. scentralizowanie i wzmocnienie władzy kościelnej, ujednolicenie liturgii, reforma zakonów. Ponadto wyboru urzędników na stanowiska duchowne mieli dokonywać tylko hierarchowie kościelni, którzy mogli także – w przypadku sporu z władzą świecką – odwoływać się do Rzymu i papieża. Duchowni nie mogli być poza tym stawiani przed sądami świeckimi.
Tomasz Becket arcybiskupem Canterbury
Henryk II od początku nie zgadzał się z wieloma reformami, jakie chciał wprowadzić Kościół, gdyż odbierały mu one część prerogatyw. Arcybiskup Theobald był ich zwolennikiem, co wywołało spór z królem, który nie trwał jednak długo, gdyż Theobald zmarł w 1161 roku. Po jego śmierci tron arcybiskupi pozostawał pusty ponad rok.
Tomasz Becket rozumiał intencje króla. Wiedział, że monarcha chce mianować arcybiskupem kogoś, kto zahamuje reformy płynące z Rzymu i będzie bezwzględnie posłuszny tylko angielskiej koronie. Naciski na króla nasilały się. W 1162 roku Henryk ostatecznie podjął decyzję. Arcybiskupem Canterbury mianował Tomasza Becketa, licząc, że ich wieloletnia przyjaźń sprawi, że stanie on po jego stronie, opowiadając się przeciwko Rzymowi.
Historycy zwracają uwagę, że wraz z objęciem arcybiskupiego tronu, Tomasz Becket zdecydowanie „spoważniał”. Zarzucane mu wcześniej zamiłowanie do bogactwa porzucił na rzecz gorliwej pobożności. W sposób zdecydowany zaczął opowiadać się za papieżem i reformą gregoriańską. Zmiana jego zachowania dziwiła nawet współczesnych mu dziejopisów. Henryk miał być wściekły, że człowiek na którego liczył, okazał się nagle „zwykłym” papistą.
Pierwszy spór z królem rozgorzał na tle sądzenia duchownych. Do tamtej pory duchowni mogli być sądzeni dwukrotnie – najpierw przez sąd kościelny, a później świecki. Becket wprowadził zasadę, że nie można sądzić kogoś dwa razy za to samo.
W odpowiedzi na to król wydał w 1164 roku tzw. konstytucje clarendońskie (konstytucje z Clarendon), w których zaznaczał, że osoby duchowne mają być stawiane przed sądami świeckimi, król ma prawo wyboru biskupów, a hierarchowie kościelni nie mogą odwoływać się do Rzymu bez zgody monarchy. W praktyce oznaczało to, że angielski władca obejmuje całkowitą władzę nad Kościołem w Anglii.
Spór Becketa i Henryka
Tomasz Becket od początku sprzeciwiał planom Henryka. Na wieść o wecie arcybiskupa, Henryk wezwał go do Northampton, gdzie odbywał się sobór. Było jasne, że król zamierza uwięzić lub wymusić rezygnację arcybiskupa. Zachęcali go do tego niektórzy biskupi, m.in. Gilbert Foliot, biskup Londynu. Tomasz Becket także rozumiał intencje króla, dlatego zamiast do Northampton, wyjechał z Anglii, uciekając do Francji. Ostatecznie schronił się u papieża Aleksandra III.
Tomasz Becket pozostawał na wygnaniu sześć lat. We Francji dołączyło do niego wielu innych duchownych, którzy nie zgadzali się z Henrykiem II. W tym czasie angielski król przejął wszystkie majątki arcybiskupa i nakazał opuszczenie kraju jego krewnym.
Zarówno papiescy legaci, jak część angielskich duchownych próbowali doprowadzić do pogodzenia króla i arcybiskupa, ale żadne mediacje nie okazały się udane. Sytuacja zaostrzyła się jeszcze bardziej, kiedy w 1170 roku król Henryk II doprowadził do koronacji na współkróla swojego syna Henryka zwanego Młodym Królem. Koronacji Henryka „juniora” dokonał arcybiskup Yorku, co było jawnym naruszeniem zasady, która mówiła, iż koronacji może dokonać jedynie arcybiskup Canterbury.
Na wieść o tym papież ekskomunikował Henryka II. Ta decyzja poruszyła angielskiego monarchę, który postanowił pogodzić się z Becketem i doprowadzić do jego powrotu do Anglii. 2 grudnia 1170 roku Tomasz Becket powrócił do Canterbury, ale jednocześnie nie wycofał się ze swojego stanowiska dotyczącego reform kościelnych.
Papieska ekskomunika została cofnięta, ale Henryk nie był zadowolony z postawy Becketa, który wciąż się buntował. Król traktował arcybiskupa jako zło konieczne. Pod koniec grudnia, podczas jednej z uczt miał wykrzyknąć: „Któż uwolni mnie od tego mącicielskiego księdza?!”
Wówczas czterej rycerze, rozumiejąc to wezwanie jako zgodę na zabicie buntowniczego arcybiskupa, ruszyli do Canterbury. Tego samego dnia wieczorem wtargnęli do katedry, gdzie akurat znajdował się Becket. Rycerze rzucili się na niego i zabili go mieczami. Tomasz Becket zginął 29 grudnia 1170 roku. Ostatnie słowa zabijanego hierarchy brzmiały: „Ginę w obronie Kościoła Chrystusowego”.
Już kilka dni po śmierci, miejsce męczeństwa Becketa stało się celem licznych pielgrzymek. W 1173 roku Tomasz Becket został kanonizowany przez papieża Aleksandra III. Rok później Henryk, po odprawieniu pokuty, został rozgrzeszony.
Czytaj też:
Tower of London. Miejsce tortur i kaźni miało być fortecąCzytaj też:
Jak bękart wikingów opanował Anglię. Bitwa pod Hastings i jej skutkiCzytaj też:
Oszust na tronie. Siedem osób, które udawały monarchów
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS