Dawid Tomala to nasz najbardziej sensacyjny mistrz olimpijski z Tokio. Doświadczony już lekkoatleta (rocznik 1989) przez lata startował w wielkich imprezach, ale nie osiągał wielkich sukcesów. Tomala całe życie chodził na 20 km, tuż przed igrzyskami w Tokio zmienił dystans na 50 km i to była rewelacyjna decyzja.
A teraz mistrz podjął kolejną świetną decyzję – swoje złoto zlicytuje, a pieniądze przekaże na pomoc 12-letniemu Kacprowi Woźniakowi.
Łukasz Jachimiak: Gratuluję wielkiego serca! I teraz opowiadaj proszę – zainspirowałeś się tym, co tuż po igrzyskach zrobiła Maria Andrejczyk i co wiele razy robił Piotr Małachowski?
Dawid Tomala: Czy się zainspirowałem? Na pewno też. Z Piotrkiem znamy się od lat i on zawsze miał moje wielkie uznanie za to, jakim jest sportowcem, ale też za to, jakim jest człowiekiem. Ale od zawsze miałem również takie marzenie, żeby komuś uratować życie. Może akurat za pieniądze z licytacji złotego medalu z Tokio tego nie zrobię, ale na pewno komuś poprawię jakość życia, przyczynię się do tego, że komuś będzie lepiej. A to jest dopiero początek mojej drogi w pomaganiu. Bo otwieram fundację.
ToMali Zwycięzcy – fajna nazwa. Dla kogo konkretnie ma być ta fundacja? Dla chorych dzieci?
– Chcę pomagać przede wszystkim trudnej młodzieży, dzieciakom z domów dziecka. Chcę dać im możliwość wybicia się przez sport. Chcę trafić do dzieciaków z trudnym charakterem. W sporcie często trzeba takiego charakteru. Zdecydowanego.
Mówisz, że od lat podziwiałeś działającego charytatywnie Małachowskiego i że od dawna marzyłeś o pomaganiu, a medal z Tokio oddajesz dopiero cztery miesiące po igrzyskach. Trudno było ci go oddać czy raczej trudno było ci wszystko zorganizować?
– Jeszcze nie miałem tego medalu, a już miałem myśl, że gdybym miał, to oddałbym na licytację i komuś bym w ten sposób pomógł. Mówię szczerze. Ale ostatnie miesiące były dla mnie tak absorbujące, tak ogromnie dużo się w moim życiu działo, że nie mogłem się na spokojnie tą sprawą zająć. W sumie nadal nie mogę. Jestem teraz na przeszkoleniu w wojsku. Ale musiałem w końcu zacząć działać z licytacją medalu, a termin jest teraz naprawdę bardzo dobry, bo przecież zbliżają się święta i warto robić prezenty.
Ale decyzja “oddaję” emocjonalnie pewnie też trochę kosztuje?
– Ktoś mi powiedział, że jako drugi w historii oddaję złoty medal olimpijski.
Kto był pierwszy?
– Podobno Otylia Jędrzejczak.
Racja! Otylia po przeczytaniu książki “Oskar i pani Róża” postanowiła zlicytować swoje złoto i pieniądze przekazała na pomoc dzieciom chorym na białaczkę.
– Ale czad! Też to kiedyś czytałem! A z medalem to ja się prawie nie rozstawałem przez trzy miesiące. Mam go na większości zdjęć, zabierałem go na wszystkie spotkania i każdemu kto chciał, pozwalałem się nim nacieszyć. Wiem, że to fajne, bo sam tylko raz w życiu mogłem dotknąć olimpijskiego złota, zanim zdobyłem swoje. To było w 2012 roku, na igrzyskach w Londynie. Wtedy swój medal dał mi na chwilę Tomek Majewski. Ja ze swoim złotem pojeździłem po szkołach, dzieciaki na ten medal popatrzyły, poprzymierzały, zobaczyły, że to jest coś namacalnego, że to realne, że to można sobie wywalczyć, tylko trzeba popracować. W końcu przyszedł taki czas, że ja się tym medalem wystarczająco nacieszyłem i teraz on może sprawić dużo radości komuś innemu.
Jak wybrałeś dziecko, któremu pomogą pieniądze z licytacji?
– Poprosiłem znajomych, żeby pomogli. Od prawie miesiąca każdego dnia od godziny 6 do 18 jestem na szkoleniu, więc naprawdę sam bym tego nie ogarnął. Znajomi się spisali świetnie – podesłali mi mnóstwo zbiórek na siepomaga.pl, przeczytałem historię bardzo wielu dzieciaków, które są w trudnej sytuacji. A Kacpra wybrałem, bo on chce zacząć samodzielnie chodzić. Do tego potrzebuje 150 tysięcy złotych na operację. Medal mam za chodzenie, więc to będzie ładne nawiązanie. I ładny początek drogi do pomagania innym, którą chcę iść.
Czyli teraz twój plan jest taki, że co roku wygrywasz jakiś medal i go licytujesz?
– Ha, ha, dobre, idę w to! Serio, chciałbym zdobywać i licytować kolejne medale!
Ale plan działania fundacji nie opiera się tylko na założeniu, że będziesz zdobywał i licytował medale, prawda?
– No jednak tych medali byłoby za mało, nawet gdybym je zdobywał co roku, na każdej imprezie mistrzowskiej. Za fundacją stoi oczywiście grupa osób, które zajmują się wszystkim, również pozyskiwaniem sponsorów. Ja się w to nie angażuję, nie mam czasu. Wiem tylko, że wszystko dobrze idzie. I chociaż nie chcę zapeszać, to powiem, że mam fajnych ludzi, wierzę, że to wypali i z przyjemnością stanę się ambasadorem.
Na 9 stycznia zaplanowałeś galę inauguracyjną fundacji, a 8 stycznia pewnie masz nadzieję być wysoko w plebiscycie na najlepszych sportowców Polski za 2021 rok?
– To wygląda na zaplanowany, mocny weekend, ale prawda jest taka, że 10 stycznia wyjeżdżam na obóz treningowy i 9 stycznia był jedyną sensowną datą na uroczysty start działania fundacji. Teraz jestem w wojsku, wracam prawie na święta i wtedy chcę spędzić trochę czasu z rodziną, a później lada chwila będzie trzeba wyjechać i szykować formę na nowy sezon.
Co ty robisz w wojsku? Po ci to przeszkolenie?
– Chcę się dostać do wojska i być sportowcem-żołnierzem. Chcę mieć perspektywę na przyszłość.
Biegasz po poligonie?
– Tak. Szkolenie trwa miesiąc. Biegam po poligonie, strzelam, uczę się musztry i regulaminu, mam mnóstwo zajęć praktycznych i bardzo dużo teorii. Przyjmuję skondensowaną dawkę, bo to jest specjalne, przyspieszone szkolenie dla sportowców. Jesteśmy wykończeni, to już końcówka i widzę, że wszyscy jedziemy na oparach. Zasuwamy codziennie po 12 godzin. Jesteśmy skoszarowani W Centrum Wojsk Inżynieryjnych i Chemicznych we Wrocławiu.
Wróćmy do medali i do licytacji – 150 tysięcy to kwota chyba jak najbardziej realna do osiągnięcia? Za srebro Marii Andrejczyk Żabka zapłaciła 200 tysięcy.
– Tak, mam nadzieję, że kwota będzie wysoka.
A gdzie można powalczyć o Twój medal?
– Na razie jeszcze nie ma strony z licytacją. Do niedzieli będę na szkoleniu i dopiero po powrocie coś uruchomię. Na razie wszystkich zainteresowanych proszę o składanie ofert na mojego maila – [email protected]
Już jakieś oferty dostałeś?
– Tak, już dostałem propozycje dużych pieniędzy, ale nie chcę postanowić, że na przykład 200 tysięcy wystarczy. Wolę zrobić licytację, zebrać jak najwięcej i wtedy wpłacić tyle, ile trzeba na operację Kacpra, a resztę przekazać do fundacji i wykorzystać na następny dobry cel. Wierzę, że to początek czegoś bardzo fajnego na lata.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS